Yalnýzlýðýn bahçesinde dolaþýyordun bir kaç gündür. Çok kez yanýndan geçtim de hiç selam vermedin bana. Sýkýntýlý deðildin, biliyordum. Ama üstüne yükler yüklemiþsin. Ne yükü daha bu yaþta kuzum! Hem de yükünü kendi ellerinle yüklemiþsin, intihar gibi, kendi ipini çekmek gibi bir þey bu.
Yalnýzlýk mý daha arsýz yoksa sen mi,seçemedim doðrusu. Neden bu kadar cok seviyorsun yalnýzlýðý!Yalnýzlýk tutkun benden soðumana sebep olmuþ sanki. Oysa bana böyle yapmazdýn sen komþu kýzý.En azýndan bir göz kýrpardýn beni görünce. Gözlerim bozuk, pek farkedemem ama en azýndan yüzündeki ifadenin deðiþtiðini bilirdim. Senin için nötr mü olmuþtum bir anda. Tiksinti de mi yoktu bir parçacýk, içinde. Oysa ki kendimi kendimde bulamadýðým her zaman sende olurdum ben.
Tamam yaþlý olabilirim ama ayný anda seni de anlayabilirim pekala. Bu yaþýma nasýl geldim sanýyorsun. Ben sende kendimi bulabiliyorsam sana ne oluyor da beni beðenemiyorsun. Yüzümdeki bir kaç kýrýþýk beni insan olmaktan çýkartýyor mu yani, farklý birþey mi oluyorum? Duygusuz ve tiksinti veren bir insan bozmasý mýyým senin için?Gönlüm de mi kýrýþmýþ farkýnda olmadan... Zaman seni de harcayacak her ne kadar sen su an zamaný harcadýðýný zannetsen de.Mektubuma baþlayalý kaç dakika geçmiþtir sence.. 5 ya da 6 dakika muhtemelen ama bu süreçte ýsýrdýðým elmam kapkara oluvermiþ. Ya da bu süreçte kaç insan ölmüþtür ve nasýl ölmüþtür merak ettin mi hiç?Neler neler hissederken hissedemez olmuþlardýr düþündün mü? Ben düþündüm, belki bilemedim ama en azýndan bazý þeyleri farkedebildim. Sen ise bahçendeyken beni farkedememiþtin...