Evet kabul etmemek imkansýz. Deðiþiyorum... Sabah perdelerimi açarak güneþe günaydýn dediðimi hiç hatýrlamýyorum. Bütün gün kapalý olurlardý, sabahýn tüm gizli çýtýrtýlarýna. Bir bozacýnýn sesini duyabilirim diye hiç bu kadar kýsýk bir sesle dinlemezdim, gecenin caz programýný radyomdan. Bozacýnýn hayatýndaki mayalanmanýn, sarhoþluða varmasý kadar hiçbir þey ilginç gelmiyor; soðuk gecenin ürkütücülüðünde. Annesinin bulaþýk yýkýyor oluþunu fýrsat bilip arkasýndan aðlayacaðýný bildiði üstü bol tereyaðý ve bal karýþýmlý ekmek artýklarýna bile kulak asmadan, sabahýn ilk dýþarý fýrlayan çocuðuna öyle büyük bir aþk duyuyorum ki... Çocuklara karþý daima çatýk kaþlý bir heykelken, pencereme doðru yaklaþýp ince, kýrýlmayan sesleriyle "Günaydýn kaptan amca!" diyen her birine bir çikolatayla karþýlýk vermek aklýmýn ucundan geçer miydi? Bazen diyorum onlarý bir günlüðüne her zaman, iþte sizin kadarken salýncaklarýnda sallanamadýðým park dediðim parka götürsem mi diye... Annelerinin cama çýkýp akþam olduðunu, artýk içeri girmeleri gerektiðini tembihleyen cümlenin sona ermesine dek, o birkaç saniyeye sýðdýrýlan oyunlarýn lezzetini, günahkarlýðýný çocuklarýmla yaþayabildiðim için artýk þaþýrmýyorum kendime.

"...Ben çok iyiyim anne, sýkýlmýyorum burada eski dostlarla(!) birlikteyim... Evi aramayýn telefon bozuk. Böyle mektuplaþmak en iyisi zaten. Sizden bir þey isteyeceðim annecim, babamýn daima en çok sevdiði bodur çamýný kargoyla gönderebilir misiniz? Babamý biraz da ben koklamak istiyorum kendi evimde... Ellerinizden öpüyorum anne, beni merak etmeyin.

Oðlunuz"

Kardeþim, seni odamýn en güzel köþesine, tam çocuklarýmý seyrettiðim camýn önüne koyacaðým. Onlar þimdiden heyecanlýlar seninle tanýþmak istiyorlar. Kardeþim gelince duvarlardaki asýlý insan suratlarýndan kolayca vazgeçebileceðim. Ne hoþ kurtulabilmek sizden! Hatýrlýyorum ilk kesip yapýþtýrdýðým resim ünlü bir psikiyatristindi. Ýki sessizlik arasýnda bana "Mutlusunuz aslýnda!" diyen tatlý, sahte sesini duymak huzur verirdi. Ama her gün ayný yüzü görmekten sýkýlmýþtým, bir gün de Dalai Lama'nýn gülümseyen yüzünü kestim gazetenin hafta sonu ekinden. Faydasý yoktu ne yazýk ki. Ben de sonunda cinayet haberlerinin bulunduðu resimleri keþfettim. Cinayet öncesinde çekilmiþ düðün fotoðraflarýný odanýn bir duvarýna, karþý duvara da birbirini öldüren çiftlerin kanlarý sansürlenmiþ cinayet sonrasý resimlerini asardým. Evlilik duvarýndaki resme soruyordum "Neden seni sevdi bu kadar?", karþý ki cinayet duvarýndakine de "Seni neden sildi albümlerinden, aslýnda dünyadan?". Ýki duvar arasýnda hakimlik zevkliydi; ama fotoðraflardaki kanlar bir türlü silinmiyor, resim hala bulanýk kalýyordu. Bir gün fark ettim ki odanýn 4 duvarý da dolmuþ resimlerle. Aslýnda hala sonuçlanmayan davalar var. Artýk sevmiyorum bu iþi. Belki bir gün ben de bir gazete fotoðrafýnda, cinayet duvarýnda sorgulanabilirim bir hakim tarafýndan ayný onlar gibi...

