Çocuktum ben...
Bilmezdim sararan fotoðrafýn acýsýný;
Bir þehri býrakýp,
fikrim firar gitmeyi;
Gidiþin dönüþünü beklemeyi;
Raký içip,
þiþede balýk olup,
yürekte karanfil büyütmeyi
bilmezdim henüz.
Yaralarým da yoktu
þairin dediði gibi
yardan aðýr olan...

Büyüdüm...
Sararmýþ fotoðraflar biriktirdim
göz uçlarýmda.
Birden çok þehir terkettim.
Gttim,
gidiþin dönüþünü de bekledim.
Çoktum,
hiç olmadým.
Þimdi yaralarým da vardý
þairin dediði gibi
yardan aðýr olan....

Büyüdüm...
Yaþamlarýna figüran oldum insanlarýn,
kendi yaþamýmdan rol çalarak.
Yalan söyledim,
söylediðim yalana inanmadým.
Yollarý bildim,
yol bulamadým.
Ýncidim...
Ýncirken,
incittim.
Güldüm,
gülerken aðlayan nar oldum,
saçýldým gündüze,
toplanamadým...

Büyüdüm....
Geceye uyandým.
Hiç konuþmadým.
Konuþamadým,
yalnýzdým...
Uzaðý yakýn etsin diye,
sözcükler çalýþtým karakalemle
sarý kaðýt üstüne...

Büyüdüm,
seni sevdim..
Ben beni sevemedim.

Yoruldum!
Oysa büyüdüm sanýyordum.