Aþk’tým
Aþýk’tým
(vaz) gecebilirdim
Gectim.
Gitmelere dönüyordum,
Nice seller götürüyordu
Yaþanmýþlýklarýmý beraberinde.
Bir ana sýðdýrdýðým,
Bin ömür hayatým.
Vazgeçmek aþkýn kendisiydi,
Ben seni deðil
Aþký sevmiþ,
Vazgeçmeyi kabullenmiþtim...
Þimdi güncemde bana kalan
Sensiz yokluk
Ýçinmde eriyen,
Ýçimde eriten,
Ýçimi sarsan,senden bana kalan bir ömürlük alýntýlar...
Ben seni, kimseler olmadýðý için deðil, kimse olamadýðýn için sevdim.Aþký en mutena yerimde yoklayýp, sana yürümeyi yeni öðrenen bebekler gibi düþe kalka geldim.
Ellerimden tutmaya bilirdin.Beni sevmeye bilirdin.Ýçinde bana akan teninin adýný “aþk” koymaya bilirdin ki sen yine bilirdin herþeyi bildiðin gibi...
Sen beni gizli seviyordun, bense en aþikarlýðýndaydým sevdamýn.Vazgeçmelerin bana düþeceðini nerden bileblirdim? ..
Bu senden kaçmak deðil, bu içimde yitirdiðim kendimdendir.Çünkü ben sana, gelmekle tüm bildiðim, öðrendiðim beni ben eden herþeyden vazgecerek geldim.Ben sana gelirken kendimden geçtim.
Aþk için þimdi senden geçiyorum.Bir ömrü bir lahza ya sýðdýrarak kendimi, senli düþlerin en törpüsüz yerine itiyorum.Her uykuya dalýþýmda törpülenmeyen yanlarýnýn yüreðime, tenime takýlýp acýtsýn diye...
Sen adýný bana acý ile öðreten kadýn...
Adýný biliyorum
Adýný öðrendim
Adýn Aþk...

Suretinse bir yokluk.
Suretinse unutulmaya mahkum
Suretinse hiç yaþamamýþlýðým
Aynalarýn aksinde...

Yoklukla barýþmayan ruhum, varlýðýna inandýðý günlerde Araf’ý tanýdý.Sen ne cennet olabiliyordun ne de cehennem. Bir boþluk hülyasýnda sendeliyordun. Sendeliyordum seninle. Ne dokunabiliyorduk ne de yanabiliyorduk ellerimiz de...
Rüyalarýmda gördüklerim, aynadaki ters iz düþümleri gibiydi. Seni tanýmýyordum Aþk’ý görüyordum. Yaklaþtýkça sana...Sana yaklaþtýkça biraz daha yabancý oluyordum.
Gecenin en muladi noktasýnda, kendimden yitiyor, sana doðamýyorken senin Araf’ýnda kayboluyordum...

Bizimkisi suretsiz bir Aþk’tý.Araf ‘a sýkýþan ruhlarýn ruhlarýn tecellisi gibi.Cennet ile müjdelenen iki yüreðin,
Nasýl olurda bir birini tanýmamalarý gibi...
Sen beni, ben seni sende tanýmýyorduk.
Tanýdýðýmda ise Aþk’ýn vazgeçmek olduðunu hatýrlamak bana düþtü...

Sen kendini karanlýk olarak nitelerdin.Ben se aydýlýðýnda, yürüyordum senin.Aramýzda ki yabancýlýk böyle baþladý.
Sen ben de seni, ben de sen de beni görnüyorduk.
Aynalar yalancý, Araf ise gerçekti bize...
Gerçeklikle, olmayýþýnýn arasýnda beliren fark_ýn en iyi tarifi Araf yeri olurdu.
Adýnýn anlamýna Cennet manasýný uyak düþtüðüm günler henüz eskimemiþken, senin Araf’ýn; içimde ki adýnýn anlamýný kapladý.yitirdiðim bendim, senin adýnýn anlamý ile birlikte...

Susmalarýnýn ardýnda saklanan Araf aslýnda seni yansýtmýyordu.Ben sen de Aþk’ý görüyordum.Aþk varsa araf olamazdý.Bunu farkettiðim de ise bana Aþk’ýn vazgeçilmezi olan (vaz) geçmeði kabullenmek kaldý...
Sen yoktun sende.benim tanýdýðým adýna Cennet_i uyak düþtüðüm sen yoktun.Sen Araf’týn ben de artýk...
Ben ise sen de kendini yitiren Mecnun...Senin Araf’ýnda toprak olmayý bekleyen...

Þimdi biz; bir birini tanýdýðý kadar birbirine yabancý iki Aþýk, Ýki insan iki Adý konulmamýþ bir duyguyuz.
Ben Aþk’ý kuþanýrken, sen Araf’ýnda kayboluyordun.Kuþandýðým sevdamýn ucu ulaþmýyordu sana...
Ben sana gül bahcesi vaat etmemiþ olmamama “raðmen” canýmdan ektiðim tohumlarý çýkardýn sen...

Aþk’tým
Aþýk’tým
(Vaz) gecebilirdim
Geçtim...




Mehmed Asým
25/04—05/05 2005
Ýstanbul