*****

...gözlerini kapadý...

Uzun bir bekleyiþ... Derin soluklar gibi sonsuz ve dipsiz... Ýçine çektiðin nefesi hiç geri veremeyecekmiþsin gibi... Karbondioksit beynini çürütmeye baþlar, yavaþ yavaþ. Soluðun dudaklarýnda solar, gider; pisliði dýþarý kusamamanýn dehþetini yaþar tüm hücrelerin ve ardýndan yeni doðmuþ, tüysüz, çýplak, aç serçe yavrularý gibi yeni soluklar için çýðlýk çýðlýða aðlar bedenin. Ya ruhun? Pisliði kaldýrabilir mi, ýþýðý sönüp parçalanmaya baþlarken, avaz avaz... Kaldýrabilir mi içindeki pisliði; taþýyabilir mi bedeninin aciz sevgi artýklarýný, zavallý hayal kýrýklýklarýný, deðersiz kalp çarpýntýlarýný ve yitirilmiþ umutlarýnýn aðýrlýklarýný? Dünyadan içine çekip tuttuðun nefes zihnini zehirlemeye baþladýðýnda kýrpýk kýrpýk hayallerin, kýrýk kýrýk umutlara dönüþmeye baþlar, alaycý... Gözünün gördüðüne deðil de zehirli zihninin imgelediðine inanmayý öðrenirsin sonra. Sonra da imgelerinin gözünün gördüðüne dönüþtüðünü fark edersin, þaþkýnlýkla. Kirlettiðin soluk kirlettiðin bedene, kirlettiðin beden kirlettiðin ruha, kirlettiðin ruh kirlettiðin zihne mi dönüþür? Kirlettiðin sen misin kendini, soluðun mu? Yoksa sen mi kirlettin soluðu, dünyadan çektiðin kirli bir soluk muydu yoksa?
Dudaklarýn zor anýnda ettiðin duanýn yalancý olduðu tedirginliðindeki gibi titrer, hafifçe. Bilinçsizce dudaklarýn serbest býrakýverir pisliði, dayanamayacaðýný düþündüðün o son anda. Gözlerin huþu ile kapanýr, dudaklarýnýn titreyiþi son bulur. Tanrý'yý yüzüstü býrakýrsýn bir kez daha. Ardýndan... Yeni bir soluk...

...gözlerini açtý...

Nefes helezonlar çizerek buharlaþýp karýþýrken dünyanýn pisliðine, içine kirletmek veya kirletilmek için bir nefes daha aldý. Hücreleri hýzla pay etti kendi aralarýnda oksijeni. Küçük bir an, bir an daha ve bir an daha... Küçük anlar boyunca biraz daha... Biraz daha yaþayabilmek için küçük küçük nefesler almaya devam etti.
Zarif eller...
Zarif eller ileri atýlýp o narin ve kýrýlgan göz pýnarlarýndan yeni doðmuþ göz yaþlarýna dokundu, yaþlar birbirleriyle yarýþýrcasýna yanaklarýn üstünden dudaklara doðru yol almýþken.
Parmak uçlarý oyununu acýmasýzca kesti göz yaþlarýnýn.

"Tadýna bak."

Cüret edebilir miydi? Düþündü, zihni bulanana ve artýk düþüncelerin silikleþeceði noktaya varana kadar. Pek uzun sürmemiþti. Sadece kýsa bir an; hayatýnýn, küçük nefeslerinden bir kaçýný kurban edebileceði kadar önemsiz bir parçasýný harcadýðý küçük bir an kadar...

...gözlerini kapadý...

Kýsa bekleyiþler, uzun bekleyiþler gibi deðildir. Minik lahzalar haline ayýrýrsýn hayatýný, hayatýna daha iyi hükmedebilmek için belki. Zamaný parçaladýðýnda zaman daha yavaþ akacakmýþ gibi gelir sana, küçük nefeslerinle kazandýðýn küçük anlarýna minik lahzalar katabilmek için durmadan parçalarsýn zamaný ve hayatýný, nefes alýþ veriþlerinin arasýndaki o fark edilemeyen lahzalarýn içinde tükettiðini görmezden gelmeye çalýþýrsýn. Minik lahzalar minik boþluklara, minik boþluklar içindeki boþluklara, içindeki boþluklar zihnindeki boþluklara mý dönüþür?
Kýsa bekleyiþler; nefesinin seni kirlettiði, senin nefesini kirlettiðin uzun bekleyiþlere benzemez. Kýsa bekleyiþler milyonlarca yýllýk gerçeði barýndýrabilir içinde. Gözlerini kapayýp kýsa bir bekleyiþe gömebilirsin hayatýný, gözlerini açtýðýn da ise milyonlarca yýldýr nefes boþluklarýnda küflendirdiðin bir hüznün aðýrlýðý ve kasveti çökebilir üstüne.
Kýsa bekleyiþler uzun bekleyiþler gibi deðildir.

...gözlerini açtý...

Dudaklar kendisine uzanan zarif ellerin parmak uçlarýnda duran damlacýklarla ýslandý. Ten tene temas etti. Parmaklar dudaklardan çeneye kaydý, hafifçe.

Ayný nefes, ayný pislik, ayný küçük anlar, ayný minik lahzalar, ayný nefes boþluklarý... Ayný tat...
...
Ayný mý?
...

Gizem OZAN
25.04.05
*2.Dolunay*