ÇÝZGÝ KADIN


20 m2’lik Almanya da yasamaya dün basladým. Ýki gecedir Theaterhaus’un kapýsýn da acýlýþ saatini , bekleyen beyler ve bayanlar’la bende pencerede bekliyorum.
’’Herzlich willkommen .....................’’

Bir gece en þýk kýyafetimle aþagýya inip onlarýn arasýna katýlmak ,
pencerenin kirli camlarýnýn arkasýna sýðýnmadan ,
onlarla yüzleþmek,
belirsiz ve tanýmsýz siluetimle aralarýnda dolaþýp bir sigara içmek, belkide sadece bunu yapmayý
içimdeki huzursuzluðu dindirip , dinginleþtirecektir diye denemek istiyorum.

Tiyatro hausun içini merak ettikçe heyecaným ve aþkým da artýyor ,
Umut ve coþku burdaki varlýgýmýn nedenini dahada anlamlaþtýrsada,insanlarýn yüzlerini 8.kattan seçememek,
kaygýmý artýrýyor.
Operedaki Hayalet gibi, insanlara yakýnlaþmadan ,biraz uzaktan gölgelerin arasýndan seyretmek..
þimdilik huzur verici gibi görünüyor.
Gerçek hedefimin opera izlemek olduguna henüz karar veremedim .
Aradýðýmýn bu olduguna emin olsbilseydim, Paris Opera evinin karþýsýnda küçük bir oda tutar,yerleþir ,
yüzyýllarca orda yaþardým.
Bordo rengini hep sevdim, dedemin annaneme aldýðý etekde bordo kadifedendi üzerinde minik kasýmpatý çiçekleri vardý ,
kasýmpatýlarýn ne zaman açtýgýný bile unuttum ,en son ne zaman kasýmpatý gördüm þu an hiç hatýrlamýyorum.Bordo kadifeden bir balo kýyafetini kendime hazýrlamak için günlerce makinede dikiþ diksemde onu giyerek operadaki localardan birinde yer almanýn düþü þimdi içimi kýpýrdatdý.Hiç balo kýyafetim olmadý , nasýl dikilir onuda bilmiyorum ,
burda metrelerce kadife satan kumaþçýlar varmýdýr.Bunun için kasabama geri dönmeliyim .Bizim evin karþýsýndaki kumaþçý antepten hep kumaþlar getirirdi ,onda bordo kadife kumaþ olmalý.Dedemde muhtemelen ordan almýþtýr kadifeyi.

Derin yanlýzlýðýn içinde coþkuyla insanlara ulaþmak büyük bir özlem gibi görünsede ,aradýðýmýn sesiz ve derinden gelen bir keman sesi oldugunu düþlemek beni sakinleþtiriyor.Aþagýda bekleyen beylerden birine aþýk olmayý o kadar çok istiyorum ki, her hafta Theaterhaus’un önünde geliþini heyecanla beklemek, gözlerimle delice onu aramak,
yanýndaki kadýnýn kim oldugunu merak edip kýskanmak,her defasýnda onu bir kahve içmeye davet edebilecek cesareti kendimde toparlamayý umut edebilmek , içeriye giren son izleyiciden sonra artýk son umudumuda kaybedip geriye üzgün merdivenlere hapsolmak.Her sabah onunla uyanmak.
Takým elbisenin içindeki smokinli adamý sevecekmiyim aradýgým sevgi degil ki aþk ve heyecan.Sevgiyi þu ana kadar hiç düþünmemiþtim , tutkuyla beraber kaybolmayý istedim sadece.

Yüzümdeki maske bazen aglayan bir yüzken bazen gülen surat .
Þimdilik 20 m2lik bir yaþamým var.Koridordaki 3.Buzdolabýnýn 3.katý bana aitmiþ biraz önce ögrendim.Koyacak bir þeyler hemen bulup yerleþtim.
Kendime ait bir yerin oldugunu duydugum anda hemen oraya sahiplenmeye çalýþýyorum.Esyaya tutsaklýðýn ,özgürlüðümü yok edecegini kendime çok anlatsamda , þimdi kitaplarým yanýmda degil.Kütüphanem çok uzaklarda tozlanmýþlardýr.Onlarý özlüyorum.

Odamda bir dolabým var, henüz ne koyacagýmý bilmiyorum dilini anlamadýgým birkaç kitap var , kapaðýný þimdi açmak beni korkutuyor.

