...belki de ben gerçekten çok fazla hayalperestim.
*Oh little dreamer... *
Belki de sen gerçektenden çok fazla olgunsun.
Belki de sen yetiþkin oldun ve ben hala çocuk bedenimin esiriyim.
Sen yetiþkin oldun ve tüm dünyanýn dertleri omuzlarýna çöktü. Belki artýk hayatýnýn anlamý ya da amacýný tekrardan umursuyorsundur. Bu sefer daha öncekilerden farklý olarak ama... Bu sefer hayatýn anlamý ya da amacý senin için hayatta kalmaktýr. Bensiz...
Belki de sen yetiþkin oldun, "Küçük Prens"deki o yetiþkinler gibi oldun...
Belki ben gerçekten çok fazla çocuktum seninleyken.
Kendimi hep Claudia* gibi hissetmiþtim önceleri. Hiç büyümeyen çocuk bedenine hapis olmuþ bir kadýnýn ruhu gibi. O çocuk bedenin içinde nice ruhsal acýlarla kývranan kadýnýn güvensizliklerini, nevrozlarýný, isteri krizlerini, hayallerini, sevgi kýrýntýlarýný, kederini, sonbaharýný görebiliyor muydun? Yoksa senin yetiþkin bedeninin içindeki çocuk ruhun bunlardan kaçýp kurtulmak için benim sadece çocuk bedenime mi sarýlmýþtý? Belki ondan anlamak istemedin, ondan okumadýn yazýlarým. Bunu bile okumayacaksýn... Nasýl suçlarým ki? Ne diyebilirim? Ben de senin yanýndayken çocuk bedenimin savunma mekanizmasý olan o kýzý kullanmamýþ mýydým? Evet; ama kandýrmak için deðil... Belki sana karþý da kendimi savunmak için; ama asla kandýrmak için deðil. Gülüþüm, þimarýklýklarým, sonsuz ilgi bekleyiþim ve sonsuz sevgimle belki de sadece bir maske olarak kullandýðým o küçük kýzý sen yeniden bana baðýþladýn.
Gerçekten hissedebiliyordum, yanýndayken senin sýcaklýðýn ve kokun o küçük kýzýn varlýðýný güçlendiriyordu. Senin düþ kýrýklýklarýn, hüzün, çocuksuluðun, ilgi isteyen o çocuk ruhun, sevgi ile güçlenen ruhun, yalnýzlýðýn, yalnýzlýðýn, yalnýzlýðýn... Anlattýklarýn ve anlatmadýklarýn, sakladýklarýn, atladýklarýn, utandýðýn göz yaþlarýn... Hepsi, hepsi bir sel gibi o küçük kýzýn içine akýyordu. O cansýz maskenin damarlarýný yaþam ile dolduruyordu. Sen bana nasýl zarar verebilirdin ki? Benim kalbim çok önceleri paramparça edilmiþti. Ruhuma ihanet edilmiþti. Hayallerim karanlýk rüyalara dönüþmüþtü. Sen neyime zarar verebilirdin? Hiçbir þeyime...
Ölümden sonra huzur vardý, öyle olmalýydý. Buna inandým; çünkü bunu istedim ve onlara huzuru bahþettim, asla huzur bulamayacaklarýný söylemiþ olsam bile. Ýnanmak ve istemekti her þeyin baþýný çeken, her þeyin altýnda yatan. Ýnanmak istedin mi? Düzeleceðine, hissedeceðine? Bana inanmak istedin mi? Ýstemeye gücün olmadýðý için inanmadýn bunlara belki. Belki de istemeye gücün olduðuna bile inanmadýn sen. Neden her þeyi bir kayboluþ ve kahrolasý bir yenilgi içinde parçalýyorsun ki?
Tarla da sensin, ölü umut tohumlarý da, o ucube korkuluk da, bahcývan da, yaðmur da...
...ve her þey paramparça olmuþ olan ellerinde...

Beni sev ve sonsuza kadar nefret et benden...

Gizem OZAN
15:28
23.09.05

-----

*Claudia - Vampirle Görüþme Filmindeki çocuk vampirdir. Yüzyýllar geçip zihnen olgun bir kadýn haline gelse bile bedeni hep çocuk olarak kalmýþtýr.