Bazen gözlerine baktýðýmda kafasýnýn içine girip, ne düþündüðünü bilmeyi ne kadar istediðimi anlýyor mu acaba? Gizemli olmayý mý seviyor yoksa kendi de bilmiyor mu ne istediðini? Bir uzak bir yakýn. Bazen yokum sanki etrafýnda, katlanýlmasý gereken sýkýcý bir ayrýntýyým. Öylesine hissettiriyor ki bunu bana gerçekten yok olmak istiyorum o anlarda. Bazen de sanki yeni farkýma varmýþ, coþkuyla, sevgiyle, yakýcý bir þehvetle sarýlýyor bana. Anlatmaz kendini. Ne çok istiyorum oysa onunla konuþmayý. En sýradan en yavan yaþam anlarýnýn bile hayalini kuruyorum onunla. Seviþmelerimizin içinde gizli sanki onun sözleri. Bana olan öfkesini, sevgisini,arzusunu, zalimliðini bedenimde dile getiriyor sanki. Duymak istiyorum!!!
Beni sevmediðini yüzlerce binlerce kere tekrarladým kendime. Uyumaya çalýþýnca uykusuz gecelerde çitleri atlayan koyunlarý sayar gibi. Yararý yok ama biliyorum. Onun beni sevmediðini tekrarlamanýn bana bir yararý yok. Bazen býrakýr gibi oluyor kendini bana. Saçýný okþamak istiyorum, elimi yanaðýnda gezdirmek istiyorum. Sadece tek bir an izin veriyor buna. Sonra aniden ne olduðunu bilmediðim bir þey uyandýrýyor sanki onu. Ansýzýn bir uzaklýk giriyor aramýza.
Denedim sayýsýný unuttuðum kadar onu terk etmeyi. ‘’Döneceksin biliyorsun deðil mi?’’diyor. Biliyorum döneceðim. Her döndüðümde daha da alçalmýþ daha da üzgün daha da tutkulu. Direndikçe artan bir tutku direndikçe ona ve tenine artan bir açlýk. Ve sonunda teslim oluþ.
Sevse kýskanýr beni diyorum. Oysa yanýmda gördüðü o figüranlara, esas oðlan sadece býyýk altýndan gülümsüyor. Tedirginlikle, kibarlýkla, istekle elimi tuttuðunda o baþka erkekler, ta omuz baþýmdan elim sanki yok oluyor. Çýrpýnýyorum! Herkesi onunla, onun sesiyle, onun sözleriyle, onun teniyle, baþtan ayaða onunla kýyaslýyorum. Her þey saman tadý býrakýyor. Her þey yavan, her þey tatsýz. Onun dýþýnda her þeyden hýzla uzaklaþýyorum.
``Güveniyorum sana sevgilim’’diyor. Güvendiði kendi aslýnda. Ona olan bu anlamsýz, nerdeyse nefesimi kesen tutkuya güveniyor. Yaþamýný paylaþmaya yanaþmýyor benimle. Kendini paylaþmaya yanaþmýyor. Kendimi tüketmemi hýzla yok olmamý görmek istiyor!

Deli gibi yaðmurun altýnda koþarak ona gittim; oturduðu evin kapýsýný çaldým, on dakika sürdü kapýyý açmasý. Hiçbir þey sormuyor. Neden geldiðimi, ne istediðimi sormuyor. Oysa ne sözler, ne tehditler savurmuþtum giderken. O gün sustuðu gibi bugünde susuyor. Dönmem sadece zaman meselesiydi onun için. Zamaný geldi ve döndüm.
Yüzünü görünce önce ne kadar özlediðimi düþündüm. Gözlerinde ki soðukluðu ve uzaklýðý görünce öfkeyle doldu içim. Oracýkta, teslim olmuþ halimin onda uyandýrdýðý büyüklenmeyi gözlerinde görmek delirtti beni. Karar vermeliyim! Bu adamdan kendimi geri almalýyým! Ondan uzaklaþmaya çalýþmak anlamsýz .Baþaramýyorum! Böyle süklüm püklüm, yaðmurda ýslanmýþ yavru kedi gibi ona teslim olmak öldürücü bir þey. Her an ölmek ama hiç ölememek gibi. Onun gibi olmayý düþündüm.
