Serhat için... Ýçimden geldiði gibi...


O gece...

O yaðmurlu Eylül akþamý seni, beni, yani bizi böyle birbirimize sarýlýp kalma istedine sürükleyeceðini tahmin edebilir miydin? Ayaklarým sularýn içinde, üstüm baþým sýrýklýklam yürümüþtüm ilk defa karþýlaþtýðýmýz o meyhane masasýna gelirken... ve eski bir kiliseye uðrayýp dilek dilemiþtim biraz mutluluk için. Eski bir meyhane, bir dost masasý, biraz gürültü patýrtý arasýnda bir de gözlerini gördüm, biliyor musun? Bazen acýklý, bazen umutlu, zaman zaman piþman, zaman zaman kýzgýn ama hep gülen gözlerini. Yine o gece yanlýzca birkaç saat için ben ben deðildim. Birbiri ardýna yuvarladým kadehleri, o gece sana yaslanmadan yürüyenedim, o gece eve geciktim, o gece hiç uyumadým.

Oysa bir dolu hayalkýrýklýðý, umutsuzluk, yenilgi vardý içimde. Nasýl baþedeceðimi bilmiyordum. Aþký ileri vakitlere atmýþtým. Ben o gece çok yanlýzdým ama sen bunu görmedin.

O gece ayný þimdiki gibi hep güldün.

O gece Beyoðlu'nda çöplüðe fýrlattýðým umutlarýmdan bir parça alýp cebime koydum yeniden.

Sonra yine arkadaþça sohbetler ettik. Sen kendini anlattýn biraz, ben anlattým ve birgün ilk kez yarýný hiç düþünmeden, içim rahat sana söyledim: 'Benimle olur musun?'

Þimdiki zamanlar...

Sana 'Mutlu aþk yoktur' demiþtim, hatýrladýn mý? Sen de bana bunun asla doðru olmadýðýný anlattýn durdun. Sana göre birbirimizi seviyorsak eðer, mutsuzluk olamazdý. Haklýydýn. Peki ya sana hoþçakal demek zorunda olduðum o son dakikalar? Yanyana uyukladýðýmýz gecelerin ertesi? Sana anlattýðým o mutsuzluk seninle olduðumda deðil, senden ayrýldýðým anlarda gizli iþte... Belki bu hüznü asla anlayamayacaksýn, gözlerimin neden dolduðunu. Ne diyorlar: 'Eðer küçücük bir aþk varsa içinde, hayal kur'

Yarýnlar...

Ýçimde kocaman bir sevgiyi büyütüyorum, asla hiçbirþeyin, hiçkimsenin incitmesine, acýtmasýna izin vermeyeceðim. Bir bebek gibi sana güvenerek, inanarak, yaþadýðýmýz acý tatlý her andan biraz alýp, onu besliyorum. Koca çocuk; sana içimi açtým, farkýnda mýsýn? Belki içimde kalmalýydý birçok þey. Ama sen sevilmenin tadýný çýkarmadýktan sonra neye yarar, söylesene? Ben senin yanýnda umarsýzca aðladým, doyasýya güldüm. Ýstedim ki herkes seni tanýsýn.

Ben seni sevdim. Gece uyumadan hemen önce, sabah uyanýr uyanmaz, senin de sevdiðini bildiðim bir þeyi yerken, bir þarký dinlerken, bir yolculuk sýrasýnda, anlamsýzca hiçbir yere yürüdüðüm anlarda hep seni düþündüm.

Geldiðin o uzak þehri, okuduðun kitaplarý, dostlarýný, anneni sevdim. Ben seni öyle hesapsýz, öyle çýkarsýz, öyle beklentisiz sevdim. Nasýl söylesem, bir çocuðu sever gibi iþte...

Birgün sanki hiç olmamýþým gibi, buz tutmuþ bir gölün etrafýnda sana hiç sarýlmamýþým gibi, ardýna bakmadan çekip gitme, olur mu? Hayatta nefes aldýkça ne kadar çok kapý açýlacak önümüzde. O en büyük, en aydýnlýk kapýdan yanyana girelim desem, ister misin?

Býrak ben küçük, yarý karanlýk bir odada bohem öyküler yazayýp, hep hayatýn gerçek anlamýný arayýp durayým. Sen orada, yanýmda ol. Nefesini hissedeðim yeter. Yanlýzca orada ol. Ýstemezsen asla dokunmam sana....