Sigara Adam

Alabildiðine yalnýzlýkla doluyordu sokak. Samimi bir karanlýkla ayný duyguyu paylaþýyorduk “sabah olmasýn”

Sigarasýz ve kültablasýz yapamýyorum artýk. Ýyice korkutmaya baþladým gözünü karamsarlýðýn. Bir yýðýn yapýlacak þey var ve bir o kadarda isteksizlik. Her gecenin sonunda þafaða yenik düþen ve her akþam zaferinde geceye kendini meze yapan bir sokak gibi umudum. Umutlarýmý yeþertebiliyordum eskiden, belkide kandýrýyordum kendimi hayallerimin gerçeðe ulaþtýðý düþünceler duraðýnda. Ama olmuyor iþte.
O durakta ne kadar beklersem bekleyim, gelen otobüste hiçbir zaman yer olmuyor. Ayakta olmaya razýyým, razýyým kanter içinde peþinden koþturmaya ama ne olur söyleyin hangi durakta iniyor bu umutlar, hangi durakta gerçeðe dönüþüyor hayal dediðim imkansýzlýklar.

Yok , iþte yine ordayým kýrýk camlý sokak lambasýnýn titrek bir ýþýk bozuntusuyla, sokaðý aydýnlatma çabasýný seyrediyorum yine.
Duraktaki sigara adam benim. Yanan tütünün parçalarýnýn turuncu ýþýðý kadar cýlýz birkaç hatýra var yanýmda; belli belirsiz, kapladýðý yerden silineceði zamaný bekleyen.
Yalnýz olmadýðýný sanýyor sokak. Telaþla bir yerlere koþuþan insancýklara aldanýyor. Oysa o da; süngerine kadar içilip, kaldýrýmýn kenarýna atýlmýþ bir gariban izmariti kadar, köþede sürekli ayný noktaya bakýpta elindeki poþeti soluyan çocuk kadar yada ne bileyim iþte hep görmezden gelinen duvardaki kýrýk tuðla kadar yalnýz.

Hayýrdýr abla neden takýldý bakýþlarýn, içinde loþ pýrýltýlar barýndýran yokluðuma. Cilalý adadým ben , fiyakalýyým. Ama benden iþ çýkmaz sevmeye yasaklýyým. Sigara dumanýndan süzdüðüm bekleyiþlerim var benim, vuslat kelimesiyle hiç tanýþmamýþ hasretlerim. Taþýyamam abla bakýþlarýndaki isteði, ne olur çek gözlerini benden yoksa yeniden içime dökülecek acýdýðým piþmanlýk kelimeleri.

Dayanamam sözcüðü aðzýnýza nadir uðradýðý zamanlar da , ki o zamanlar gözleri baðlý uçuruma atlamaktýr, sigarayla tanýþýr insan. Ve iþte o ve benzeri sonraki zamanlarda sadece gözleri kapayan örtüyü açar sigara, ama uçurum hep ordadýr ve siz dibine doðru yol almakta.

Duraktaki sigara adam benim iþte. “ sen” kelimesini ezberlediðimden beri , uçurumlarýn tiryakisiyim, birkaç tütün, kaðýt ve sünger parçasýný suçlamak hangi mantýkta doðru yolun kapýlarýný açar ki.

Elin sevdasýna mürekkep ettiði denizleri var. Ve yetiþmiyor dünyadaki bütün kalemler bu sevdayý yazmaya. Oysa benim küllerime fazla bile geliyor sokaklar, sevda desen bir paket sigara. Muhteviyatý yani neler barýndýrdýðý acý, özlem, sabýr, kabullenme, dayanma, bekleyiþ ve belki bir ölçek sevgi –yarým ölçeðine ne yaþamlar sýðdýrýrdým- koca bir sevdaya deðil tabi bunlar, bir paket sigaraya sýðan duygular.
Otobüs yine gelmiyor. Gelse en azýndan küflenmiþ bir umudun olduðunu anýmsarsýn. Ne bileyim iþte, otobüsteki manasýz yüzlerde bir tanýdýða benzerlik olur. Belki güzel bir çehrenin coðrafyasýna takýlýp, birkaç fazla dakikayý çýkarýrsýn ömründen.

Dayanýrým. O zaman dayanmak lazým gelir. Belki sýrtýný bir aðaca, dirseðini bir omuza ya da dümdüz ayakta. Ama en güzeli sigaraya dayanmaktýr. Her nefeste bir bedel; bir duman bir piþmanlýk, bir öfke, bir kahroluþ, bir isyan, bir çaresizlik. Sonra, sigarýnýn da bir sonu vardýr, son duman karþýlýðý , koca bir yalnýzlýk…..

Benimle ne savaþ ne seviþ. Öyle olduðun gibi kal. Bir paket sigaranýn üstünde kimsenin bilmediði adýn yazýlý kalsýn. Benim için öldüðünü kabullendim , ben senin için hiç yaþamamýþtým zaten. Yani arabesk bir þarký tadýnda, yani en iyi sigara gider bunun yanýnda bir üstüne gelmeyecek otobüsün bekleyiþi.

Bir tanede senin þerefine gariban sokak. Doldur esir kalmýþ maneviyatla ciðerlerini…….