Geride biraktýklarým ve kaybettiklerim þimdi çok uzaklarda onlara ulaþmak ve dokunmak imkansýz ve kayýp gibi.Nerdeler , nasýllar yüzlerini görmek ve sadece gülümseyip yanlarýndan ayrýlmak istiyorum.Bazen anýlarým ve geçmiþimin kaybolacaðý telaþýna kapýlsamda , biliyorum ki babam her zamanki gibi yeþil paltosuyla taþlýk yolun agzýnda oturmuþ beni bekliyor.

Odada hersey beyaza hapsolurken bir tek Kapým yeþile boyanmýþ,
Yeþile duydugum duyguyu henüz keþfedememiþ durumda olsamda kapýnýn arkasýnda kömür çizgisi çýplak bir kadýn duruyordu.
Bu kadýný sevdim magrur ve eglenceli.Kadýn gibi bende beþ çizgiden oluþabilseydim bir araya getirildiginde iþte kadýn ...
Bu odada ben gelmeden üç saat öncesine kadar baþka bir kadýn yaþýyordu.Odayý da dünyam gibi degiþtirmeyi bir an çok istesemsemde, misafir oldugumu hatýrladým.Elimde sadece valizlerim,
ne kitaplarým,ne koltugum ne de duvara asacak renkli bir kartpostalým vardý , sesini duymadýgým saç renginin sarý olup olmadýgýný bile bilmedigim bir kadýnýn misafiriydim.

Bu çizgi kadýna anlam veren biraz önce bu kapýdan çýkan kadýndý, belkide o da benim gibi kendini anlamlandýrmak için kapýldýgý telaþýn içinde çizerek bulmuþtu çýkýþý.Kapýdaki çizgi kadýn bendim ve o , baþka daha bir sürü kadýn gibi oda bizden biriydi sade basit ve bir kalemin kalýnlýgýndan çýkan kadýn.Duyguyu kendimden yok edip çizgi gibi banada bir kalemin anlam vermesini diliyorum þimdi.Kalbim agýr geliyor içimdeki husursuzluk sakinligimi yok ederken birisi olsada içimdeki çizgi kadýndaki hýnzýrlýgý ortaya çýkarsa.Hep istiyorum ki biri olsun gelsin ve çizssin beni.Pandomim gibi sokakta bir kösede saatlece durabilirmiyim gücüm varmý sallanan bir yaprak olmaya.Þimdi yeþil bir boyam olsa çizgi kadýný yok edebilirim. Tanýmsýz ve anlamsýzmýydý herþey yaþadýgý sürede degilsede bana anlamýný kaybettigi zaman evet.

Þimdilik bu odada üç ay kalacagým ,benden önce yaþayan kýzýn bedeni ve kimliginden parçalar her yerde.Yýllarca burdan ayrýlmak istemiyorum bu kentteki tek huzurlu yer.Duvardaki garfik poster yedi yaþýmda annemin bana diktigi kumaþýn deseni.Münihte yürüyen kadýnlar.Annem bana elbiseyi aþkla dikmiþti , sevgi elbisenin her katýnda .Bu odadaki kýzla kalbim þimdi ayný çarpýyor.Bana terliðini býrakmýþ severek giyiyorum ,o da artýk bana yabancý degil.Annemden bu kýzdada parçalar var.Çizgi kadýnla olan hesaplaþmam bitti artýk onu seviyorum.Ona her baktýgýmda hayata popo sallayan çizgi kadýn komik yanýmý keþfetmemi saglýyor.Tekrar gülmeyi ögrenmeliyim.

Yolculuga çýkma kararýmý kendi içime yolculuðu baslatmak için vermiþtim , bulutlarýn arkasýndaki güneþin parlaklýðý beni kendine öylesine hapsetmiþti ki kasabadan kasabaya dolaþan satýcý gibiyim..Ya digerleri gökyüzünün diger tarafýnda yasayanlar,nasýldýr ki diye düþlerken içimdeki yanlýzlýklaydý kavgam aslýnda.
Durmak bilmeden gece ve gündüzle sonsuz aþklar yasamak istiyordum.

