Meteorolojik ifadesiyle parçalý bulutlu aþkýmýzýn kýþ mevsiminin ilk karý oldu ayrýlýðýmýz. Biz hep inat ettiklerimizin üzerimize düþmanca bakýþlarýyla mesafeler yaratmasý yüzünden koptuk birbirimizden. Seni milyonlarýn büyüsü Ýstanbul aldý, ben kaldým baþkentte bu þehrin iki ucunu birleþtiren bir köprünün üzerinde. Sallantýda…. Sen hiç sallantýda kaldýn mý kalabalýðýn ortasýndaki en kalabalýk yalnýzlýðýnda?

Ýlk aþk kokusu kadar emin olduðum saçlarýnýn renginde, aþklara tanýk metro istasyonlarýnýn merdivenlerinde ve nefesi kesilinceye kadar sevgiliyi öpmelere gizlendi aþk. Ve kýlýk deðiþtirdi zaman zaman. Ýflah olmaz saray maskarasý oldu yeri geldi, bir ansa görkemli bir ülkenin tek kralý oldu, ülkeleri istila ettikçe etti, ününü artýrdýkça artýrdý. Aþk, yaþadýðýmýz bunca senede anlamadýðýmýz kýlýklara büründü. Tek bildiðim hep yaný baþýmýzdaydý.

Sabah uyanýp perdeyi ilk açtýðýmýz anda içeri giren güneþ hüzmesinde, senden bir haftalýðýna ayrýldýðýmý haber veren otobüs duraðýnýn tabelasýnda, resmi üniformalý bir memurun apoletinde. Aþk her yerde bizimleydi. Alçak frekanslarýn yüksek sesi olup çýðlýk attý an geldi, aþk hep içimizdeydi.

Araya baþkalarý girdi, roller deðiþti.

Baþkalarýna “sevgili” dedik, “el ele” gezmeler oldu caddelerin kaldýrýmlarýnda, kaçamak ve sahte bir öpücük oldu yaþama sýðdýrdýðýmýz mülteci hayatýmýz. Hepsi aþk suretiydi. Aþk yalnýz “ikimiz” deydi.

Ýkimiz demeyeli kaç yýl geçti?

Anýmsanmayacak kadar çok mu? Yoksa dün ne yediðimizi dahi hatýrlayacak kadar az mý? Ya biz hep “ikimiz”dik, ya ikimiz hep “biz”dik. Bulacaðýmýzýn inancýyla yýllar geçti, aþk kalýbýný yitirmedi.

Yolumuzu baþka kentlerde çizdik.

Çizerken içimizdeki aþký bir þekilde gizledik. Tam kopuþsa hiçbir zaman olmadý. Hiçbir zaman “unutmak” kelimesi girmedi sözlüklerimize. Kalbimizin bir yeri her daim “yaralý” kaldý. Sarmaya çalýþanlar oldu, tuz basmaktan öte iþe yaramadý.

Þimdi ilerliyoruz bilmediðimiz ve sandýðýmýzdan acýmasýz çýkmýþ zalim hayatýn tozlu yollarýnda. Bize yakýþmayan ayrý þehirlerin tek adresi ayný… Senin kalbinin sokaðý, benim sevgimin apartmaný, on iki koca senenin verdiði apartman numarasý ve iki kiþilik apartman dairesinin tek odasý.

Geceyi seninle kaybetmeyi özlemiþtim. Kaybetmek için otururken seni buldum gecenin dilek kuyusundan. Ýyi ki geceyi kaybettim, iyi ki seni buldum. Sýrf sana yazdýðým kaçýncý sözcüktür bu, inan bilmiyorum. Satýr aralarýmýn en gerçek imla hatasýsýn. Seni karmaþýk yaþamayý sevdim ben, hala seviyorum.

Ben aþkýn tekliðine, ben aþkýn saflýðýna, ben bir sana inanýyorum…

Hava limanýna giden yolda bana söylediklerin kadar masumca inanýyorum sana. Kimseye inanmadýðým gibi imkansýzlýðýmýza inanýyorum. Bak, görsen tebessümün yerleþirdi güzelim yüzüne…

Sen yine görmeyeceksin ama ben yine sana yazýyorum…

Ben hiç büyümüyorum….