Üþüyorum
Sesinden, Teninden Yoksun,
Bu Yoksul Gecede
Üþüyorum Feraye..
Öznesi Çalýnmýþ, bir cümle gibiyim.
Aslolan anlamýný yitirmiþ,
Rotasýz, yelkensiz, rüzgarsýz
Savrulmaktayým.
Kendimi aradýðým zamanlarda,
Þimdi en olmak istediðim yerdeyim.
Sendeyim.
Zannetmeki bitecek bu feryat bendeki,
Tükendikçe çoðalacak, kýsýldýkça avaz avaz baðýracaðým Feraye...
“Hiç” olan Dünya gayemin
Tek gayesi olacak
Sana seslenmek...
Beklenmedik düþlerle uyandýracaðým seni
Hiç ummadýðýn zamanlar da düþeceðim usuna
Korkutmayacaðým seni
Nisan yaðmurlarý gibi ferahlýkla geleceðim sana
Güzel kokunun benden geldiðini bileceksin
Leylak, Yasemen ve Fesleðen...
Kokularý saracak seni
Ben geldiðinde aklýna.

Rabbim nasýl bir özlemek bu...


Feraye..
Gözlerinin arkasýnda var olan
Parkasýna rüzgar sýðdýrmýþ bir adam var
Rýhtýmýný kaybeden kalbinde
Sýðýntýsýz, öyle bir sessizlik hakim ki
Ýnancýmýn iç çekiþlerini
Ýþte bilirsin...
Aklýn ve gönlün maðaralarýnda


Þimdi neredesim Feraye
Kime gülüyorsun
Hangi taþý delip geçiyor yüzün
Çaresiz umut
Gölgesiz su
Yarýnsýz akþam...

Nakle yetmiyor cümlelerim
Çitlerin ve tel örgülerin sýnýrlandýrdýðý
Bu soðuk ve yoksul gecede...