Bitip tükenmeyen yaðmur,bu bulutlu hava içini karartýyordu gittikçe. Bir hayli ýslanmýþtý zaten, hele karanlýk ve soðuk hava yaþadýklarýna raðmen duyarsýzlaþtýðýný düþündüðü bedenini incitiyordu esasen. Pansiyonuna da varmýþtý sonunda. O loþ,birkaç parça eþyadan oluþan odayý kalorifer o denli yanmasýna raðmen ýsýtamýyordu. Yataðýnýn üzerine oturdu öylesine,ýslak,incinmiþ,küçücük bedeniyle. Hiç olmak bumuydu acaba,yok olmak,duymamak,nefes almamak... yoksa yeniden baþlamakmýydýki.. bir beden kýrýntýlarýn üzerine umutlarýndan ev yapabilirmiydi acaba... o çocuksu,heyecanlý,taptaze,arzulu bedeni geri getirebilirmiydi acaba..
Iþýl ýþýl,güneþli bir sayfa açýldý geçmiþten,ne güzel þeydi aþýk olmak,beðenilmek,korkuyordu ama duygularýna teslim etmiþti kendini hiç düþünmeden,irdelemeden,gerek varmýydý daha fazla soru sormaya.Okþanmak,sýmsýcak bir ele sarýlmak ve tüm bedenini teslim etmek koskoca bir omuza,bunun nesi kötüydüki. Tüm yaþamýnýn en mükemmel duygusunu yaþýyordu ve kendine ölene kadar bitmeyecek sevgi dolu bir kalp vaat edilmiþti,neden geri çevirecektiki. O çýlgýnca koþuþturmalarý,þevkle kucaklaþmalarý...bir an vucudunun ýsýnýr gibi olduðunu hissetti ama yo oda hala içini titretiyordu.Üstünü deðiþtirmeliydi doðruya yoksa bedenide yenik düþecekti yaþama,dolaptan eþofmanlarýný çýkardý,kokladý,ne kadar çok seviyordu bu eþofmanýný...
Uzun zamandýr penceresinden süzülen ýþýk huzmesiyle uyanmamýþtý,sanki dün geceki yaðmurun inadýna güneþ süzülüyordu yorgun bedeninin üstüne.bir cumartesi sabahý,ne çok severdi aslýnda cumartesileri,onun için umut,neþeydi bu gün. Yataðýndan kalkmalýmýydý her cumartesi olduðu gibi. Biran doðruldu,ama nereye gidecektiki,ezberlemiþti istanbul’un her sokaðýný,göreceði yeni yer varmýydý ki.Durdu kala kaldý öylece,aslýnda hala üþüyordu.Yaný baþýndaki pencereden yaþam süzülüyordu içeri,ne kadar kalabalýktý sokak,insanlar hep telaþ,heyecan içerisindeydi,alýþveriþ yapacaklardý mutlaka. Sokaktaki kýz çocuðunun annesine çaresiz bakýþlarý ve yalvarýþý ürküttü biran onu. Kalkmaya karar verdi,ama plan yapmayacaktý bu sefer,planlarý sevmiyordu artýk,her kapý,her mutluluðun ardýndan hayal kýrýklýðý gelmeyecekmiydi,öyleyse bunun için plan yapmaya ne gerek vardý,gelmeliydi ansýzýn düþ kýrýklýklarý.
Kahvaltýsýný yaptý ve Ýstanbul,ýssýz bucaksýz Ýstanbul. Kederini unuta bilirmiydi ki bu koskocaman kentin içinde. Deniz kenarýna gelmiþ,çökmüþtü bir banka. Gözlerine ýþýl ýþýl dokunan bu güneþte olmasa,yaþamýn durduðuna inanacaktý. Ama yinede güneþ içini kýpýr kýpýr yapýyordu,dalgalanýyordu tüm yüreði taþýyor taþýyor ve birden diniyordu o dalga.Vapur,umut dolu,aþk dolu insanlar. Aþkýn o müthiþ heyecanýnýn hiç dinmeyeceðine inanan o güzel insanlar.Deniz onun için ne büyük anlam ifade ediyordu,hep kocaman bir bedenin omzunda izlemiþti denizi,dýþarýdaki hava içine yetmemiþti,sonuna kadar dopdolu,aþk dolu,heyecan dolu ama hep tertemiz ,saf nefes almýþtý binlerce kez.Hiç acýkmýyor,susamýyordu sanki aþk bu minarelerin hepsini taþýyordu içinde. Kestane kokusu geliyordu sanki,evet,kestaneyi ilk onunla yediði için bu kadar çok seviyordu. Sanki onun dokunduðu her þeyde bir büyü vardý.peki o büyüye ne olmuþtu artýk,yani yaþam kaynaðýna ,bir insan yaþam kaynaðý elinden alýndýðýnda yaþayamazdý ki.Bir balýðý denizden çýkarmak ve çýrpýnýþýný izlemek gibi bir þeydi bu. Umutla son nefeslerini almaya çalýþacak,en kötüsü öleceðini idrak edemeden,çýrpýnacak ve son kez yine çýrpýnacak...ama hiç gücü yetmeyecekti bir kez daha kendi dünyasýnda özgürce denizlere açýlmaya. Peki