Sular da sýzlar mý? Öyleyse, suyun sýzýsýný dindirecek su var mýdýr? Islanmayý özlediði zamanlar yok mudur yaðmurun? Yaðmuru sevindiren bir yaðmur var mý? Taþlar da kalpleþir mi?

Kalplerin taþlaþmasý gibi, taþlarýn da taþ olmaktan býkýp yumuþamaya meylettiði zamanlar yok mudur? Yollar da özler mi? Yolun da alýp baþýný gidesi gelmez mi? Ateþ de yanmayý arzulamaz mý? Ateþi de yakýp kavuran bir ateþ olamaz mý? Güneþ de bekler mi gündoðumunu? Bir akþam üstü güneþ de seyretmeyi dilemez mi günbatýmýný? Ayrýlýk býkmadý mý onca sevgili arasýnda durup beklemekten? Ayrýlýk da ayýrmaktan usanmaz mý; yok mudur kavuþmak dilediði? Aþk da âþýk olamaz mý? Bunca zamandýr örselenmekten, anlaþýlmamaktan þikayetçi deðil midir? Herkesin dilinde olup da, kimseye yâr olmamak aþka da ah ettirmiyor mudur? Þarkýlarýn da sevdiði bir þarký yok mudur? Onlar da ara sýra durup dinlemek istemez mi acýlarýn ve neþelerin naðmelerini? Toprak da bir gün topraða uzanmayý arzulamaz mý? Ona da topraktan bir mezar bulunamaz mý?

Gündelik hayatta her þey pürüzsüzce akýyor gibi gelir bize. Taþ katýdýr. Ateþ yakar. Sular serindir. Yol yolcuyu bekler. (…) Böyle bildik, çünkü, böyle bulduk. Þaþýrmaya gerek yok. Mecnun olmaya mahal yok. Her þey olduðu yerde kalsýn. Yeni sorularla yeni kaygýlar doðurmanýn lüzumu yok. Aklýna de ki, “Otur oturduðun yerde!” Kalbine tembihle ki, “Dur durduðun yerde!”

Ýnsan, olduðundan fazlasýdýr her zaman. Evet, evet, öyle… Ýnsan, her an olabileceðinden daha azýyla vardýr. Baþka þeyler, sadece kendi söylediðini iþiten saðýrlar gibidir. Kendi söyler, kendi anlar; yanýndakine seslenemez, yanýndakini duyamaz. Ýnsan ise, hem kendi söylediðini duyar, hem baþkalarýnýn söylediðini duyar. Kendini anlar, baþkalarýný da anlar. Baþkalarýnýn farkýnda olduðu gibi, baþkalarýnýn farkýnda olduðunun da farkýndadýr. Kendi farkýndalýðýnýn farkýndadýr. Kendi farkýndalýðýnýn farkýnda olduðunun da farkýndadýr. Gözleri, kulaklarý, aklý, teni, ruhu, kalbi.. alabildiðine açýktýr âleme. Ýçine ve dýþýna sonsuz yoðunlukta ýþýyan bir ýþýldak gibi, hem baþkalarýnýn rengini açýða çýkarýr, onlarý görünür eyler; hem onlarý görünür eylediðini gösterip kendi aydýnlýðýný görünür eyler. Aynanýn aynada kendini seyretmesi gibi, hiç tükenmez bir anlayýþ derinliðine sahiptir insan. Görür, görünür, görünür olduðunu görür, gördüðünü görür…

Ýnsan böyle iken, sular böyle deðildir meselâ. Sular sýzýlara deva olurken, kendi sýzýlarýndan habersiz olabilir. Sularýn da sýzlayýp sýzlamadýðýný dert edinmek insana düþer. Yaðmur her þeyi nezaketle ýslatýrken, bir yaðmurda ýslanmanýn hasretine kör kalmýþ olabilir? Yaðmurun da ýslanmaya aç olabileceði bir tek insanýn hatýrýna gelir. Taþlar hep katý dururken, kalplerin katýlaþmasýndan habersiz kalabilir. Taþlarýn da katýlýktan usanabileceði ancak insanýn aklýna düþebilir. Aþk nicelerini ah ettirirken, ah etmemiþ olabilir. Aþkýn ah edebileceði ihtimali sadece insanýn kalbinde yer bulabilir.

Öyleyse, bir kez daha bakmalý deðil miyiz kendimize? Þu andaki varlýðýmýz bizi biz etmeye yetiyor mu sence? Olduðumuzdan fazlasý olmaya niyetli deðil miyiz? Yetiyor muyuz kendimizi kendimiz eylemeye? Ayaklarýmýz varýyor mu fýtratýmýzýn zirvelerine? Elimiz yetiþebilir mi kalbimizin derinliklerine? Ne kadar âþinayýz varlýðýmýzýn gizli köþelerine? Uzanabiliyor muyuz ruhumuzun labirentlerine? Dokunabiliyor muyuz hatýralarýmýzýn kuytu köþelerine? Koparabiliyor muyuz duygularýmýzýn acý tatlý meyvelerini? Ne kadar sarkabiliyoruz lâtifelerimizin derin kuyularýna?

Kimiz biz? Neyiz? Neredeyiz?

Kim bilir; belki de kendimizi kendimizden ayýran bir daðýz. Ferhad olup Þirin olan yanýmýzý arýyoruz. Daðýn öbür tarafýnda býrakýyoruz kendimizi; hep bu yamaçta kalýp kazýyoruz kazýyoruz… Kim bilir, belki de kendi kendimizi kesen bir býçaðýz. Ýsmail olup kendimizi kurban ediyoruz; hep eksiltiyoruz kendimizi, hep kesiyoruz kendimizden. Kim bilir kendimizi kendimize haram eyleyen bir günahýz. Züleyha olup Yusuf olan yanýmýzý kandýrýyoruz, Yusuf olan kalbimizi zindana sürüyoruz. Kim bilir; kendimizi kendimizden ayýran bir çölüz. Mecnun olup Leylâ olan yanýmýzý yalnýz, yapayalnýz býrakýyoruz. Kim bilir kendi kendimizi aðlatan kocaman bir yarayýz. Kerem olup aslýmýzý arýyoruz; bulamýyoruz.

Sularýn sýzýsýndan habersiz yaþýyoruz. Sularýn sýzýlarýný bile fark edebilecekken, kendi sýzýlarýmýza körleþiyoruz. Kendimizi de fark etmez hale geliyoruz. Kendimizi kendimizde yitiriyoruz. Kendi ellerimizi kendi ellerimizden çekiyoruz. Göz göze gelemiyoruz kendimizle. Yüzleþemiyoruz. Kendi kendimizi sokaða atýyoruz.

Kendimizi kendimizden sürgün ediyoruz. Kendimize kendimizi çok görüyoruz. Oysa insan olduðundan fazlasýdýr her zaman. Ama bilmiyoruz. Ama bilmediðimizi de bilmiyoruz.

Sýzýsýz yaþýyoruz. Issýz yaþýyoruz.