Suat’ýn saçlarýný okþayan bir meltem esintisi vardý. Gece sanki sessizliðini bozmadan nefes alýyordu. Limana baðlý kayýðýn iplerini çözüverdi. Arkasýndan da atlayýverdi kayýða. Dengede durmakta zorlansa da, ayakta durmayý becerebilmiþti. Küreklere hakim olabileceði bir yere oturuverdi. Denizin ortalarýna doðru ilerlemeye baþladý tekne. Ayýn yansýmasý karanlýðý az da olsa aydýnlatýyordu. Deniz ayna görevi görüyordu adeta. Suat, bir süre sonra daha kürekleri çektikten sonra durdu ve ayaða kalktý. Üzerindeki kýyafetleri çýkarýverdi. Derin bir nefes aldýktan sonra suya atlayýverdi. Kayýk yalnýz kalmýþ gibiydi. Belki de duygularý olan canlýnýn birinde hayat bulsaydý, denizin ortasýnda kendiyle baþ baþa olmaktan korkabilirdi bile. Dakikalar geçmesine raðmen Suat, su yüzeyine çýkmamýþtý. Birkaç saniye sonra ise kabarcýklar oluþtu karanlýk denizin içinde. Suat ortaya çýkabilmiþti. Nefes nefeseydi. Kayýðýn üzerine çýkýverdi. Yüzü asýk gibiydi. Islak tenine esen rüzgar yumuþaktý, fakat hafiften serin bir etki yaratýyordu. Elbiselerini kurulanmadan giyiverdi. Küreklere asýldý ve karaya gelene kadar durmadý. Kayýðý baðladýktan sonra yürümeye baþladý. Havanýn soðuk olmamasýna raðmen üþüyor gibi gözüküyordu. Yýkýk dökük bir gecekondunun kapýsýný itekleyerek içine girdi. Ýçerisi buz gibiydi. Dýþarýsý belki de daha sýcaktý. Odanýn içinde bir masa ve bir yataktan baþka bir þey yoktu. Neredeyse bomboþtu. Ahþap bir masaydý, odaya uyum saðlar bir þekilde o da boþtu. Tek dolu olan þey yataktý. Üzerinde yatan bir kadýn vardý. Boynuna kadar battaniye örtülmüþtü. Teni bembeyazdý. Yüzünde yýllarýn acýlarý saklýydý sanki. Suat, titreyerek kadýnýn yanýna geldi ve aðzýndan kelimeler çýktý:

“Kanatlarýný bulamadým anneciðim.”

Kadýnýn cevap vermedi ve duruþunu bozmadan öylece yatmaya devam etti. Suat ise konuþmaya devam etti:

“Üzgünüm anne. Hiçbir yerde bulamadým. Karada yoktu bulamadým. Denizlere baktým yine yoktu. Havaya sadece bakmakla yetindim, çünkü benim kanatlarým da yok. Ama merak etme sana bir çift kanatlarýný bulacaðým.”

Kadýnýn gözleri açýktý ve belirli bir noktaya kýpýrdamadan bakýyordu. Nefes almayý býrakmýþtý. Suat ise sessizliðin hakimiyetini bozmayý alýþkanlýk edinmiþti.

“Artýk yüzüme de bakmýyorsun hiç. Biliyorum kýzgýnsýn. Fakat ben ne yapabilirim ki, dünya kocaman. Ben küçük kalýyorum.”

Suat’ýn karnýndan garip garip sesler gelmeye baþlamýþtý. Baðýrýyordu adeta, aç olduðunu haykýrýyordu. Birkaç dakika sonra ise bu sese, diþlerin çýkardýðý ses eklendi. Suat’ýn diþleri titrerken birbirine çarpmaya baþlamýþtý. Konuþurken kekelemeye baþlamýþtý:

“Cennete kanatlarýn olmadan gidemezsin ki…”

Kadýnýn üzerine örtülmüþ battaniyenin altýndan koyu kýrmýzý damlalar yere doðru damlamaya baþlamýþtý. Suat’ýn bunu fark etmesi çok olmadý. Yataðýn yanýna yaklaþtý ve damlalarýn geldiði bacaklarýn olduðu kýsýmdan battaniyeyi hafifte kaldýrýverdi. Tüm çarþaf pýhtýlaþmýþ kana bulanmýþtý. Suat’ýn gözleri fal taþý gibi açýlmýþtý ve yorganý iyice kaldýrýverdi. Kadýnýn bacaklarý diz kapaðý kadar kesilmiþti.

“Artýk bacaklarýn da yok. Kanatlarýný bulmam kesinlikle þart oldu. Yoksa nasýl gideceksin ki?”

Battaniyeyi örtüverdi. Ardýndan karnýndaki sesler ve titremesinden kaynaklanan diþ çarpýþmasý sesleri eþliðinde yandaki odanýn kapýsýna doðru ilerledi ve kapýyý açtý. Ýçeride kardeþleri vardý. Boþ odanýn için kana bulanmýþtý. Hepsinin elinde et parçalarý vardý. Yüzleri baþlarý kana bulanmýþtý. Çocuklar, çið etleri adeta kýtlýktan çýkmýþ gibi nefes almadan yiyorlardý. Belli ki uzun süreden beri hiçbir þey yememiþlerdi. Kapýnýn açýldýðýný dahi fark etmemiþti çocuklar. Suat bu manzara karþýsýnda hiçbir kelime dahi edemedi. Nefesini tutmuþtu ve yavaþ bir hareketle odaya girmeden kapýyý kapatýverdi. Yataða doðru yaklaþýverdi. Battaniyenin altýna giriverdi. Annesine sýmsýký sarýlýverdi. Kendi vücut soðukluðundan annesinin vücudunun soðukluðunu hissedemiyordu. Kafasýný kadýnýn göðüslerine doðru koydu ve aðlamaya baþladý. Sustuðunda ise artýk, bir daha konuþamayacaðýný bilmiyordu. Suat ve annesi, öylece battaniyenin altýnda hareketsizce durdular. Ta ki kanatlara ihtiyaçlarý olmadýðýný anlayana kadar…