Sonbahar, eylülün ikisi. Ýlk kez sevinçten de olsa istemeden aðlatmýþým seni, beni kucaðýna verdiklerinde sevgili annem.
Aðlama bir daha,dökülmesin inci taneleri yanaklarýndan. Kaderin çýkmaz sokaðýnda kirli bir taþ olsam da yeter bana okþarken pamuktan daha yumuþak öpülesi ellerin.
Kimi ansam söz dönüp dolaþýp sana gelir. Uzak diyarlardan koparýlmýþ, adý saný duyulmamýþ kelimeler annem deyince lal kesilir.
Ýçim içime sýðmaz saçlarýmý okþadýðýnda. En karanlýk gece sabaha kavuþur sen gülerken. Yelkovan yine yakalar akrebi ne fark eder sen kundaðým baþýndan mezar taþýma hep yanýmdayken.
Söz kalpten çýkarsa kalbe ulaþýr dedin. Tuttum tüm öðütlerini bir bir. Yýlmadým, kabullenmedim maðlubiyeti, savrulmadým rüzgarýn dalýndan kopardýðý yaprak misali. Artýk büyük adam diyorlar senin ayakkabýlarýný ters giyen sulu gözlü oðluna.
Ay gibi göz alýcý olsa da büyümek onunda var bir karanlýk yüzü. Ýstemesem de ayrýlýk vakti geldi. Gidiyorum artýk, içimde bir özlem.
Haydarpaþadan bir tren daha ayrýlacak uzaklara gam yüklü, keder yüklü. Gelme annem uðurlamaya dayanamaz bu yürek yaðmur yüklü, hasret yüklü.