Alnýnýn ortasýnda kocaman bir gözü vardý Cyclop’un; hem de kocaman! Sevmiyordu o bu kocaman gözü. Hem ulu Zeus niye böyle yaratmýþtý ki onu, her mahlukatýn bir çift gözü varken evrende? Hilkat garibelerinin bile iki gözü vardý ki onun yoktu; onu üzen, yitiren…
     Hem bir Siren’ a aþýktý o, ortanca olana… Denizlerde evcilik oynardý peri kýzý; o güzel melodisiyle büyülerken yaðýz delikanlýlarý ah nasýl da eðlenirdi! Yolunu saptýrýrdý insanoðlunun, sonra da Poseidon’la bir olup bir fýrtýna çýkarýrdý. Peri kýzý gülerken ölümlülerin bu haline, Cyclop’ta o koca gözüyle onu seyrederdi daðlarýn arkasýndan…
     Bir gün Hermes geldi kanatlý baþlýðýyla; Poseidon’a haber getirmiþti Heracles’ten. Durdu üç güzel Siren’ý görünce; Poseidon’dan haber sordu onlara. Ulu Zeus adýna, Cyclop’un o tatlý perisi nasýl da bakmýþtý Hermes’e öyle! Cyclop neler olduðunu anlayacak kadar duyarlýydý peri kýzýna. Gözleri deðil “gözü” doldu birden. Sonra þunu düþündü; iki gözü olsaydý severdi belki onu peri kýzý. Ama tek gözü vardý iþte! Nefret etti gözünden. O nefret ettikçe daha da büyüdü gözü; büyüdü, büyüdü… Bütün dünyayý kapladý, hatta uzay boþluðunu bile. Sonra bir baktý ki görmeye baþlamýþ bütün dünyada olup bitenleri. Bazen aðladý aþýklarý görünce, yaðmur yaðdý seller bastý dünyayý; bazen kýzdý Hermes’le Siren'ýn aþký dillerde dolanýnca þimþekler çaktý, fýrtýnalar koptu denizde; bazen hapþýrdý depremler oldu; toz doldu gözüne, sis oldu heryer. Bazen uykusu geldi uyudu gece oldu; uyandý gün doðdu. Cyclop hep aðladý, güldü, uyudu, uyandý… Ta ki acýsý geçinceye; kýyamet kopuncaya dek…