Hayat denen bu otobüsün
arka beþlisinde geldik bu güne.
Kaptan nereye dediyse
o yöne gittik delice.
Durmadan muavin deðiþti, hizmet eden
Bir o yana, bir bu yana
nereye bile demeden
girdik patika yollara.
Kimi zaman mola verdik,
hasta yataðýnda,
kimi zaman keyf çattýk kahkahalarla.
Demir olan iþin peþinde
mýknatýs olmak istedik her zaman.
Zor þeyleri görünce
oraya buraya kaçtýk durmadan.
Ekmek aslanýn aðzýnda deyip
konuþtuk hiç susmadan.
Aslaný yýkmayý akýl edemeyip
dem vurduk hep laflardan.
Zayýfý ezmekten haz aldýk
güçlüyüz dedik utanmadan.
Garibin elindeki nafakayý kaptýk
kaptýk ekmeði çocuðun aðzýndan.
Ezdik karýncalarý, küçük müçük demeden
Aldattýk insanlarý, haklý maklý demeden.

Dünya bizim dedik, sanki sahibi yok gibi
Kaptaný hiç düþünmedik nasýlsa gidiyorduk.
Muavinler kimi zaman dost
kimi zaman düþman gibi kanýmýza giriyordu
sevgili, dost biliyorduk.
Canýný alýyordu, dalýndan kopartýp
bize sunduðu çiçeklerin...

Ýþte böyle...
Hayat bir otobüs
bizse arka beþlide yolcu.
Kimi zaman mola, kimi zaman yol.
Akraba, dost, düþman
yar, o, þu, bu...
Ayný otobüste aðlayýp gülen bizler
yarýn deðiþtireceðiz vasýtalarý.
Artýk otobüs falan da olmayacak
Bir kaç tahtadan ibaret bir vasýta
tekerleklere ise, dost düþman dolacak.
Gideceksin,
nereye gittiðini bile bilmeden.
Ben neydim,
ne oldum diyemeden...