kapasitem sýnýrlý, algýlarým zayýfmýþ meðer. dehâ, bana uzak bir yerlerde salak salak geziniyor olmalý. ben küçük, önemsiz ve aptal bir adamým. insanlara yaranmak imkansýz. iyi taraflarýný anlatsan kendini övüyor, kötü taraflarýný anlatsan kendine acýndýrmaya çalýþýyor oluyorsun. ortasý yok. kendisini asla baþka birinin yerine koymayýp, onu anlamaya kendi düzleminden çalýþan birine ne yaparsýnýz? “gerçeði gördüm ben” demek neye yarar ki. bir noktayý geride býrakýnca yapýlacak her þey boþ. inanýn boþ. ben denedim. incelikler dünyasýndan çýkýp ormana dalan bir ayý durumuna düþmeniz an meselesidir. ben düþtüm. ben küçükken (küçük dedimse eþek kadardým aslýnda ama okþanmamýþ bir kalbiniz varsa hiç büyümezsiniz deðil mi?) annemin ve babamýn ölmesi için dua ederdim. babam iþe yaramaz asalaðýn tekiydi ölümü hiç kimsenin hayatýnda bir þeyi eksiltmeyecekti. ben ve kardeþlerim için çýrpýnan annemden ne istiyordum? yetim olmak istemiþtim. bazý insanlara yaþadýðýnýz kötü hayatý anlatmak için þifreler vardýr. annesizlik ve babasýzlýk en etkileyici olanlarýydý. istediðim acýnmak deðildi hayýr. yaþadýðým hayat annesi-babasý ölmüþ bir çocuðun yaþadýklarýndan daha kötüydü ve bu durum beni anlamalarýný deðil, anlamaya biraz yaklaþmalarýný saðlayacaktý. yaptýðýmýn bencillik olduðunu biliyorum. yaþadýklarýmý kimseye açýklamak istemeyecek kadar saðlam karakterli, ne istediðini, ne yaptýðýný bilen biri olmak isterdim. ama durumum buydu. neden beni anlamalarý gerekiyor derseniz; ben herkesin beni anlamsýný deðil (tam tersine genel olarak insanlarýn beni anlamamasý tuhaf bir zevk veriyor) sadece sevdiklerimin beni anlamasýný istiyorum. neden çevrem bencillerle dolu acaba. sonuçta ben seçiyorum çevremi. þeyler falan bir yerden sonra hikaye geliyor. ailemi seçme hakkým yok ama etrafýmda bana yakýn insanlarý ben seçmedim mi? iyi de neden? ya herkes anlayýþsýz bencil, ya da ben hep yanlýþ seçimler yapýyorum. ya da daha kötüsü ben kökten ve hepten bir yanýlgýnýn kucaðýna oturmuþ gerçeðin canýmý acýtmasýný aðlara doðru ilerleyen topu seyreden kaleci gibi seyrediyorum. acý içinde. asýl acý olansa bildiðim bir þey; ne yaparsan yap acý hafiflemeyecek ve hep sürecek.
geriye dönüp baktýðýnýzda ne görüyorsunuz. ben bir þey göremiyorum. sildim, süpürdüm, unuttum. hani derler ya ‘en iyi hatýrladýðýnýz en çok unutmak istediðinizdir’ diye o söze inat unuttum her þeyi. unutmak bir yalan deðil asla. ihanet deðil. itiraf deðil. unutmak yeniden baþlamak. hatalardan ders çýkarmak falan gibi salak saçma laflara inana inana büyüdük. ve bir iþe yaramadýðýný defalarca gördük. gördüm. unuttum gitti iþte. ne var yani.
size önemli þeyler söylemek isterdim; örselenmiþ kalbinizi kahreden kelimeleri peþ peþe dizmekten, aþktan, hayattan, dünyayý ardýnda býrakabilmenin dayanýlmaz hazzýndan.
ama, hayýr, buradayým, sizinle birlikte.
ve yazmak için yaþadýklarýmý seçtim.