neye güvenecekti,geçmiþte doðruluðu için savaþ verdiði,göz yaþý döktüðü,direndiði,emek verdiði aþký yoksa artýk ve küle dönebiliyorsa o kýzgýn ateþ bu kadar çabuk,ne doðruydu ki bu yaþamda. Kýzýyormuydu ona...gözlerinden dökülen birkaç damla yaþ biraz hafifletmiþti sanki kederini. Kýzamýyodu ona çünkü o sevmek için varolmuþtu,hep sevmek,okþamak,dokunmak,öpmek ve yine dokunmak ve yine öpmeyi öðrenmiþti hep. Karþý taraf bu saflýktan daha fazla bir þey istemiþtiyse ,bu ona yetmemiþ,hep baþka þeyler,hiç anlamadýðý basit þeylerin içinde eritmiþtiyse bu güzelliði ne yababilirdiki artýk. Her sevgiyle dokunduðunda hiç anlamadýðý sorulara cevap vermeye zorlanmýþtý ama bu sorularý duymuyordu bile o narin beden,inciniyordu ama gün geçtikçe.Yüreðini bir bahçeye çevirmiþ,her gün sevgiyle bir çiçek yetiþtirmiþti ve hergün coþkuyla sunmuþtu çiçeklerini. Ama çiçek istemiyordu anlaþýlan, hep anlamadýðý dilde sorular soruyordu bu incinmiþ bedene. Bazý günler yüreðindeki çiçekler solacak gibi oluyordu. Sevgi konuþmak istiyordu oysa ki,ona teslim ettiði bedeni okþamasýný istiyordu baþka hiçbirþey ama hep baþka bir þey,baþka bir þey ve baþka þeyler. Bir gün yüreðinin yeni çiçek üretemediðini fark etti,sadece heyecanla ürettiði geçmiþin kýrýntýlarýný korumaya çalýþýyordu artýk.bir türlü anlatamadýðý yüreði yorulmuþtu artýk hýrpalanmýþtý .Çok yorgundu.Ama bir gülümsemede beliriyordu ardýndan. Kendi bile bu denli çok,sonsuz ve güzel sevebileceðine inanamýyordu. Evet bunu kimse göremesede çook güzel sevmiþti o hemde çook. Ama hep masallarda,kitaplarda sevginin mucizevi gücünden bahsedilirdi,sevgi heþeyi çözer,sevgi her kapýyý açardý. Peki hatayý nerede yapmýþtý,yoo kimse þüphe duyamazdý sevgisinden ama yinede olmamýþtý.Belki de sevgi önü barajla kapatýlmayan coþkun bir ýrmak gibiydi. Yani onu karþýda bekleyen bir güç olmadýðý sürece akar,akar,akar ama gün gelir suyu azalýr ama yine akar bir an çoraklaþýr beklide kururdu o coþkun yatak. Evet yani sadece coþkuyla akmak yetmiyordu. Her þey bir eþiyle anlamlýydý bu evrende ,birbirini anlayan,ayný dili konuþan bir ötekiyle..
Vapuramý binseydi yoksa karþýya geçip tekrar inip ve tekrar gerimi gelmeliydi yoksa. Bir bekleyeni yoktu nasýl olsa ,onun için atan bir yürek. Keþke hiç tatmasaydý bu duygularý belki sonra hiç aramazdý da bilmediði bir þeyi. Bu çöldeki birine bir damla su verip suyu elinden almak gibiydi.Susuzluða alýþmýþtý oysa ki keþke ona hiç umut verilmeseydi,böyle yaþamaya devam ederdi,sevgiden,aþktan habersiz,coþkusuz,umutsuz ama duraðan dalgalý fýrtýnalý deðil,dümdüz.
Artýk rüzgarýn estiði yöne sürüklenecekti. Amaçsýz,coþkusuz,heyecansýz...Sanki beyniyle kalbi arasýndaki tüm baðlantý koparýlmýþtý oysaki o hep direnmiþti. Çünkü o sevgi için doðmuþtu,sevgi diliyle konuþuyordu. Sanki tüm dünyayý koruyacak ve kucaklayacak bir kalp verilmiþti ona. Bunu hep yaratýnýn bir hediyesi olarak görmüþtü,ne yazýk ki yaþama gücü kalmamýþtý. Sevemezdi artýk o ama doðayý sevecekti,birisini deðil ama insanlarý sevecekti,çiçeði,hayvanlarý,bebekleri... hele de bebekleri çook sevecekti ama bebeklere dokunmaya korkuyordu artýk,okþayamýyordu. Kendisinin olmamýþtý hiç,hiç kendi canýný hissedememiþti,hissedemeyecekti de artýk. Peki yaþamanýn ne anlamý kalmýþtý.
evet mecburdu hayatýn onu götürdüðü yere kadar gitmeye ,bir hiç olabilirdi, bir köþede sessiz mahsum bir çocuk gibi durabilirdi hep ama daha fazla aþk yollarýnda sürüklenemeyeceði kesindi,dayanacak gücü yoktu çünkü... Ama þunu öðrenmiþti yaþam hayal kýrýklýðýndan baþka bir þey deðildi...
Bitti...