Acým acýnla birleþti... Büyüttü içindeki yangýný... Hiç doðurmasaydým dedin mi? KEÞKE dedin mi? Ýçin sýzladý mý kendi canýnýn sana üzüntü verdiði her anda? Bilemem ki, küçük yüreðimle annelik nedir hissedemem, bilemem ben uyurken uykusuz kalmanýn ne demek olduðunu. Ya da beni koruyan biri varken, bilemem tehlike ne demek.
Ýþte o yüzden kalktým sýcacýk kollarýnýn arasýndan ve bunlarý yazýyorum. Çünkü bilmeni istiyorum, bu sefer gerçekten büyüyorum. Biliyorum çok zor artýk... Sen ve ben, ne kadar tek olsak da, yýktým bütün kaleleri, elimde olsa,.. Yine yapardým,sen bilirsin beni. Ama seni kýrmazdým. Çocuktum, yüzleþemedim; önce kendimle, sonra seninle...
Þimdi anne... Ne kadar güzel, saçýmý ben çaresizim diye okþamadýn. Önceki sefer gibi, içinden gelmeyerek deðildi. Kýzgýndýn bana. Sonuna kadar haklýydýn. Zoru seçtim; her þey zaten yolundayken ben önce mahvettim (!) sonra düzeltmeyi seçtim.
Bilemem þimdi, KEÞKE dedin mi hiç, KEÞKE bu çocuk hiç... Gerisini aklýma getiremiyorum. Çünkü seni seviyorum!!!