Soðuk rüzgarlar eserken yalçýn kayalardan, izliyorum þatomun kulelerinden vadinin sonsuz boþluklarýný.Melankolim kederimle dans eder gibi þarabýmýn buruk acýsýnda.Saçlarým rüzgarýn sesiyle savrulurken güneþin batýþýný bekliyorum.Gölgeler beni kovalarcasýna uzanýrken arkamdan izliyorum dolun ayýn doðuþunu.Gecenin çocuklarý baþlýyor ezgilerini sislerde yankýlamaya.Gözlerim soðuk rüzgarlara direnirken ruhum üþüyor sonsuz boþluklarda.

Ahhh melankoli…Benim sadýk sevgilim…Kaderimin en þehvetli kadýný…

Bulutlarla süslenirken ay ýþýklarý güneþin alaca parýltýsý yansýyor yüzüme.Buruk bir tebessümün acý þarabýyla paylaþýyorum unutulmuþ bir huzuru.Yüz yýllardýr kasvetimin esareti altýnda izliyorum bu manzarayý ,elimdeki þarabýn tortularýnda kaybedene dek kendimi.Kan kýrmýzý bir yansýmanýn büyüsünde bulup bulup yitiriyorum kendimi.hýh…

Yaþam…

Kan dolu bir et yýðýný deðil miydi geçmiþin gölgelerinde kalan?Ýsyanlarýn en büyüðünde kaybedilen…Gülüyorum.Bir yudum daha sarhoþ oluyorum þarabýmdan.Ölümü tadar iken geçmiþten , hissediyorum yaþam denilen sýcaklýðý ruhumda bir rüzgarýn esip geçmesi kadar kýsa…Zaman unutmuþ beni tanrýnýn nazarýnda…

Tanrý…

Hýh…Gücüyle sorgulanamaz ki aþkýn ve lanetiyle mühürleyen kalbimi…Tanrý…Tanrý nedir ki yüreðinde aþký saklayanlar için.Bir ulu nefret, deðil miydi onu benden aldýðýnda ibadet…

Aþk…

Ruhumu yaþamýn lanetinden kurtaran ve tanrýnýn lanetiyle kutsayan…O güzel kadýn deðil miydi ,tanrýnýn benden aldýðý ve tanrýdan ruhum uðruna istediðim…baþ kaldýrdýðým kadere.

Gök yüzü yýldýzlarý kaçýrýrken bulutlardan, rüzgarlar koþturuyordu bulutlarda…Hüznüm ile izlerken þimdi gök yüzünü…

Ölüm ve sonrasý…

Aþkým uðruna verebilecek tek hazinemdi .Þimdiyse yalnýzlýðýma gömülmüþ tek geçmiþ…

Düþünüyorum her gecenin doðuþunda, yer yüzündeki yaþamý…Ben ve vazgeçilmez yalnýzlýðým.Gecenin kana susamýþ çocuklarýnýn ezgilerinde nice yaþam son bulurken yeryüzünde bir kez daha kazanýyor tanrý yarattýðý bu isyankar karþýsýnda…

Þarabým ömrünün sonuna gelmiþ düþlerim aþamaz iken yaþam denilen kabusu, yüzümdeki beyazlýk donmuþ bir ölü gibi parlarken ay ýþýðýnda göz yaþlarým süzülüyor çýðlýklarýmý yankýlarcasýna.Bir gecenin ortasýna daha damlatýrken göz yaþlarýmý bir kez daha yeniliyorum kaderimin vazgeçilmez yalnýzlýðýna.

Asil bir ruhun vazgeçilmez aþkýna içiyorum bir gece daha…Ta ki yüzleþene dek tanrý ile kýyamette…

Dönüyorum kasvetim ile yaþayan bu ýslak mezara.Son bir rüzgara kurban ederken ruhumu iniyorum kulemin merdivenlerini.Arkamda koca bir dünyanýn habersiz sesleri…Sonsuzluða dek yankýlanacak savaþýmýn melankolisi !