O gece aslýnda her zamanki gibi baþlamýþtý, hiçbir þey farklý deðildi, ayný insanlar ayný sokaklar, ayný mekanlar… Bütün bu monotonluðun ardýndan yaþanacaklarýn farkýnda olmadan çay bahçesine geldiðinde ilk baþta her þey normaldi. Arkadaþlarýnýn bulunduðu masaya oturdu. Kýsa bir süre nedensiz bir rahatsýzlýk hissetti. Sanki herkes ona bakýyordu; muhabbete, nargileye, sigaraya ara vermiþ gözlerine ona dikmiþlerdi. Koca mekanda kimse konuþmuyor, hiçbir ses çýkmýyordu. Kendisini çýplak, korumasýz hissediyordu, elleri soðumaya vücudu titremeye baþlamýþtý. Arkadaþlarýndan birinin dürtmesiyle kendisine geldi, bir anda herkes tekrar eski hallerine dönmüþ, yüzlerce aðýzdan çýkan uðultu mekaný kaplamýþtý...

Aðaçlarda yaþayan bir adam vardýr, her aðacýn üstünde görebilirsiniz onu, bazen aðaçlarýn içinde uyur, bazen yanýnda bekler, genelde ise yapraklarýn üzerinden aþaðýda olanlarý gözetler, aþaðýda kendisini bekleyen müþterileri gözetler, birini buldu mu zamaný durdurur ve aðaçtan hýzla inip, o kiþinin yanýna gelir, ona bir teklifte bulunur, reddedilmeyecek bir teklif deðildir bu, genelde de reddedilir ama bazý zamanlar aðaçlarda yaþayan adam farklý insanlarla da tanýþýr…

Aðaçlarda yaþayan adam bir gece tekrar aþaðý indi, az önce gördüðü adamýn yanýna usulca yaklaþtý ve yanýndaki boþ koltuða oturdu. Kendini tanýttý, iþinden bahsetmedi, müstakbel müþterisine bir çay ýsmarlamak istedi garsonu çaðýrýp sipariþ verdikten sonra konuþmaya baþladý.
‘’Sizi bir yerlerden hatýrlýyor gibiyim ama çýkaramýyorum.‘’
‘’Olabilir, insanlar benzerler ama ne yalan söyleyeyim benim de gözüm sizi ýsýrýyor.’’
‘’Acaba daha önce sizinle konuþmuþ olabilir miyiz, belki ortak bir iþ yapmýþýzdýr?’’
‘’Belki de, tabii bu sizin ne iþ yaptýðýnýza baðlý?’’
‘’Oh evet. Size bahsedeceðim, önce çaylarýmýz gelsin sonra konuþuruz’’

Aðaçlarda yaþayan adam bu kiþiyi çay bahçesinin ortasýndaki aðacýn üzerinde beklerken görmüþtü. Canýndan bezmiþ bir halde dolanan bu kiþi hemen dikkatini çekmiþti. Aðaçlarda yaþayan adamýn gözleri pek iyi görmezdi, þekilleri algýlayamazdý, biz siyah bir kare masa görürken o sadece siyah bir nokta görürdü, onun bu göz bozukluðu yüzünden sadece renklerden oluþan bir dünyasý vardý, bu özelliði onun renkleri ayýrt etmesini kolaylaþtýrýyordu. Bizler siyahlar içindeki gri noktalarý algýlayamaz iken o gri noktalardan o kadar rahatsýz olurdu ki, bakamazdý bile. Bu yüzden ona bir gözlük vermiþlerdi, rahatsýz olduðu zamanlar bizler gibi olabilsin diye bu gözlüðü ona hediye etmiþlerdi. Gözlüðünü taktýðýnda þekilleri algýlayabiliyordu, o bizleri rahatça görürken biz de onu görebiliyorduk. Aðaçlarýn üzerinde görünmeyi ve bizleri telaþlandýrmayý sevmediðinden dolayý gözlüklerini sadece aþaðý indiðinde takardý.

O gece aðaçlarda yaþayan adam siyahlar içinde iki kocaman gri noktayý görünce baþýný çevirmiþ önce bakmamak istemiþti. Gözlerini kýsarak tekrar baþýný çevirdiðinde iki gri noktanýn birbirine doðru yaklaþtýðýný ve giderek büyüdüklerini görmüþtü. Ýþte o zaman yeni bir müþterinin kendisini beklediðini anlamýþtý. Çok nadiren taktýðý gözlüðünü cebinden çýkarýp usulca aðaçtan aþaðý inmiþti. Gözlüðü taktýktan sonra biraz önce gri nokta olarak gördüðü bu kiþinin yanýna gelmiþti. Hiç çekinmeden adamýn yanýndaki boþ koltuða oturmaya yeltenmiþ ve daha önce tanýmadýðý bu adama bir þeyler konuþmak istediðini söylemiþti. Adam ilk baþta þaþýrmýþ, sonra merakýndan bu yabancýnýn konuþma isteðini kabul etmiþti. Bunun üzerine aðaçlara yaþayan adam ona çay ýsmarlamak için garsonu çaðýrdýktan sonra adam arkadaþlarýndan masayý birkaç dakikalýðýna terk etmelerini rica etmiþti. Çaylar gelip ikisi yalnýz kaldýklarýnda aðaçlarda yaþayan adam teklifini yapmýþtý.

‘’Ben insanlarý mutlu ederim.’’
‘’Ne yani iþiniz bu mu?’’
‘’Evet, iþim bu, insanlarý mutlu ederim.’’
‘’Pekala, nasýl bir mutluluk bu, yani ne yapýyorsunuz?’’
‘’Her türlü þey olabilir, isteðe baðlý, bir araba almak seni mutlu edecekse bunu saðlarým, ya da ne bileyim dediðim gibi her türlü þey olabilir.’’
‘’Ýlginç yani kusura bakmayýn ama karþýlýðýnda ne istiyorsunuz?’’
‘’Üzülmenizi.’’
‘’Nasýl yani?’’
‘’Þöyle açýklayayým, Size bir mutluluk vereceðim ve daha sonra bunu geri alýp çok þiddetli bir üzüntü vereceðim, bu kadar basit.’’
‘’Anladým, peki ben bunu neden isteyeyim ki, yani kim üzülmek ister ki?’’
‘’Kim mutlu olmak istemez ki?’’
‘’Mutlu olmak için buna ihtiyacýmýz olduðunu sanmýyorum yani saçma bir teklif bu kusura bakmayýn ama...’’
‘’Sözünü kestim pardon, çoðu kiþi bunu kabul etmiyor zaten. Bu noktada bana düþen teklifimi yapmak ve kararý size býrakmak, bu arada bir þeyi merak ettim mutlak mutluluk diye bir þey yaþadýnýz mý?’’
‘’Mutlak mutluluktan kastýnýz, hiç üzülmeden hep mutlu olmaksa bu imkansýz zaten.’’
‘’Ýþte benim teklifim de bundan bahsediyor, kabul edin ve mutlu olun, daha önce olmadýðýnýz kadar mutlu olun, sonrasýnda üzüleceksiniz evet hem de çok üzüleceksiniz ama zaten hep olan bu deðil mi o zaman neden bu teklifi geri çevireceksiniz ki. Ben size farklý bir þey önermiyorum, ben size hayatýn gerçeðini öneriyorum, ne diyorsunuz?’’
‘’Bilmiyorum, sanýrým haklýsýnýz, yani mutluluklar geçicidir týpký üzüntüler gibi ama bilmiyorum, mutlu olmak için çok fazla üzülmeyi göze alabileceðimi sanmýyorum.’’