CAMDAN KALP
Kendime ait birazcýk param vardý ,bunun hepsini kendi hayallerim için harcayabilirdim.
Babamýn bana biraz para verebilecegini düþleyecek kadar cesaretlenip, ya da soylu amcamýn....
tüm mirasýný bana býrakacaðýný bilseydim, seyahat planýmý biraz daha yarýnlardaki umutlara erteleme þansým olacakken, düþlerimi hayal penceresinin arkasýndaki odaya kilitleyip , kasabanýn çakýl taþlý yollarýndan sonsuzluða yürümeye baþladým.
Ara bir istasyonda babamý aradým.
‘’Burada havalar sogudu bana içi yünlü gocuklardan
bir tane al,
gelirken getirirsin.Paran yoksa boþver benimki þimdilik yeter’’ dedi.

Ne zaman geleceðimi bilmiyordum ,
ona uzun bir seyahate çýktýðýmý söylemeyi unuttum,herzamanki kýsa yolculuklardan biri zannettigi ortadaydý.
Þimdi hangisini yapmalýydým düþ seyahatine çýkma kararýný çoktan vermiþ ,
yarýn ki gelecek coþkulu hayallerin cazibesine kaptýrmýþken kendimi..
Tüm dünyayý tanýmak hayali beni büyülüyor,karþýma çýkan insanlar ya da çýkabileceklerse beni korkutuyordu.
Yolda yürürken karþýlaþacagým, belkide bir barda içki içerken tanýþýp bir sabah yanýndan bir daha hiç kalkmak istemeyeceðim bir adam.
Adamlar þimdi beni korkutuyor.
Jane Campýon’un Isabel Archer’i gibi.Bir tabaðýn içinde binlerce aðýz seni seviyorum sözcükleri söylerken, o sadece düþ yolculuðunu bitirmek istemiþti.

Çýktýgým bu sesiz yolculukta,
CAMDAN KALBÝM ‘i valize koyarken merhameti ve sevgiyide valize kilitledigim için rahatým.

Bedenim ona çok yakýn topraklarda seyahat ediyor ,ruhum yine dayanamayacak biliyorum,sesiz yolculugumda dinmeyen fýrtýnalarýn çýkmasýna az kalmýþtý.
Kendimden ,öfkemden,tutkumdan korkuyorum.Müzik kulaklarýmda hiç dinmiyor, elimde telefon onun sesi tüm dünyamý doldursun istiyorum.Biliyordumki bu sesiz yolculukta siyah telefon kablolarýnýn kilometrelerce uzagýndaki adam , koltugunda oturmuþ benden gelecek bir haberi bekliyor.
Þimdi erken yolculugum bittigi gün onunla tekrar karþýlaþacagým,
o zaman tüm dünyayý konuþacak uzun zamanlarýmýz olacak.Elimde sadece birikmiþ kelimeler var onlarý ona býrakmak istiyorum. Bu yolculuk boyunca onlarý taþýmak bana agýr, artýk yeni kelimeler eklensin istemiyorum.

Onu ziyaret ettigimde bana gitme kal derse diye çok korksamda bildigim tek þey bunu bana söylemek için nedeni yok.Korkum gelip geçici bir duygu ....
Henüz herþeye çok erken kalbim cam gibi þeffaf ,bu topraklarda onu kaybetmek istemiyorum.

Telefonun öbür ucundaki sesi duyunca bayýlmamak için ayakta zor durdum.Gitmeliydim merakým ve heyecaným artýk dayanýlmazdý.
Yolculugumun rotasý biraz degiþssede ,bu ara soluk alýp veriþ birdaha tekrar karþýlaþmamýza gebe kalacaktý biliyorum.
Bende artýk onun kelimeleri olmasýn derken bile köpekler kadar ona açtým.
Onu ziyaret etme kararý verdiðimde hertaraf günlük güneþlik bahardan kalma bir gündü.Bahnofta dillerini bilmedigim insanlarla , markasýný hiç tanýmadýgým plakasýnýn baþ harfi S olan bir arabayla yolculuða çýktým.
Günün geceye dönmeyecegi bir yolculuk olmasý beni rahatlatýyordu.
Bir ara arabanýn camýný açmak istedim, içerdeki hava beni bunaltmýþ, nefes alamýyor kan ter içinde kalmýþtým.
Dýþarda toz fýrtýnasý vardý camýn arkasýna tekrar sýðýnmak zorunda kaldým.
Utanmayla iç içe geçti korkum ,
insanlar bana bilmediðim dilde sözcükler söylediginde,diyebilecegim kelimem elimde henüz yok.
Yolculuðum sýrasýnda mevsimler sürekli degiþiyordu ,
biraz önce gelincik tarlasýndan geçtik her yer kýrmýzýydý.
Geçen sene bana gönderdigi fotografla aynýydý , gittikçe ona yaklaþýyor olmak içimdeki huzursuzlugu artýrýyordu.

