Baþýmý göðsüne yaslayýp aðlarken hissettim onu. Üç yýl önce... Hayatta en sevdiðim insanlardan birini daha yirmiiki yaþýnda kanserden kaybetmiþtim. okuldayken geldi öldüðü haberi ve ben ona, Matematik öðretmenim Hacer hanýma koþmuþtum o an acýyla. Beraber aðladýk. Tüm þevkatiyle yaklaþtý bana, acýmý paylaþtýðý aleniydi...
Ve þimdi.. Üç yýl sonra...Dün gece ben koþtum öðretmenimin yanýna. Bitkin ama üç yýl önceki benden daha güçlüydü. Yada güçlü görünmeye çalýþýyordu. Sesi kýsýktý ve bana dönüp " Hatýrlýyor musun volkan aðabeyin için beraber aðlamýþtýk?" dedi. Hatýrlýyordum. o zamanlar hiçbir acýnýn benimkinden daha derin olamayacaðýný düþünürdüm. Ama öðretmenim aslýnda daha da acý çekiyordu. Çünkü eþini kaybetmiþti. " Buraya kadarmýþ " dedi sessizce. kansere bir kiþi daha yenilmiþti iþte..
Sonra dedemin yanýna gittim yýlgýn bir halde. Teþhis yeni konulmuþtu. Akciðer kanseriydi. Gözlerine, yüzüne baktým dedemin. Uzak,solgun ve sararmýþtý.
Bu filmi daha önce yine izlediðimden biliyorum muhtemel sonucu. Olacaklar ortada. Bir kiþi daha eklenecek kansere yanilenler listesine. Ne kadar zor da olsa kabullenmek, hayat tuhaf birþey.. Ve her an yeni süprizler çýkarýyor karþýmýza. Dinlemiyor bizi, ses varmiyor, herþeyi riyakarca...
Þimdi çok geç olmadan gidin ailenize, sevdiklerinize onlarý ne kadar sevdiðinizi söyleyin. Görüyorsunuz ya bazen çok geç oluyor. Piþmanlýklar çoðalýyor." Keþke son kez sarýlabilseydim" ler düþüyor dudaklardan.
Gelin bu kez de, bir kez de geç kalmayalým. Bazý deðerler kolay kazanýlmýyor. Bugün geçen tüm dakikalarýn adýný SEVGÝ koyalým.