Her günkü sabah yürüyüþlerinden birindeyim. Sabah saat 7.30 Evden yeni çýktým . Bir kaç metre yürüdüm, önümde küçük bir kýz çocuðu. Elinde kocaman bir poþet. Ýçi ekmek dolu. Belli ki çok aðýr, sürüyerek götürüyor. Kýrmýzý palto, kýrmýzý yýrtýk çoraplý, eski bir bot, kýrmýzý þapkalý, sarý saçlý altý, yedi yaþlarýnda sevimli bir çocuk... Usulca yanýna gittim.'Yardým edebilir miyim?' dememe kalmadý hemen elindeki poþeti elime tutuþturdu..Ben bir þey demeden;
'Bayat ekmekler,biz kalabalýðýz.' Bir yandan da elini oðuþturuyor, belli ki elleri çok üþümüþ , ekmeklerin aðýrlýðýndan poþet elini kesmiþ. Ýçinde beþ tane büyük köy ekmekleri var ,epeyce de aðýr!
'Kaç kiþisiniz?' diye sordum.
'Annem babamla on kiþiyiz.'
'Senin adýn ne?'
'Fikriye Baþ. Dört kýz ve dört erkek kardeþiz.Her gün birimiz ekmek alýrýz . Bugün sýra bende.' 'Okula gidiyor musun Fikriye?'
'Evet birinci sýnýfa. Okulum eve çok yakýn.'
'Okumayý öðrendin mi?'
'Biraz okuyorum, öðreniyorum. '
'Öðretmenin adý ne?' Birkaç saniye duraksayarak ;
'Bilmem unuttum,okulumun adýný da unuttum.. '
'Neyse caným,hatýrlayýnca söylersin . Fikriye, bir þeye ihtiyacýn var mý? ' 'Eþofman lazým. Bir tane var da, önü yýrtýk. Ama olsun yýrtýk kýsmýný arkaya atýyorum, giyiyorum. Zaten annem alacak, söz verdi. Bende para bulunca biriktiriyorum, alýrým. 'Parayý nereden buluyorsun?'
'Annem bazen simit parasý veriyor,karným acýkmýyor ,saklýyorum.' 'Baban ne iþ yapýyor?'
'El arabasý var. Fakat bugünlerde hep evde, hastalandý.'
Çok tatlý ve sevimliydi. Sohbet çok güzeldi. Evine gelmiþiz. Hemen ekmekleri aldý. ''Teþekkür ederim,okula beklerim. (Okulu göstererek) 1-C sýnýfýndayým'', diyerek evine koþtu. Aslýnda biraz kýzmýþtým, tabii ki annesine. Bu saatte, üstelik hava karlý ve soðuk .küçük bir çocuðu ekmek almaya yollamýþlardý..
O gün, bütün gün Fikriye 'yi düþündüm. Herkese anlattým, üzülmüþtüm. Hayatýn gerçekleriydi, görmüyor ,belki de görmek istemiyorduk. Her tarafta Fikriyeler vardý. Eþofman, çorap ve eldiven aldým. Hemen vermek istiyordum ama nasýl vermeliydim? Ters bir þeyler olmamalýydý ,baþkalarýndan almaya alýþmamalýydý. Hemen imdadýma hiç önemsemediðim, hatta kýzdýðým, saçma bulduðum''Sevgililer Günü' yetiþti. Bugün sevgililer günüydü. Hemen evine gittim.Hediyemi vermek için sabýrsýzlanýyordum. Kapýyý bir genç kýz açtý, ablasý olduðunu söyledi . Ýçerden kahkaha sesleri geliyordu. Ev buz gibiydi ama sýmsýcaktý. O an benim evi düþündüm, kaloriferli , sýcak fakat boþ, kimse yoktu.Biran benim evimin buz gibi olduðunu hissettim, yalnýzlýk! O an biraz da olsa Fikriye' yi kýskanmýþtým..'Fikriye evde mi?' dememe kalmadý sevimli haliyle karþýmdaydý. Gülüyordu.
'Merhaba tatlým .Fikriye' ciðim, biliyor musun, bugün Sevgililer Günü. Ýnsanlar bugün sevdiklerine hediye alýrlar.Bende sana aldým.Kabul eder misin?' 'Teþekkür ederim'. dedi ve hediyeyi alýp odaya koþtu. Annesi yanýma geldi.Sadece gülyordu .Ablasý beni içeri davet etti. Çok geç olmuþtu, giremezdim eve dönmeliydim. Teþekkür ettim. O an annesinin Türkçe bilmediðini öðrendim.Kýzý annesinin Arapça bildiðini Türkçe bilmediðini söyledi.
Güler yüzlü ve neþeli insanlardý, her zorluða raðmen mutlu olabiliyorlardý.
Her gün Fikriye yi görüyorum .Þimdi 3.sýnýfa gidiyor.Büyüdü…Artýk bisikletiyle ekmekleri taþýyor ve hava buz gibi…Ama o mutlu…. Dilerim hiç bir zaman gülen yüzleri solmaz.
Ben de Sevgililer Günü nü, sadece bir gün deðil her güne pay ettim ve kutluyorum..