Yanýmdaki adam elindeki moda dergisine kendini öylesine kaptýrmýþtý ki görme gözünü çoktan kaybetmiþti.
Þimdi bozkýrýn ortasýndan geçiyorduk, her taraf sarýya hakimdi.Yavaþ esen meltem rüzgar hýzla þiddetlenmiþti ,
rüzgarýn sesi þimdi camlara çarpýyordu.Belki rüzgar birazdan fýrtýnaya hapsedecekti kendini.Rügara ait hayal kurmak hoþuma gitmiþti.
Agaçlar serin esen rüzgarla yapraklarýný savururken ,
arabanýn silecekleri hýzla gidip geliyordu.
Sonbaharýn renkleri beni hep büyülemiþtir,
ova þimdi sarýdan kýrmýzýya dogru gökkuþagý renginde.
Arabada benden baþka yanýmdaki adam, arabanýn sürücüsü ve yanýndaki kadýn var.Sürekli arabayý kullanan adamýn agzýna bakýyordum, kocaman diþleri,siyah kalýn dudaklarý vardý.
Yanýndaki kýza kompliman mý yapýyordu, zannetmiyorum
sadece anlatýyordu,dilini bilmiyordum ama anlattýklarýnýn çöp oldugunu düþünüyorum.
Kýz iki saat sonra inecek ve bir daha adamý görmeyecekti belki de birkaç kez görüþüp yemek yiyeceklerdi.Çok samimi davranýyorlardý.

Ben hiç samimi olmayý sevmem.Ýnsanlarla aramda kilometrelerce uzaklýklar beni rahatlatýyor,
koca agýzla yapýlan sohbetten korkuyorum.
Kýrýlganým artýk,sesizlik ve yanlýzlýk istiyorum.
Kalbimi merak ettim ondan hiç bu kadar uzun ayrýlmamýþtýk,sesizce valizi açýp ona bakýndým.Biraz güvene ihtiyacý vardý,yanýmdakiler görmeden elime alýp cebime attým.Þimdi bacaklarýmýn hemen yanýnda yüregim hýzla çarpýyordu.Valizi kapatýp ona sýkýca tutundum.Beni hissetmeli tekrar bütünleþmeliydik,ben uzaklarda degildim ki sadece onu korumak zorundaydým.

Þimdi dýþarda mevsim degiþmiþti , heryer bembeyaz dona kesmiþti.
Kar içimi ürpertirken bu yolculugu neden yaptýgýmý düþünüyorum.
Soguktan çok korkuyordum bir keresinde allerji krizim tutmuþ nefes alamamýþtým.Her defasýnda ayný þey olacak diye korkuyorum.
Annem bugün telefonda üzgündü
‘’ hastalanmandan korkuyorum oralar soguk diyorlar ‘’
dedi.
Herþey yolundaydý derin nefesler alabiliyordum,dýþarýsý soguk olsada þimdi içerisi sýcak.Kar taneleri arabada sadece benim camýma çarpýyordu onlarýn düþ yolculugunda kar yoktu,
‘’yanýmdaki adam elindeki moda dergisine kendini öylesine kaptýrmýþtý ki görme gözünü çoktan kaybetmiþti’ düþüncesini hala yanýmdaki adama karþý hissediyordum hiç bir þey degiþmemiþti ki.

Karla vedalaþmamýz çok sancýlý olmadý , biliyordumki nasýlsa bir daha karþýlaþacaktýk þimdi beni sýcaga teslim etmiþlerdi.
Ýnme zamanýma az kalmýþtý, þöför yanýndaki kýzdan ayrýldýgýndan beri hiç konuþmadý,yanýmdaki adam bir saat önce inerken moda dergisini arabada unutmuþtu.Yazýk saatlerdir sadece on sayfa bakabildi oysaki 100 sayfalýk koca yapraklý dergi.

Adamýn dünyasý þimdi yarým kaldý.

Þöför bir an önce benden kurtulmak istiyordu asýl inmem gereken yerin burasý oldugunu söyleyerek beni hiç ipucu olmayan bir yerde býrakýp gitti.Gerçekte burda mý inmeliydim emin degilim.
Elimdeki haritaya göre daha bir hayli yürümem gerekiyor.Kasabanýn merkez tren istasyonuna gitmeliyim.
Nerdeydim benim burda ne iþim vardý , söyleyeceklerimi söyleyip gitmek istiyordum.Burasý onun dünyasýydý öyle söylemiþti.
Buraya yerleþmekten bahsediyordu.Ben burda yaþarmýydým,þu ana kadar bana
‘’ benimle burda yaþarmýsýn’’ diye sormadý.
Mariana’ya ev tutup beraber yaþamak istediginden bahsediyordu en son.Ben onunla yaþarmýydým buraya gelene kadar henüz bende kendime bu soruyu sormadým.

