Küçük mütluluklara mahkum olduk, Dünya'ya hapsedildik, suçumuz:doðmak! Cezamýz büyük, firar edenin hayatta kalma þansý yok. Her taraf gardiyanlarla dolu, isyan çýkaramýyorsunuz, bastýrýyorlar.
   yargýlanmadk bile...
   Bu sýkýyönetimden canlý çýkan yok. Sadece bazý mikro-organizmalar bir kaç milyon yýl yaþayabiliyorlar. Onun dýþýnda, biz insanlar sonsuz ömrümüzün en fazla 70-80. yýlýnda kapatýyoruz gözlerimizi sonsuzluða. O karanlýkta arýyoruz ýþýðýmýzý, düþünün, karanlýðýn anlamýný bile kaybetmiþiz.   Artýk kendimizi buraya ait hissediyoruz. Aitlik duygusu, insaný en aþaðý çeken duygulardan biri, bir nevi özgür olamamamk.   En basite indirgeyelim, Dünya'dan aþaðý adým attýðýmda düþemiyorum uzay boþluðuna, neden, yer çekimi var ben kaçamayayým diye... Kurallar çok katý yani..   Ruhlarýmýz, ölümlü bedenlerimize hapsedilmþ, bedenlerimizin ömrü sýnýrlanmýþ, þaka gibi iþte, despotluðun böylesi! Ne yaptýk biz insanlar bunu hak edecek?    Beyinlerimiz de onlarýn yönetiminde, en fazla %5'ini kullanmamýza izin veriyorlar. Zaten fazlasýný yapabilene ''kaçýk'' diyoruz, ''dahi'' deðil...