Bir o kadar da yalnýzlýktan. Ne düzgün bir adým atabiliyoruz.Ne de elimizdekileri temizleyebiliyoruz?

Neden böyle olduk diye sorar oldum kendime.Gencecik insanlarýn bile hayatýnda sevgi kavramý hep ürkme nedeni olmuþ gidiyor.Yakýnda aþký býrakýn duygusal yönlerini tamamen yitirmiþ bir toplum olacaðýz galiba.Her hafta köþesinden sevgi sözcükleri savuran tiplere döndüm belki de bilmiyorum ama inanýn hem meslek hem de özel yaþantýmda hep ayný sorular geliyor..Kimseye açamýyoruz kendimizi,yenildikçe,kullanýldýkça, örselendikçe daha da kapanýyoruz içeriye diyor herkes.
Sormak istiyorum kaç kiþi geçmiþlerine baktýðýnda hala güzellikleri anýmsayabiliyor. Ýlk günlerin romantik anýlarýný geçtikten sonra neleri hatýrlýyoruz bir düþünün. Eðer o kadar da kötü deðil diyorsanýz neden görüþülmez eski sevgililerle anlatýn bana.
Belki hayat, belki insanlar yoruyor bizi.Sonuçta kötü anýlar korkutuyor bizi.
Korkuyoruz çünkü çok güvendik aldatýldýk. Korkuyoruz çünkü çok þeyler verdik ama bir baþkasý ile paylaþtý.Bizi hem sevdiðini söyledi hem de ilk hatamýzda yerlere savurmaktan çekinmedi. Boþluklarýmýzda anlattýðýmýz özel sorunlarýmýzý ilk fýrsatta baþýmýza kalktý. Ýyi niyetle uzattýðýmýz ellerimiz hep ýsýrýldý.
Seviyorum dediler dövdüler.
Seviyorum dediler gizli kameraya aldýlar.
Seviyorum dediler paramýz bitince gittiler.
Seviyorum dediler ama biz sevmeyi býrakýnca hakaret ettiler.Daha neler neler…
Ýster genç ister orta yaþlý olsun, bahsettiðimiz ister kardeþlerimiz isterseniz eþimiz olsun artýk sevmemeyi öðrendik gördüklerimizden. En güzeli yüzeysel iliþkiler deyip savunmaya geçtik kendimizi. Özel günler haricinde fazla görüþmedik akrabalarýmýzla. Dost arkadaþ dediklerimizle fazla bir þey anlatmadýk belki baþka dostlarý vardýr diye. Hayat kötü insanlar çýkarcýydý. O halde üzülmemek için riske girmemek gerekliydi.Mümkün olduðu kadar daraltmalýydýk alanýmýzý.
Kendimiz yaþamasak bile çevreden gördüklerimiz,gazetelerden okuduklarýmýz bu mesajý veriyor bize.Bir haftadýr þiddeti normal mi,hak edilir mi diye dil döküyor herkes.Ondan önce kasetler filmlerle doldu hayatýmýz.Her haberin içerisinde gittikçe kötüleþen dünya var.
Nasýl olur da korkmayýz ki hayattan.
Artýk kimse riske girmiyor. Gönülden gelen samimi hisler yok artýk. Yeniden sevebilecek miyiz onu da bilmiyoruz.Yeniden bir insana açmak kendinizi,içten gelen bir gülümsemeyle bakabilmek.Acaba 3 ay sonra bu güzel sözlerin çýktýðý aðýzdan küfürler,hakaretler çýkar mý dememek.Israrla güvenmek aklýna bir þey getirmeden. Gözünü kapayabilmek, arkanýzý dönebilmek.Kolayca,düþünmeden.Uzak mý geliyor artýk?
Hoþ denemeyi býrakýnca aþk da küstü bize zaten.     
Sadece yalnýzlýk var elimizde. Onunla da ne yapacaðýmýzý bilmiyoruz ki. Güvenli,saðlam,kimsenin sizi üzemeyeceði bir kýyý bu. Ama içi boþ,sessiz bir kýyý. Bir baþkasýna kendinizi emanet etmek gibi zevkli bir his deðil getirdiði. Aksini düþünen mutlaka anlatsýn bana da.Durgun, kimsesiz bir yalnýzlýk var ortada.
Öyle bir yalnýzlýk ki kimseyle paylaþamýyorsunuz.