Pencereye doðru yanaþtý, kalýn perdeyi çekti, içeri ýþýk girdi, umudu yaptýrýyordu bunu ona, biliyordu. Tül perdeyi çekmedi, öyle öðretilmiþti. Mahrem hayatlar tül perdelerini hiç açmazdý. Mahrem bir hayatý var mýydý, galiba yoktu ama kimse bundan söz etmek istemiyordu. Hava güneþli olsun isterdi hep dýþarý baktýðýnda, bulursa mutlu olurdu. Bugün hava parçalý bulutluydu, güneþ bir görünüp bir kayboluyordu. Pencerenin bir kanadýný açtý, hava ürpertti onu. Hoþlanmýyordu bu histen, sabah serin hatta soðuk havayý içine çekip direncini arttýracaðýný hisseden insanlarý hiç anlayamamýþtý, içeri kaçtý. Soðuðu sevmiyordu, o hep sýcak iklimlerde yaþamýþtý. Ruhu nerde yetiþmiþ bilinmezdi. Birkaç metre ötedeki apartmana takýldý gözü, boþ durmadan düþünürken saçma sapan. Kendi katýyla ayný hizadaki bir evin panjurlu penceresinden bir kanat açýldý, bir kol gördü, buruþuk bir kol. Kol dýþarý uzandý elinde bir bezle, pervazdaki görünmeyen tozlarý temizledi, beyaz tülbentle yarým kapatýlmýþ bir baþ yarýsý göründü, dikkati pervazda. O buruþmuþ el üþümemiþ miydi, dýþarýya bakýp havaya takmamýþ mýydý kafayý? Önce kafa sonra da buruþuk el içeri girdi, pencere kapandý, tül perde çekildi, mahremiyet saðlandý tekrar temiz bir pervazýn arkasýnda. Bir üst katýn balkonuna bir kadýn çýktý, balkonun dýþýna çýkmýþ savrulup duran çamaþýrlarý tek tek elledi sonra da toplamaya baþladý, o kadar dikkatli ve özenliydi ki. Kesinlikle konsantre olmuþtu. O da soðuðun ve parçalý bulutlarýn farkýnda deðildi, bilmek de istemiyordu. Aceleyle topladý çamaþýrlarý, gözden kayboldu. Bir süre daha baktý kýz baþka kimse çýkmadý pencerelere, balkonlara. Kýz dönüp odasýna baktý, her zamanki gibi, kendi gibi daðýnýktý. Her zamanki gibi, kendisi gibi odasýný da toplamak istemedi. Sonra o kadýnlarý düþündü, yapabilirdi, buna konsantre olunabiliyor olabilirdi. Bir yerden baþlasa gerisi gelecekti, hep böyle olmuþtu, onun derdi baþlayamamaktý. Bir baþlasa...

Bulduðu eski bir bandanayý geçirdi kafasýna, bu iþ böyle yapýlýrdý, saçlarý toplamayý henüz keþfetmemiþ bir geleneðin ürünü olabilirdi herhalde ama bu ritüeli seviyordu. Radyosunu açtý, ayný radyoyu. Bu baþlamak hep en derinine kadar inmeyi gerektirmese iyi olacaktý ama yapamýyordu iþte. Tam iþe giriþeceði sýrada çamaþýr toplayan kadýný fark etti balkonda, kadýn yeni çamaþýrlarla gelmiþti, dehþete kapýldý kýz, yoruldu! Kadýn bu sefer o kadar da konsantre deðilmiþ gibi göründü. Kadýn gözlerini çamaþýrlardan ve çamaþýrlýktan ayýrdý ve aþaðýya dikti, sokaða, sonra seslendi . Kýz pencere kenarýna koþtu merakla, kime olduðunu merak ediyordu. Aþaðýda sokaðýn ortasýnda karþý apartman kapýsýna yakýn bir erkek çocuðu gördü, kafasýný yukarý kaldýrmýþ duran. Elinde bir top vardý, sýmsýký sarýlmýþtý çocuk. Kadýn seslendi bu çocuða, belli ki oðluydu, eve çaðýrýyordu, yemek zamanýydý, sert ve kýzgýndý kadýn, oysa ilk kez çaðýrýyordu çocuðu yukarýya, tekrarlansa kýz bilirdi. Son cümlesi “bakkaldan ekmek de alýver oðlum” oldu, “oðlum” derken anladý kýz, temizlik yapmasýnýn bir anlamý yoktu.

Yataðýna oturdu, sola doðru devrildi, sýrt üstü döndü, ellerini baþýna koyup tavana baktý, tavana bakmaktan hiç hoþlanmazdý, tavana baktýðý saniyeler saatler gibi gelirdi ona. Gökyüzüne de bakamazdý kýz uzun uzun, yýldýzlý ya da yýldýzsýz, gökyüzü hep içini sýkmýþtý, ama geceleri. Sonsuzluktan ve ona bu hissi veren þeylerden hoþlanmýyordu. Ne büyük bir çeliþkiydi ki hayatý da öyle yaþamak istiyordu. Sonsuza dek...