Ýstediðini, iþini bilen bir kadýn. Ýstediðini aldýðýnda sessizce uzaklaþýp arkasýnda býraktýðýna dönüp bakmayan, talep eden isteyen biri. Fazlasýný elinin tersiyle iten biri. Kendini sýfýrlayan biri. Ýçimdeki sevgiyi yok etmeliyim. Bunun için önce bu sevgiyi en adi biçime sokmalýyým. El birliðiyle. Nasýlsa o buna her daim hazýr.
Bu düþünceyle yaklaþtým ona. Daha önce hiç yaklaþmadýðým gibi. Boyun eðmekten, kendimi ona teslim etmekten vazgeçerek. Demek istediðin seviþmek, sadece seviþmek !... Ýstediðin, istediðim artýk! der gibi. Önce þaþýrdý. Ýsteðime, hoyratlýðýma þaþýrdý. Bu kadar çabuk ruh deðiþtirebileceðime, þeytani bir cilveyle üzerine gidebileceðime inanamýyor belki. Kendime güveniyorum yavaþ yavaþ. Ayný anda bu güven içimi donduruyor daha doðrusu içimdeki sevgiyi.
Hazýrlýksýz yakalandý. Benim bu kadar alçalabileceðime ihtimal vermedi. Onun o iðrenç oyununda rol çalabileceðime inanamadý. Onu ele geçirmeye baþladým. Etkilendi. Demek bu kadar basit!!!
Beni kendinden uzaklaþtýrdý. Bir an gözlerimin içine baktý sonra yanaðýmda tokadýný acýyla hissettim. Eminim sabaha mosmor bir yanakla uyanacaðým. Dizlerim kesildi oraya yýðýlýverdim. Ardýndan aðlamaya baþladým katýla katýla. Bu kadar göz yaþým olduðunu hiç bilmiyordum. Nasýl göründüðümle ilgili hiçbir korkum kalmadý. Zavallý! Kaçýk! Acýnasý biri!

Sesim çýkmýyor artýk. Sadece aðlýyorum. ``Yapma bunu kendine ‘’ diyen bir ses duydum çok uzaktan. Ses tanýdýk ama sesindeki týný, duygu çok yabancý. Yanýma çöktü. Üzerimi toplamaya bluzumun düðmelerini iliklemeye baþladý. Kolumu kaldýracak gücüm yok. Yabancý biri gibi seyrediyorum onu. Neden yaptýðýný sorgulamak yapabileceðim en güç iþ.
Beni daha önce defalarca girdiðim yataðýna neredeyse sürükleyerek götürdü. Kollarýnýn arasýna aldý
ve hiç hareket etmeden öylece kaldým orda. Düzenli sýcak nefesi saçlarýmýn arasýndan kulaðýma ulaþýyor.. Sýrtým ona yaslý ve kalp atýþýný duyuyorum. Yýllardýr hayalini kurduðum sahne gerçek oldu. Onunla benim, yalnýzca ikimizin sahnesi. Yalnýzca onunla yaþamayý delice bir takýntý haline getirdiðim sahne. Mutlu olmalýyým… Öyleyse neden korkuyorum? Bu Allah’ýn belasý korku nerden peydahlandý içimde? Hiçbir anýn tadýný çýkaramayacak mýyým ben?
``Benim için çok geç’’ dedi o ses. ``Bitecek, her þey düzelecek’’ dedi. Ayný duygu ve týnýyla. Onun sözlerini duyunca korkum sanki bir uçurumun tepesine týrmandý oradan hýzla kendini aþaðý býraktý… Ve uyudum.
Sabah olmuþ. Elimi onun yattýðý yerde gezdiriyorum, soðuk. Gitmiþ. Seni bir daha hiç göremeyeceðim….