Sen soldan yürüdün hep, kalbin olduðu yerden. Benim seçimim büyük akciðerden yanaydý, ne de olsa sýký saðcýydým.

Umutluyduk o zamanlar, söz vermiþtik birbirimize. Siyaset konuþmayacaktýk. Ne de çocukmuþuz diyorum þimdi. Dýþýmýzda býrakmaya çalýþtýðýmýz þey siyasi sohbetlerimiz deðil, yaþam biçimlerimizdi ve biz bunu o zamanlar anlayamýyorduk. Oysa sen arkadaþlarýnýn Deniziydin, ben Asenasý. Üstad deyince sen Nazým'ý anlýyordun, ben Necip Fazýl'ý. Darbeden bahsedilince sen Deniz Gezmiþ'i anmadan duramazdýn, ben Adnan Menderes'i. Sen sýnav kaðýdýna yanýtlar yazardýn, ben cevaplar. Baþýmý omzuna yasladýðýmda sen bana Yýlmaz Erdoðan okurdun, ben sana Ýbrahim Sadri. Ben olmasýný istediðim herþeye inþallah derdim, sen hep umardýn.
Ýnsanlar olmazý yüzümüze vurduðunda veya biz asla benzer olamayacaðýmýzý farkettiðimizde susardýk. Sen benim saçlarýma sýðýnýrdýn, ben senin sakallarýna.
Ben seni hiç unutmadým. Birlikte gittiðimiz, koyu kahverengi koltuklarý olan o yeri de. Saçlarýný kýsacýk kestirdiðin o gün karþýma oturup "birbirimize zarar veriyoruz" dediðini de. Arkasýndan gözlüklerinin üzerinden yüzüme bakmaný da. "Haklýsýn" dedim. Yalan deðil haklýydýn. Ayaða kalktým. Ben "Allaha emanet ol" dedim sen "kendine iyi bak". Kapýya doðru yürürken aklýmdan geçen tek þey kapý ile masanýn arasýnýn içeri girerken de bu kadar uzun olup olmadýðýydý.

Þimdi yataðýma uzanmýþ, gözlerimi tavana dikmiþ düþündüðüm de ikimize ait bir söz hatýrlýyorum
Bizimkisi bir aþk hikayesi, siyah beyaz film gibi biraz…