A Y R I L I K...

Sýrtlan yýrtýðý bir yara kanar baðrýmda.
Susmalara ateþ açar çýðlýklar,
Geceler, soðuk kabuslarýný üzerime her salýþýnda,
Duman duman korku yükselir kentin isli bacalarýndan.
BEN BU ÞEHRÝ GÖZLERÝNLE YAKMAYI SEVMÝÞTÝM...

Ýçimde bir burukluk büyür karanlýktan kalma.
Gözümde ise birikmiþ damlalar, akmaya hazýr.
Git dedin ya bana "kendinden",
giderim ama, nereye gittiðimi dahi bilmeden.
Sevgiden yoksun sevdadan mahzun.
BEN ÝÇÝMDEKÝ NEFRETLERÝ TERK EDÝP, SEVGÝNE GÝTMEYÝ SEVMÝÞTÝM...

Sarý sonbahar yüklü bu kentte,
Çamlýca' nýn en sefa tepesindeyim yine.
Ne garip deðil mi?
Bu kez ayrýlýk varken sefasýný süremiyorum.
Ýstanbul kucak açmýþ aþýklara.
Bense yalnýzlarý oynuyorum.
Menziline düþürdüðüm kent yorgunu bir aþký,
Göz yaþlarýmla vuruyorum.
BEN GÖZ YAÞLARIMLA SANA AKMAYI SEVMÝÞTÝM...

Ah seyrine bir Ýstanbul yaktýðým sevdam!
Elimde avucumda senden arta kalan,
Yokluðuna karalanmýþ þiirlerle,
Bir damla gözyaþýyla oldu.
Giden bir ömürden geriye kalan tek hatýra ise A Y R I L I K...
Oysa ben bendeki intiharlarýndan arta kalan “SENÝ SEVMÝÞTÝM”...