KANATAN,YALANCI GÜLÜMSEYÝÞLER

Gözlerini, ellerini yoðunlaþtýrmýþ oyuncaða; eviriyor, çeviriyor. Bir bütün oldular diyorum, uðraþýyor habire. Elleri, küçük arabanýn tekerini takmaya çalýþýyor. Kocaman, uzun parmaklý, beyaz eller. Kayboluyor avuçlarýnda minicik þey. Tutamýyor, düþürüp yeniden alýyor güvenli görünen ellerine. Yanýlgý mý? Bilmem. Keþke biraz saçlarým arasýnda gezinseler. Hem inanýrým güvenine hem de sýðýþýr küçük kafam avuçlarýna.
Ne geçiyor ki aklýndan, oyuncaðý düþünecek deðil ya. Kimbilir; bir an önce tekeri yerine taksa da, kendisiyle yalnýz kalsa diye geçiriyordur harcadýðý zamaný. Bu yüzden olmuyor tamiri iþte. Sanki þimdiye kadar neyi tamir edebildi ki? Dizlerim üstünde oturan küçük bedenimle, yüzünde oluþan mimiklerini izliyorum. Sivri burnunun kenarlarý oynuyor sanki. Gözleri bakýyor ama görmüyorlar. Ne oyuncak arabayý ne de baþka þeyleri. Gülümsedi sanýyorum bir an, karþýlýk vermek istiyorum sevincine, ben de gülümsüyorum. Sonra asýlýyor yüzüm; hüzün! Anladým. Elinde kurcaladýðýnýn verdiði bir dudak gerginleþtirme hareketiymiþ. Yanýltýcý mimik. Ne komik bir laf þu “mimik”. Ayný “ibik” der gibi. Yeter artýk, býrak þu aptal oyuncaðý. Yüzündeki yalancý gülümseyiþlerin içimi acýtýyor.
Gerçekten gülsene bir kere. Aðzýnla, gözlerinle, ruhunla… Yüreðinden bir çiçek koparýp koysana benim minik avuçlarýma. Söz veriyorum gitmem o zaman. Hep seninle kalýrým, seninle kalmak istiyorum. Seninle! Hayýr deðil, seninle deðil; senin içinde olmak istediðim yer. Beni alsan; beyaz, pamuk bulutlara taþýsan niye gideyim ki? Gözlerine baktýðýmda bebeði ben olsam. Ben senin bebeðin deðil miyim? Koskoca bilim kabullenmiþ bunu, bir tek sen bilmiyorsun. Yine de çok seviyorum yüzünü. O yüzden sürekli seyrediyorum ya. Yanaklarýný sýký sýký öpmek; öperken sakallarýnýn yumuþak tenime batmasýný, acýtmasýný istiyorum. Yapamaz mýyým sanki, korkarým ama. Kýzacak diye deðil, baþka bir þey korkum. Adýný koyamadýðým, küçük aklýma koyamadýðým yeni bir korku. Hiç çocuk dövmez O. Ama sevmiyor da, peki ne? Çok mu çirkinim ben, çok mu sevimsizim? Öyle olsa hiç prensesim der mi bana? Bu yeryüzünde en çok beni seviyormuþ. Bunu kabullenmek istemiyorum. Diðerlerini de sev diyorum, bu yüce sevgiyi paylaþmalýyým. Ama,ama,ama nasýl paylaþayým ki, daha bana bile yetmiyorken? Beni yanýndan gönderme. Gözün bebeði olmadan görmez ki, ben o gözün bebeði deðil miyim? Gözlerinin bana ihtiyacý var. Hem belki kalýrsam yanýnda gülersin bana. Iþýldayan bakýþlarýnla yüreðimi aydýnlatýrsýn. Ýhtiyacým var buna, söylemek ayýp mý? Her bir þeyi merak eden aklým, senin sevincini öyle merak ediyor ki! Hayalimde canlandýrdýðýmda karþýmdaki yüzüne bakamýyorum. Mutsuz çünkü gerçek yüzün, siyahlara bürünmüþ. Kafamdaki nur yüzüne, güneþin ýþýk dalgalarýyla harelendirdiði ela gözlerine hiç benzemiyor. Belki diyorum yanýnda kalsam, sevince boyanýr gecelerin. Ýstemezsen giderim, unutamadýðýn kadýnýna dönerim yine.
