Özenle yaptýrdýðýnýz boya-badananýn bir gün içinde mahvolduðunu görünce ne hissedersiniz?.. Kahrolursunuz herhalde… Giden paraya mý yanarsýnýz, verilen emeðe mi?..

Efendim bilenler bilir, azýcýk biriktirmeyle ve de çokça borçlanmayla bir ev satýn almýþtým… Bahçeli küçük bir ev… Biraz daha kemer sýkýp, içine girmeden çatýsýný aktaralým, boya- badanasýný yenileyelim istedik… Öyle de yaptýk… Zifte benzer bir maddeyle çatý boydan boya kaplandý. Kiremitlerin eskileri yenilendi… Duvarlar önce alçýyla sývanýp, sonra üzerine saten boya sürüldü… Gönlümüze göre olmuþtu evimiz… Ýçinde sadece yaþayacaðýmýz mutluluklar, mutsuzluklar eksikti… Bir sabah eþim bir hayret nidasýyla yanýna çaðýrdý beni. Yatak odasýnýn kapý kenarýna gelen duvarý, tavandan yere doðru kesintisiz S’ler çizerek çatlamýþtý… “Allah Allah!” dedik kendi kendimize: “Neden oldu acaba?”… “Baþka odalarda da var mý?” telaþýyla çatlak avýna çýktýk maaile, yani oðlum da katýldý bize… Koridor, küçük oda, çocuðun odasý, salon, hol derken bizlerden yükselen seslerin, “Aaa, Hii…Ovv…” gibi garip sesler olduðunu söylersem manzaranýn vahametini kolayca anlarsýnýz sanýrým…

O gün üzüntüyle geçti ve de “Neden, niçin” sorularýna cevap aramakla… Küçük çaplý bir araþtýrmayla komþularýmýzýn da ayný dertten muzdarip olduklarýný öðrendik… Efendim, bu binalar alçý sýva tutmazmýþ, saten boya da… Hatta plastik boya bile çatlarmýþ… Yok inþaat sýrasýnda deniz kumu kullanýlmýþ, yok zemin gevþekmiþ binalar sürekli kayýyormuþ, yok bahçelerden, çatýlardan gelen su sýzýntýlarý bu çatlaklara neden oluyormuþ – bence en doðru neden bu – mýþ mýþ da mýþ mýþ…

Kabus bitti mi sanki. Nerde!.. Geçenlerde bardaktan boþanýrcasýna yaðmur yaðýyor. Rüzgar da ýslýkla ona eþlik ediyor… Þehirden uzakta, tepede bir yerdeyiz ya. Ev, ev deðil, sanki perilerin þatosu!.. Bütün korku filmlerindeki efektler de mevcut… Neden sonra bir sessizlik… Ardýndan bu sessizliði de bozan bir ses: Týp…Týp…Týp… Giderek hýzlanýyor:Týptýptýp… Yoksa!.. Korktuðum baþýma geldi: Çatý akýyor… Ne demiþti çatýyý aktaran usta: “Abi sen merak etme, deðil su, tozun zerresi bile giremez bu çatýdan içeri…” Güler misin, aðlar mýsýn?.. Neyse, leðen, kap-kacak koyup atlattýk o geceyi… Birkaç gün sonra gelip, yeniden onardýlar çatýyý…

Þimdi mi?.. Artýk dert etmiyorum. Hatta oðlumla iþin keyfini çýkarmaya bile baþladýk. Yan yana divana uzanýyor, gözümüzü duvarlara dikip, kabarýp dökülen sýva þekillerine anlamlar vermeye çalýþýyoruz…

“Bak oðlum” diyorum. “Þurada elinde balon tutan bir çocuk var”

“Hayýr!” diye cevap veriyor bana, “Bulut o, bulut!..”

“Görüyorsun incecik bir su sýzýntýsý, duvarlarýmýza ne resimler çiziyor. Bence yeryüzünün en büyük mimarý:Su… Hiçbir engel tanýmýyor, yýkýyor, geçiyor, gönlünce biçimlendiriyor…”

“Rüzgar da öyle baba, hatýrlasana Gölcük’teki aðaçlarýn dallarý sürekli ayný yönden esen rüzgarýn etkisiyle hep yana doðru yatmýþtý. Hatta peri bacalarýnýn oluþumunda yaðmurun olduðu kadar, rüzgarýn da etkisi vardý…”

“Haklýsýn rüzgar da öyle… Su ve rüzgar yeryüzünün iki büyük mimarý… Ýstedikleri þekilleri veriyorlar evlere, daðlara, kayalara, aðaçlara…”

“Birden, “sen de bana þekil veriyorsun baba!..” dedi oðlum…

Ne söyleyeceðimi bilemedim. Öylece kalakaldým…

Sevinmeyle üzülme arasýndaki bir çizgide öylece kalakaldým…