“Anladým ki,
Ellerinde olmayanlarýn, ellerinde olmalarýný istersen;
Ellerinde olan elleri de kaybedersin.”

Uykusuz bir þehirde gözlerimize
Mavi bir kar yapraðý düþer de
Sen gidersin
Önce sen, sonra da nefesin.
Sen gidersin ve ben mecburen kalýrým
Ve yollar devam eder hasrete.
Ve gider sesin, gider nefesim.

“Ellerimde nem yok, ellerinde yok ve ellerimde.”

Sonra giderken arkanda bir zarf býrakýrsýn
Üzerinde parmak izlerin
Adresi yalnýzlýk olur,
Posta Kodu yokluðun.
Ve zarfýn içerisinde bir not:
“Çýkar beni üzerinden”

“Oysa bilmezdin,
Ellerinden tutabildiðim tek güzel þey
sendin.”

Ve akþam ölür, gece olur,
Gözlerimden yaðmur iner þehre
Ve alabildiðince yaðar çok umutsuz
Ayný tanýdýk yalnýzlýk gibi,
Rüzgara kokunu tanýtýrlar
Sonra sabahýn ilk ýþýklarý doðar
Berbat kokusu yayýlýr yokluðunun.

“Gidiþinle vurulmus olurum; ama omzumdan deðil, kalbimden.”

Bir kelebek konar dudaðýma
Bir mum yakarým yokluðuna
Iþýðýnda yalnýzlýðýma
Bir albüm yaparým
Yüreðimden çok uzaklarda.

“Yürek bir karýncaymýþ, gittiði zaman d-u-y-u-l-maz-mýþ.”

Þimdi ellerim ceplerimde,
Sokaklarýnda ayak izlerim
Aynaya bakýyorum ve seni görüyorum
Yokluðunun nefesini tutuyorum,
Nefesimi tutuyorum
Ve yaðmur kadar yürekli yüreðimle, yürekli yürüyorum
Çýkarýyor seni üzerimden,
Atýyorum kendimi pencerelerden:

“Ellerimde kan, tenimde gazete baþlýklarý, gözlerimde dolunay
ve yüreðimde parmak izlerin”

Ve ben e-z-b-e-r-e ölüyorum.