Karanlýk gökyüzünden süzülen, kara bulutlarý zamansýzca delip geçen ve sanki seher vaktiymiþ gibi etrafý aydýnlatan ýþýk, otobüsün camýnda Nedim'in kendi yorgun ve beklentilerden yoksun bir insaný yansýtan görüntüsünü görmesini saðladý.Tüm o kalabalýða ve sýkýþýklýða aldýrmadan görüntüsünün önünden ayrýlmayý reddetti ve geriye doðru giden insanlarýn arasýndan zorla sýyrýlarak olduðu yerde çivilenmiþçesine durdu.Ne görüyordu o camda, sadece kendi yansýmasý mý? Evet belki otobüste onun arkasýnda sýkýþan, acelesi olan ve onun derdinin bir zerre bile farkýnda olmayan insanlar için öyleydi; ama o yansýma Nedim için tüm hayatýný ifade ediyordu.Bu genç yaþýna raðmen saçlarýnda seçilen tel tel beyazlar yaþadýðý zor hayatýn kendini belli eden, gümüþ birer ok gibi, saplanýnca öldüresiye acý veren kanýtlarýydý.Sarý, bakýmsýz ve yer yer kýrýk diþleri parasýzlýðýn simgeleriydi.Oradan buradan toplanmýþ gibi görünen, üstünde sanki bir yabancýnýnmýþ gibi eðreti ve emanet duran hýrpani kýyafetleri mücadele etmek zorunda býrakýldýðý zor hayatýn aynasýydý.
Iðdýrlýydý Nedim.Babasý yedi nüfuslu ailesini ýrgatlýktan kazandýðý ve yedi boðazý doyurmaya yetmeyen üç kuruþluk parayla geçindirmeye çalýþan, hayli yaþlý görünen, sessiz bir adamdý.Annesi geleneklerine baðlý ve ona öðretilenlerden baþka hiçbir þeyi kabul etmeyen, okuma yazma bilmeyen bir kadýndý.Altý kardeþten en küçüðüydü Nedim.Belki de bu yüzden çocukluðu, çocuk doðurmaktan yorulmuþ ve deyim yerindeyse çökmüþ annesinin ilgisizliði ve her geçen gün daha fazla içine kapanýp sessizleþen, düþünceli babasýnýn sevgisizliðiyle geçmiþti. On üç yaþýnda, babasý bir köy kavgasýnda vurulunca o da daðýlan aileden ayrýlýp,Ýstanbul'a kendi ekmeðini kazanmaya gelmiþti. Genç yaþýnda, altýnda ezilmemek için çokça mücadele verdiði sorumluluðun üstesinden gelmiþ, kazandýðý parayý annesine yollayarak kendisine yakýþtýrýlan görevi yerine getirmiþti. Kendisine kalan parayla da gecekondu mahallesinde, ev denemeyecek kadar küçük ve yýkýk bir barakaya, baþýný sokacak bir dam bulduðuna þükrederek yerleþmiþti.
On yýldýr Ýstanbul'daydý. Çalýþmadýðý iþ kalmamýþ, her girdiði iþten nedensizce atýlmýþtý.Yaþadýðý hayat Iðdýr'daki hayatýný aratacak dereceye ulaþmýþ ve içsel olarak yýllarca yaþlandýrmýþtý.Ýstanbul'da tutunamayýp harcanan, yok olup giden yaþamlar gibi onun gençliðini de yutmuþtu bu þehir...
Ýþte bu camdaki yansýma ona belki de harcanýp giden kendi hayatýnýn bir suretini gösteriyordu.Ýþte bu yansýmaydý ona her þeyi birden fark ettiren.Çaresizliðin denizinin açýklarýnda batan gemiden kurtulamadýðýný, göremediði yarýnlarý için hiç umudunun kalmadýðýný anlatýyordu.Etrafýna bakýndý, yanýndaki insanlarý inceledi, sanki ona yardým edecekleri umuduyla. Yine ayný umursamaz insanlar...
Büyük þehir diye düþündü,dert kendi derdin, hayat kendi hayatýn. Kaybolursan bu çýkmaz labirentte, kimse seni kurtaramadan yitip gidersin sessiz sedasýz...
Bulutlarýn arasýndan sýzan ýþýk zayýfladýkça zayýfladý ve sonunda kayboldu.Kýsacýk bir an kendine uðrayan ýþýkla umutlana gökyüzü o umutsuzca beklediði ýþýðý yeniden yitirince bu sefer hiç kurtulamadýðý umutsuz ve sonsuz karanlýða yeniden gömüldü...