Evimin farklý köþelerinde kendilerini, kaderlerinin aðlarýyla hapsetmiþ örümceklerin hiçbirine dokunmadýðýmý anneme söylesem kesinlikle inanmayacaktýr. Ama ben deðiþtim ki... Deðiþtim. Kervansarayýma hangi sebepten uðradýklarý bilinmez ama benimle konuþma konusunda çekingenler.Bilemiyorum belki bir gün içi siyahlaþmýþ uzun týrnaklarýmla aðlarýný yýrtmamdan korkuyorlardýr. Ama inanýn Tanrý misafirleri, HERKES BÝRGÜN DEÐÝÞÝR. BÝRGÜN HERKESÝ DEÐÝÞTÝREBÝLÝR..Bir gün o kadar güçlüdür ki, deðiþmek zorunda býrakýr insaný... DEÐÝÞTÝM... Aðlarýmýn nasýl yýrtýlmasýna dayanamazsam, korkarým size dokunmaktan. Ama bir þartla! Diþileriniz asla ÖLDÜRMEMELÝ erkeklerini sadece ve sadece doða böyle emretti diye... Telefonumun fiþini takmaya hala cesaretim yok. Ya beni ararsa? Kabul edebilir miyim, dayanabilir miyim sesine? Hayýr asla aramamalý. Bir buluþma olmamalý bu ya da "sadece sesini duymak içindi". Öncesini, eksikliði, durgunluðu veya sakinliði kaldýramaz bu kadar yorgunken aþk. "Seninle görüþmeliyiz". Niye? Tamamen imkansýz! Aþk ilk geliþinde haber vermiþ miydi? Birden çýkývermiþti. Akþam üstü sahil yolunda yürürken ne zaman sarý saçlarý beline kadar inen, hafif kýsa boylu bir kadýný görsem uzaktan, hemen kaldýrýma çöküp yüzümü dönüyorum denize. Yerinden fýrlayacak kalbimim üstüne titreyen ellerimi koyup sakinleþtirmeye çalýþýyorum; uçamayacak kadar yaþlý olduðunu hatýrlatýyor. Yalvarýyorum denize: Bizi nasýl ayýrdýðýna, zalimliðine, heybetine, karþýsýndaki acizliðime ve dalgalarýn acýmasýzlýðýnda kumsala çarpmýþ gururuma aldýrýþ etmeden... Deniz kaçýrýyor gözlerini benden, anlýyorum ki yaklaþmakta olan kadýnýn sen olmayacaðýný! Sonra gemilere bakýyorum. Bacalarýndaki siyah dumana. Gözlerimi karartýyor. Bir gemide daha ne kadar diðer yarýsý karada býrakýlan sevgilerin yanýp siyah duman olabileceðini düþünüyorum. Aþkýmýz da bir bütün olmalýymýþ oysa...Yarýsýnýn odamýzda, diðer yarýsýnýn okyanusun yalnýzlýðýnda, kamaramda saklanamayacaðýný öðrettin sen hiçbir iz býrakmadan çekip gittiðinde...BUNU SEN ÖÐRETTÝN! Ýnanmadýðýmýz , inanmak istemediðimiz nasýl gerçek oldu? Aþk hoþlanmalýydý bir saða bir sola sallanan beþiðinde farklý diyarlara doðru saklanmaktan. Böyle zannetmemiþ miydik? Acaba hangi cehennemdesin þimdi!!Nerdesin?... Ben vazgeçmeyeceðim. Odamýzýn bulunduðu yerde þimdi bir pastane olsa bile, vazgeçmedim... Ayný sokakta, zemin katta, mavi kapýlý bir eve taþýndým. Tamam sana kimse gösteremeyecektir. "Eskiden bir kaptan kalýrdý buralarda" dediðin zaman. Ama biliyorum ki Tanrý birkaç adým daha seni yürütecektir ayný kaldýrýmdan.Ve...Ve göreceksin gitmeden önce bana aldýðýn son hediyeyi camýma astýðýmý. Fark edeceksin 3 kocaman YUNUS un sonu fark edilmeyen denizin üzerinde dans ederken ki posterini. Bir þüphe,korku, ne dersen de, seni kapýya doðru yönlendirecek. Mavi gözlerini biraz kýsacak, zilin üzerinde yazan adý merak edeceksin...