Çok yorgunum. Çelimsiz bacaklarýmýn, günlerdir yol yürümüþçesine feri kesiliyor. Bu yaþta gönül, hiç böyle yorulur mu? Gözlerimin alt kirpik çizgisinde su yolu oluþuyor. Akýtmýyorum, utanýyorum. Aslýnda erkekler aðlamaz ama ben kendimi erkek hissediyorum. Erkek adam aðlamaz diyorum.. Bir orada bir burada olmak, yorgunluðumun yanýna sýkýntý da katýyor. Ruhumun daralgýnlýðý, özümü parçalarken kimse beni umursamýyor. Oyun oynarken gösterdiðim üstün neþe, içime akan hüznü görmelerini engelliyor olmalý. Herkesin bir yeri var, benim iki. Ufacýk yüreðimin nesini, kaça bölmeye çalýþýyorsunuz? Tek bir beden deðil miyim ben, bir bütünüm iþte. Aynalar böyle söylüyor. Aynalar insana, anne babadan bile yakýnmýþ. ”Her þey senin için” diyip yaralayanlar gibi yalancý deðiller. Ufak ufak içime serptikleri öfkenin, sonradan kine ya da nefrete dönüþeceðinden habersiz, umarsýz davranýþlar sergiliyorlar. Sanýyorlar ki mutluluk bu kadar kolay veriliyor. Küçüðüm diye küçük þeylerle oyalýyorlar beni. Ve sanýyorlar ki; yeni büyüyen aklým farkýndasýz büyüyor. Bilmiyorlar yüzlerine taþýdýklarý acýyý, hüznü gördüðümü, anlamýyorlar. Sessizlikle baþ baþa kaldýðým geceler öylesine acýtýyor ki ruhumu; gözümü açtýðýmda, bedenimi okyanusun ortasýnda çaresiz hissediyorum. Yine bilmiyorlar.
Ne uzun zaman geçti, hala þu arabayla uðraþýyor. Ýçimden “býrak artýk, biraz da benimle ilgilen” demek geliyor. Sanki yýllar geçiyor. Kocaman kadýn oluyorum; tüm hücrelerimle, hüzünlerimle büyüyorum. Yalancý gülümseyiþleri daha fazla canýmý yaksýn istemiyorum.
…biraz da seninle kalayým, lütfen al beni yanýna. Birazcýk, azýcýk da olsa sarsan beni, siyahlanan yüzüne gömsen küçük yüzümü. Üzüntümü katmerleyen acýný o zaman dindiremez miyim? Bu gün yanýnda son günüm baba! Kimbilir ne diye yaralayýpda gitmesine neden olduðun anneme dönüyorum yine. Ýþte beni, sizin yaranýzda yoðrulup kanatan bu gelip gidiþler eksiltiyor. Herkesin, beni sevecek tüm insanlarýn yüreklerini birleþtiriyor annem beni severken. Yine de küçük olduðunu düþündüðünüz, anlamaz dediðiniz yüreðime yetmiyor. Yapmacýk geliyor her sevgi agucuðu bana. Hüzün akýtan bakýþlarý içime sindiremiyorum. Senin gözlerine benzeyen gözlerim, küçük ayak parmaðýndaki benin aynýsýný taþýyan minik ayaklarým, seni ardýmda býrakýp gitmek istemiyor. Bir yanýmý bir yerlerde býrakýp gezinmek istemiyorum artýk. Acýmadan, çekinmeden; titremeyen ellerle okþansýn saçlarým istiyorum.Hele ki senin ellerinle, kocaman, güvenli görünen ellerinle. Korkma baba, ben senin bebeðinim, beni yüklü sevdana sar. Ama içine acý katmadan, gerçek gülümsemenle sar. Sinirden kýrdýðým þu oyuncaðý elinden býrak!..
-Yarýn da seninle kalayým mý baba???!!!