Sözcükler artýk bana artýk agýr geliyordu onlarý taþýyamýyordum birazda o taþýmalýydý ,bütün kelimelerimi ona býrakýp gitmek istiyordum.

Tren istasyonun arka kapýsýndaydým , burayý bulmak çokda zor olmamýþtý , tüm küçük alman þehirleri gibi buranýnda yanlýzca iki caddesi var, istasyonun uzun koridorundan yürüyerek ön kapýya geldim,içerisi bana hiç yabancý gelmemiþti.Dýþarýda koca beton bir avluyla kucaklaþmýþtým.
Ýki küçük faiþe bankda müþteri bekliyordu , kýrmýzýdan mora giden dudaklar,ince topuklu sarý renkli ayakkabýlar,üzerlerindeki etek minicikti.
Etegimi yavaþçça çekiþtirdim.Kýrmýzý puanlý uzun bir etek üzerimdeydi ,þimdi ayaklarýma kadar uzanmasýný istiyordum.
Etimi sergilemekden onlarýn yanýnda utandým.Baþka bir yerde baþka bir zaman bende boynumda inci kolye , mini etegimle dolaþabilirdim.
Þimdi ayaklarýmda siyah iskarpinlerim üzerimde yeþil bir hýrkam vardý.Kadýn kimligimi bu kentte göstermek istemiyordum.

Saçlarým artýk siyah ve kahküllü.Çocuklugumdaki gibi onlarý arkadan örmeyi artýk hiç ihmal etmiyorum.Babam yabancý yerde yürürken saga sola hiç bakma ve sert yürü derdi.Hep babamýn sözünü tuttardým.
Annem çocukken her sabah saçlarýmý örerdi,þimdi herþey yine eskisi gibi þimdi annem yokken ben saçlarýmý örüyorum, sürekli eteðimi çekiþtirip durmaktan yoruldum.
Kýrmýzý puanlý etegimi þimdi çok seviyorum.Bugünkü beni çok iyi anlatýyor birazda uzun olsaydý.Faiþelerle aramda kilometrelerce uzaklýk var,benden ürkmesinler diye görünmez olmak istesemde baþaramadým,bana bakýp gülüþüyorlardý.
Elimdeki valiz küçücük, þaþýrmýþ olmalýlar.
Meþin sarý küçük bir valiz, bunu seçerken çokmu aramýþtým diye bana gülüyorlardýr.Onlarýn gülmesinden rahatsýz olmuyorum.
Hava sýcak saatlerdir tren istasyonun önünde..
elimde camdan kalbim bekliyorum,
telefonum yanýmda yok gelmezse dönüþ yolumu bulabilecekmiyim bu beni þimdi kaygýlandýrmasada akþamýn karanlýgýyla beraber kaygýlandýracaktý.
Karþýdan gelen adamýn o olmasý için tanrýya yalvardým, gelen hýzla bana yaklaþtýkça daha iyi seçebiliyordum.Hiç degiþmemiþti gözlerindeki sevgiyi o göstermesede ben görebiliyordum,
‘’beni hiç görmek istemedigini,sadece benim kýrýlmamam için bana bu daveti yapmýþtý’’
Bir an düþüp bayýlacaktým, elimde kalbim....
yere düþmemesi için ona sýkýca sarýldým,rengini tanýmadýðým topraklarda ölmek istemiyordum.
Duymak istedigim kelimeler bunlar degildi yüregime anlatamamýþtým yine.Valizimi ona emanet edemedim artýk hiç güvenmiyordum,saatlerce evine kadar yürüdük.Onu arkadan takip etmek bana kýrýlganlýk vermiyordu.

Valizimi odasýna býraktýk
‘’çok eþya getirmiþssin ,uzunmu kalacaksýn’’ dedi.Sözcükler agýr geliyordu bunlarýmý söylüyordu yoksa binlerce kelimenin içinden ben sadece bunlarýmý seçip alýyordum,duymak istedigimi alýyordum.
Cebimdeki kelimeler yolda hýzla dökülüyordu artýk eskiye ait söyleyecek sözcükler hýzla azalmýþtý aný yaþayýp gitmek itiyordum.
Valizi gizliden açýp kalbimi yerleþtirdim.
Onun görmesini istemiyordum,
onla geçirecegim iki gün içinde kalbim çarpsýn,kýrýlsýn istemiyordum.
Þimdi kýrýldýgýnda yerine koyacak hiçbirþeyim yok.

