Akþam altý sularýnda gelmiþtin bana,
Elinde bir fesleðen saksýsý
Kapýmda sýrýlsýklamdýn.
Uzun zaman sonra ilk kez gördüm seni,
Þaþkýndým, sormadým neden geldin diye.
Belki sorsamda cevap alamazdým hani
Suskunduk ikimizde
Konuþacak ne az þeyimiz vardý, ne çok
Sorulacak hesaplarýn hepsi çok önemsizdi
Sen hiç gelmeyecektin, demedim
Sen de kapýyý açmayacaktýn, demedin
Ödeþmiþtik aklýmca, aklýmýzca
Ve o susmak zamanýndaydýk
Aramýzda, bir ayrýlýk tortusu vardý
Bir de saksýdaki felseðen kokusu,
Ne ben içeri gel diyebildim,
Ne sen girebildin
Bir kapý vardý aramýzda
Ama ne kapý!
Aþýlmaz daðlar kadar büyük,
Kanyonlar kadar büyük
Özür dileyemeyen dudaklar kadar
Gurur kadar büyük bir kapý
Ve o kapýnýn iki yanýnda biz
Yeniden,
Hani o son günkü gibi
Herkes ayný yerinde durmuþ
Tek fark elindeki fesleðen
Ýlk sözü o söylesin diye beklerken
Aþký ahmakça, aptalca feda eden biz
Ve o söylenmeyen sözcükler
Tam kapýya býraktýðýn saksý
Almadým onu yerinden
O fesleðen saksýsý günlerdir kapý eþiðinde durur
Belki gelir de onu içeri alýrsýn diye
Her gelen giden bana onu soruyor
Cevap vermiyorum kimseye
Zaten birkaç gündür sulamýyorum da
Týpký kalbim gibi,
Öylece kapý eþiðinde durur
Fesleðen kurur,
Kalbim kurur,
Sen geri gelmiyorsun diye...