Çok eski zamanlarda , tarihini hatýrlamak yüzümdeki çizgileri biraz daha derinleþtirsede gecenin bir karanlýgýnda eve giderken annem ve babamýn elini sýkýca tutar ve sadece gökyüzünü izleyerek yürürdüm.Sýkýca tuttuðum kocaman iki elin sýcaklýðý,bana güven veriyordu.Dipsiz derin bir gecenin içine gözlerimi hapsederken sonsuzluga yolculuk hayalleri kurardým.Þimdi ikisininde eli yok.
Arada yürürken ayaklarým çakýl taþlarýna takýldýkça düþecek gibi olsamda , iki elin gücüyle havalarda uçardým.

Bugün eski bir kitapçýya girdim,beni ispanyol zannetti.Kimligimin þu anda ne olduguna karar veremedigim için bu beni rahatsýz etmedi nereye ait oldugumu þu anda bende bilmiyorum.Kitapçý 55 yaþlarýnda bir adamdý.Çocuk kitaplarý bölümüne beni götürürken adamý arkadan takip etmek zorunda kaldým.Yürürken poposu bir saga bir sola kayýyor ve dans ederek yürüyordu.Ýstanbuldaki kitap evinde çalýþan çocugu hatýrladým bir an.Kitap alýrken akþam iþ çýkýþý kahvede buluþmak istemiþti.Ben içeçcegim bir kahve ve ayak üstü yapýlmayan bir sohbetin tadýný düþlerken , evim varmýydý sorusuyla karþýlaþmýþtým.Kitapçýya sorabilirmiydim evi varmýydý.Akþam gidecek evim var ama belki sohbet ederdik ama hangi dille.Almanca zor degildi ama ben bir kitapçýyla sohbet etmek istemiyordum, odam sadece bana aitti bir ikinci kiþiyi taþýmazdý.Kitapçýnýn yüzüne baktýgýmda enerjisinin son kalan parçasýný da biraz önce yürürken verdigini görebiliyordum.Aksam evine gittiginde koltuguna hapsolan bir satýcý olabilirdi onu düþünmek, onun sesizliginin içinde hapsolmak bana keyif vermiyordu.

Ruhum çok uzaklarda küçük bir kasabanýn derin sesizligine hapsolmuþtu.Türk gecesine katýldým akþam kendimi tamamen yabancý hissederken , beni heyecanlandýran tek þey benim kasabamdan bir kadýnýn binlerce kilometre uzaklardan burda olmasýydý. Aþkla yanýna gittim benle ortak parçalar taþýyordu ayný topraklara baglýydýk.Ne bekliyordum ki duygum benimle bütünleþmesi aþka gelmesiydi ,sesimdeki coþkuyu hissetmesini, yolculugun duraklarýndan birinde karþýlaþtýgýmýzý farkedebilmesini istemiþtim.
O yüz ,
Ýnsan kalabalýgýnýn sarhoþlugndan bunu farkedecek kalbe sahip degildi ‘’babanýz memurdu heralde’’ dedi.

Buz gibi bir ses tonunu ne duymak ne de o topraklara yabancý olmak istedim.Orda yaþayan herkes gibi onunda oraya yabancý oldugunu düþündüm.Beni yabancý olarak adleddirmek onlara en kolay gelen þeydi, böylece büyük bir sorumluluguda ortadan kaldýrmýþ oluyorlardý, aslýnda onlarýn farketmedigi kadar sadece oraya aittim.Bunu ben istiyordum ,artýk bir yere ait olmayý istiyordum,
küçücükken büyüdügüm genç kýzlýgýmýn geçtiði aþklarým ve kýrýlganlýklarýmýn yaþandýgý sesiz dünyada kabul görmek istiyordum.Taþ bir evde geçmiþti yaþamým , evin kapý giriþi çoktan degiþmiþtir biliyorum.
Kýþ sabahlarý bahçenin bir ucundaki tuvalete gitmek beni rahatsýz bile etmiyordu.5*4 m2 bir odam ve umutlarým vardý.Hep 20 m2lik dünyalara sýgýnýyorsamda þimdi umut ve heyecaným varmý emin degilim.
Aynada çizgilerim ve cebimde kaygý dolu kelimelerim var.

Theaterhaus’un açýlýþ saati geldi ,bugünün Pazar oldugunu unutup saatlerdir aþagýya gelecek insanlarý merakla bekliyordum,her zamanki gibi sesiz dünyanýn sesiz günü.