Uzun bir yürüyüþe çýktýk tarlalarýn arasýndan geçtik,topragýn kokusu yoktu.Heryer çürümüþ ölü leþi kokusundaydý.Küçük bir göle geldik gölün üstü katman katman kapanmýþtý.Korkmasam,üstünde yürüme cesaretim olsaydý,binlerce rengin içinde kaybolabilirdim.Farkýnda degildi yaþadýgý yerde her þey hýzla ölüyordu.
Onu burdan götürmeliydim.Ya mariana ona yaþam veren tek þey onu kýskanmak la hiç dogru yapmamýþým,o þimdi sadece onda nefes alýyordu.Kalbim iyi ki yanýmda yok yeniden ona sevgi ve merhamet vermek istedim.
Benle gelirmiydi sözcüklerine hiç aldýrmadan onu yanýmda götürmek istesem, kendi bana dayanabilirmiydi.Beni hiç sevmedigini düþünüyordum , aramýzdaki tek tutunma noktasý geçmiþteki benim ona yazýlan yazgým.
Yazýlan yazýldýgý gibi hiç yaþanmadý ki.
Saatlerdir yürüyorduk ,bilinmezlik hep beni ürkütsede
onun yanýnda kendimi ona hapsetmiþ durumdayým.
Ondan korkmuyorum.Kayalýklara gelmiþtik
‘’bu daðýn arkasý deniz , sana onu göstermek istiyorum ‘’ dedi.
Sonunda sakinliðe eriþecektik ,sesizligin içinde hapsolmayý özlemiþtim.
Kayalar gittikçe sarp ve dikleþiyordu.Kalbim olmadýgýndan çarpýntýsýný duymuyordum , hiçbir þey hissetmesemde garip bir duygu beni ürkütüyordu.Denizle artýk karþý karþýyaydýk kayalarýn arasýndan su sesiyle birlikte ayaklarým suya deðmeye baþlamýþtý.Bir kayaya uzanýp biraz dinlendik.Konuþma zamaný gelmiþti
‘’söyleyeceklerin vardý,seni dinlemek istiyorum ‘’ dedi..
Söyleyeceklerimi çoktan unutmuþtum ,artýk hiçbirþey yoktu.Yarýn varmýydý onla ilgili yarýn hayali ,son karþýlama sözcüklerinden sonra kalmamýþtý.
Bunu ona anlatmak onu üzermiydi zannetmiyorum kalbinde merhametin olmadýgýna inanýyordum.Camdan kalbim'se odada kalmýþtý.
Ona
‘’merhamet ve sevgiyi sana tanrýdan hep diliyorum’’dedim.
‘’senle yarýn yok,sadece þimdi var ,anda seninle dinlenip ara soluk verip gitmek istiyorum’’ dedim.Söylemek istediklerim bunlarmýydý,
camdan kalbi valize koyma fikrinin þimdi iyi bir fikir oldugunu düþünüyorum.Sözcüklerim bunlar olmasa bile söyleyecegim yeni sözcüklerlede degiþecek bir þey olmayacaktý.Sevgiyi çoktan kaybetmiþti.
‘’önceki kadýnlarýnýn devamýydým ,bende onlardan ayný parçalarý taþýyordum .''Benle kuracagý sadece buzdan bir þato olabilirdi’’ daha söyledigi buna benzer binlerce sözcügü duymak istemiyordum.Saatlerdir burda konuþuyorduk þimdi kývrýlýp ona sarýlýp uyumak istiyordum
kelimeler ve yarýn onun olsun.
Deniz hýzla yükselmiþti þimdi burdan kalkýp biraz daha yukarý dogru çýkmamýz gerekiyordu.Yoksa med-cezir yüzünden sulara gömülebilirdik.Telaþlandým su her tarafýmýzý sarmýþtý.Geldigimiz yer þimdi sular altýnda görünmüyordu ,
Beklersek geriye ancak saatler sonra dönebilirdik.Yan kayaya geçmeliydim ki yukarý týrmanabileyim ,aradaki uçurum beni korkutuyordu.
Ýkimizde sýkýþmýþtýk.
Uzaklardan bir kadýn sesi belirdi.Kadýný görmeye tahammülüm bile yoktu,gelenin mariana olduguna o kadar çok inanmýþtým ki baþýmý kaldýrýp bakma cesaretim yoktu.
Kadýn bana dogru yönelmiþ sesi hemen yaný baþýmdaydý.Kendimden utandým gelen annesiydi.
Herþey þimdi çok daha kolay , derin yalnýzlýgýn içindeki kurtarýcý.
Uçurumun kenarýndaki diger kayayý biz farketmemiþtik oysaki ne kolaydý hayat,
yürümeyi ilk ögrendigimiz günde onun elini tutmuþtum.
Camdan kalbim olsaydý þimdi çoktan kýrýlmýþtý,biliyorum ki odada bir valizin içinde beni bekliyor.
Yalnýz ve sadece beni.