Senin bahsettiðin yer koca bir labirentin giriþ kapýsý bile deðil diyemedim..
Gülümseyerek dinledim “çocuklar gitti eþimle yalnýz kaldýk” deyiþini…

Fiziksel yalnýzlýðý,kalabalýklar içinde kalýnan yalnýzlýðý, düþünsel yalnýzlýðý, tercih edilen yalnýzlýðý, hele hele hepsini birden yaþamanýn ne olduðunu yaþamadan kim bilebilir ki...

Ýnsanýn kaç kez uçurumun dibine yuvarlanabileceðini….
Kaç kez ölüme gitmek duygusuyla yola çýkýlýp ve kaç kez sonun baþlangýcýndan dönülebileceðini…
Açýk havada nasýl nefessiz kalýnabileceðini…
Dýþýndaki kalabalýðýn içindeki yalnýzlýðý nasýl derinleþtirebildiðini…
Ýçinde taþýdýðýn o umarsýz yarayý günde kaç kiþinin isteyerek yada istemeden deþip kanatabileceðini…
O duygunun ; bir bataklýða adým atmýþ gibi insaný nasýl derinlerine çekebildiðini..
O bataklýða bir kez girdin mi deðerlerin ve anlamlarýn ne kadar anlamsýz kalabildiðini…
Kendi içinde, kendi labirentinde yok oluþunu…
Tüm duyularýn ve duygularýn yok olduðu, canlý veya ölü hiçbir tanýmlamaya giremediðin o derin noktayý anlatsam da daha anlayamazsýn diyemedim…
Desem yine yalnýz kalýrdým…