"Bekleme" yi kaybettim. "Umut" ise zaten askýya alýnmýþ haldeydi.
Yüzünü görmedim. Algýlayýþ sýnýrlarýma dahil deðildi çünkü. Gözleri vardýr insanlarýn; ama irade sahibiyiz ya istediðimizi görmeyi baþarýrýz çoðu zaman. Görmek istemedim, sadece bedeni vardý.
Sadece bedeni. Ýnce, nazik ve narin... Sadece beden...
Ýçi boþ dýþý dolu sözcükler gibiydi, rüzgarda uçup gitti, süzüldü yanýmdan. Üçüncü sýnýf, içli, duygusal sözcükler gibiydi; flim repliklerinden çalýnmýþ...
Gözleri vardý; ama görmedi. Ýradesi var ya, kararlar da alýrmýþ kendi baþýna. Ne de olsa ayaklarý üstünde durmayý öðrenmeye çalýþýyor O þimdi. Gücenmemek lazým, burada empati yapmayý bilen taraf benim; O ise sempati tarafýnda iþin, çoðu zaman.
Kollarý vardý; ince, nazik, narin... Kollarý sarýlýrdý bir zamanlar... Dudaklarý vardý ve þöyle derdi: "Sonsuza kadar burada kal." Ben gülerdim. Ya da "Senden sonra baþka hiç bir kadýna seni seviyorum demeyeceðim."
Bir varmýþ bir yokmuþlar uçuþuyordu bahçede. Asýrlar kadar uzaktýk birbirimize, masallar kadar yapmacýktý içinde bulunduðumuz durum. Biri küçük, diðeri kocaman iki kaðýttan bedendik tahta banklar üzerinde. Rüzgar uçuruyordu saçlarýmýzý, saçlarýmýz birbirine deðemiyordu ama bir türlü. Benim gözlerim aðlamaya baþlamýþtý, iradem görmeyi reddedince O'nu; O'nunsa ayaklarý vardý, sürükleyip götürdü narin bedenini. Ellerim vardý benim, uzansam dokunabilirdim belki; ama yapmadým. O'nun elleri ise çoktan parçalanmýþtý bana göre, hiçbir iþe yaramayý beceremiyorlardý çünkü.
Benim hislerim vardý, küçük dokunuþlarým ve küçük öpüþlerim, onun yanaklarý vardý ve parmak uçlarým deðince titreyen göz kapaklarý.
Benim hislerim vardý ve uçuþuyordu saçlarýmla birlikte, salýnýyordu akýn akýn. Üþüyordum, titriyordu ruhum, hayallerimin kýrýntýlarý kaþýndýrýyordu kalbimi.
O'nun daha büyük titremeleri vardý, farkýndalýk sýnýrlarýný aþan. Öylesine üþüyordu ki, buz kesmiþti, hem de daha yaz ayýnda. Hem saçlarý da benimkinden daha uzundu; ama yine de "Hislerim yok" diyordu. Ses boðuk ve derinden çýkýyordu. Dudaklarý deðil, kalbi morarmýþtý belki soðuktan.
Fark etmiyordu. "Neden bu hale geldik?" sorusu peydahlanýyordu birden bire. Susuyordum, cevaplarým vardý dimaðýmda; ama susuyordum; çünkü karþýmda bir duvar duruyordu. Yapayalnýz býrakýdýðým gecelerde ise bir hayalet... Cümleler vardý zihnimde, uzun uzun cümleler; paylaþýlmayý bekleyen ve O'na hitap eden. Geceler vardý hayatýmda zehir zemberek ve geceler uzuyordu sürekli, hýçkýrýklarla süsleniyordu ve çürüyordu zaman aktýkça kelimeler, anlamsýzlaþýyordu her bir harf, her bir ses... Küflenmiþ ve kokuþmuþ kelime yýðýnlarýna dönüþüyordu cümlelerim zihnimde. Sonra yalnýzlýk gitti, ben kendi düþüncelerimin cesetleri ile uyur oldum.
...ve gözlerim o Cuma günü O'nun yüzünü görmedi. Narin bedeni yanýmdan süzülüp giderken, bir kaç damla gözyaþý döktüm sevgimin þerefine. Biri küçük, diðeri kocaman kaðýttan iki bedendik. Rüzgar uçuruyordu saçlarýmýzý. Bir varmýþ bir yokmuþlar uçuþuyordu bahçede. Nasýl da yabancýydýk birbirimize, nasýl da hayal kýrýklýðý kokuyordu tenlerimiz. Gözlerimiz vardý; ama görmüyorduk birbirimizi. Gözlerimiz vardý, saçlarýmýz vardý, benim ellerim, O'nun ayaklarý, benim gözyaþlarým, O'nun kollarý vardý; ama asýrlar kadar uzaktýk iþte birbirimize. Her þey vardý o bahçede "Bize" "Bizi" anýmsatacak; ama gene de eksikti bir þeyler... Eksik olan bir þeyler vardý.

*Yazýk sevgime*

Gizem OZAN
17.ekim.2005
22:28