Bir umut taþýrsýn hep içinde. O umutla beklersin belki aylarca belki yýllarca….
Ve asla yok olmasýna izin vermezsin. Çünkü bilirsin, umut olmadan yaþayamazsýn. Kaybettiklerini geri almadan son, parçalarý birleþtirip sonunu getirmeden ümitsizliði aklýnýn ucuna bile getirmezsin.
Bir gün… Bu sözcükler unutmaya baþladýðýn anda çare olur sana ve beklemeye devam edersin. Kalbin ve mantýðýn ayný anda yok saymazsýn diye olanlarý, hep bu sözcükler gelir dilinin ucuna.
Zaman geçtikçe artýk düþündüklerinin bile ayný olmadýðýný görürsün. Deðiþenlerle birlikte umutlarýn da sahile vuran dalgalar gibi parçalandý gitti…
Sonra bir daha hiç hatýrlamamak üzere unutulursun. Ta ki unuttuklarýn sana engel olana kadar….
Bu sefer beklemezsin, peþinden koþarsýn ümitlerinin ve sonunda anlarsýn ki yapman gereken beklemek deðil peþinden gitmekmiþ…