Sabahýn ilk ýþýklarý odayý ve gecenin avâreliðinden eser çýkarýp atýlmýþ bir yýðýn eþyayý aydýnlatmýþtý. Perdelerin açýk kalan aralýðýndan odaya sessizce süzülen yeni günün yeni hikâyesi kim bilir neler getirmiþti bugün de yaþlý adama. Korkmadan, karþýsýnda dimdik durduðu bu yaþam kimbilir ne sürprizler hazýrlamýþtý bugün de... Ömrünün tek yoldaþý baþucundaki guguklu saatin mýrýltýlarýný duydu birden. Belki son, belki de sondan bir önceki sesleniþini sunuyordu ona saat. Gözlerini açtý yavaþça Kalkmak zor geliyordu. Ne tuhaftý... Çünkü gece uyuyabilmek için ne çekmiþti; þimdiyse ondan ayrýlmak da zorlanýyordu...Anlayamadý.

Ýster istemez kalktý, oturdu. Ýçinden sevinmek geliyordu bu sabah. Nedendi kendi de bilmiyordu ama yüreðini býrakýverdi kendi haline. Yüzünde gülücükler belirdi. Alnýnýn hayat yüklü kývrýmlarý, gözlerinin kenarýndan uzanmýþ çizgiler bir baþka gülümsemiþti bu sefer. Sanki koca dünyayý kucaklamýþ, baðrýna basmýþtý... Baþýný yana çevirdi saate baktý. Bir zamanlar karýsýnýn yaptýðý görevi yapan vefâkâr saate. Saat on olmuþtu.

Doðruldu sonra ve köþede yýðýlmýþ eþyalarýnýn arasýnda bir kazak, bir pantolon bulup giydi. Kapýyý araladý, dýþarý çýktý. Koridordan yürüdü, yürüdü... Birkaç iskemle, bir masa ve koca bir çiçeðin bulunduðu büyük bir odaya girdi. Çiçeðe doðru gitti. Yapraklarýna dokundu, topraðýný bastýrdý eliyle... Mýrýldanýyordu:
"-Günaydýn Karýcým... Kusura bakma bu sabah geciktim biraz, uyanamadým. Sen nasýlsýn geceden beri, iyisin deðil mi? Ha bu arada Karýcým, gece söylemeyi unuttum, kýyafetin çok yakýþmýþ... Ama benim aldýðýmý giymemiþsin ya! Yarýn gece de onu giy olur mu?..."

Bu çiçeði karýsý, ölmeden önce dikmiþti. Þimdiyse yaþlý adamýn tek dostuydu o. Her gecenin ardýndan onunla dertleþiyor ve her gece de O'nunla buluþuyordu rüyasýnda...

Mutfaða yöneldi sonra. Bir þeyler yiyecekti ama evde de pek bir þey kalmamýþtý. Olsun ne fark ederdi sanki... Bir poþetten çýkardýðý yarým somun ekmeði aldý, tekrar büyük odaya döndü.
Çiçeðin yanýna çömeldi, oturdu.
"-Evde bir þey kalmamýþ da Karýcým... Kýzmýyorsun deðil mi sana hep su veriyorum diye... Ýstersen ekmek de vereyim bak, al..."

Derken gözleri dondu kaldý yaþlý adamýn. Nefes bile alamýyordu. Bir parça ekmekle birlikte aðzýna götürdüðü eli havada kalmýþtý. Zaman durmuþtu sanki... Sonra birden çiçeðe baktý:
"- Karýcým... Bugün... Bugün 25 Þubat !.. Evlilik yýldönümümüz..."

Göz pýnarlarý dolmuþtu. Bir çiçeðe bakýyordu, bir kapýya... Bir çiçeðe bakýyordu, bir kapýya...Tam elli üç sene evvel bugün, bembeyaz bir gelinlikle eþi, can yoldaþý girmiþti bu kapýdan. Ve sarýlmýþtý ona sýmsýký... Tir tir titreyen birkeç damla yaþ , yanaklarýný ýslatývermiþti. Eliyle çiçeðin dalýný tutmuþ. sýkýyordu. Dudaklarýný ýsýrdý. Gözleri dayanamýyordu artýk ki nasýl dayanabilirdi? Kolay mýydý; O, yoktu iþte artýk, yoktu. Gitmiþti, bir daha da hiç geri dönmemiþti...

Onu ne kadar çok özlemiþti oysa. Yüreðindeki yeri ne kadar da büyüktü. Ne olurdu sanki bir günlüðüne gelseydi...Bir kez daha sarýlabilseydi ona. Yalnýzlýðýný, çaresizliðini, kimsesizliðini haykýrsaydý... Ne olurdu sanki. Çok þey miydi bu, sadece bir kez gelseydi,bir kez...

Artýk gözyaþlarý sel olmuþ, akýyordu. Binbir zahmetle doðruldu oturduðu yerden. Odasýna doðru yürüdü. Ayaklarý buz gibi olmuþ, yaþlý vücudunu zorla taþýyordu. Ýçeri girdi. Az önce kalktýðý yataða býraktý tekrar kendini. Gözleri kapandý. Hiçbir þey düþünmüyor, düþünemiyordu.

Tam bu sýrada kapýnýn gýcýrtýsýný duydu. Gözlerini araladý, baktý. Olamaz ! Evet bu, bu imkamsýz bir þeydi... Eliyle gözlerini ovuþturdu tekrar tekrar baktý. Ýþte bu o'ydu... Can yoldaþý, hayat arkadaþý, karýsýydý... Ýnanamýyordu hâlâ, sonra aklýna geldi bir an;
"-Evet" dedi kendi kendine. "- Bu yine her zamanki rüyalardan biri..." Ama bu kez çok farklýydý, ilk kez bu kadar gerçekçiydi. Ve onu ilk kez böyle uzun uzun seyredebiliyordu. Yaþlý adam yerinden fýrladý birden ve eþine doðru yürümeye baþladý. Ellerini uzatmýþ kapýda onu bekliyordu eþi. Uzattý ellerini, gözlerini kapattý. Alnýndaki kývrýmlar, gözlerinin kenarlarýndaki çizgiler yine belirmiþti. Gülümsedi ve ellerini eþinin sýmsýcak avuçlarýna býrakýverdi...

Sabahýn ilk ýþýklarýydý. Artýk herkes biliyordu, yaþlý adam kavuþmuþtu karýsýna. Minareden yükselen bir selâ da onlarýn buluþmasýný muþtuluyordu cümle âleme...