Zaman yýktý ilmek ilmek yaptýðým kenti
Hiç bitmedi içindeki yangýna eklenen sarsýntýlar
Döküldükçe topladým parçalarýný
Harabe olmaktan kurtaramadým varlýðýný

Çýkmaz sokaklarla doldu bütün kentim
Ne yana gideceðimi göremediðim sürekli bir karanlýk içinde
Beyaz bir kaðýdým bile kalmadý
Üzerine bir melek resmi çizebileceðim
Grileþti hayran olduðum yeþiller, bembeyaz gökyüzü
Bulandý göz kamaþtýrýcý masmavi denizim
Yaðmacýlar, çýkarcýllar doldu yýkýntýlara

Kaçamýyorum görünmez sýðýnaðýna kentimin
Anahtarý kimde bilmiyorum
Oysa sevgi ve güven dolu, derinliklerinde
Gerçek Utku’nun doðduðu bir hazine

Yoruldum uðraþmaktan,kendimi alamadýðým düþüncelerden
Çevremdeki maskelileri görüp çaresiz durmaktan
Son bir yýldýz ýþýldýyor gökyüzümde
Bir melek doðuverdi ansýzýn o yýldýzdan
Gece yarýsýydý hayal meyal kondu yüreðime
Kaldýramadým öne eðilmiþ baþýmý doyamadým ona
Kendimi onda kaybetip onu üzmek korkusuyla
Kapattým gözlerimi yanaklarýmdan süzülen
Her damlasýyla bir iz býrakan göz altýmda
Avuçlarýma doldurduðum duygu dolu göz yaþlarýyla

Tutacak mýsýn ey melek elimden?
Kentimi harabelikten kurtarýrken...

Bir melekler þehri yaparým sana
Son nefesimi uðrunda adasamda
Her yanýný aynalarla kaplarým kentimin
Seni yansýtmak için, sana bakamadýðým gözlerimin içine
Kaybettiðim beyazlýðýnda dalar giderim sonsuzluða
Atarým beni eriten acýlarýmý meleðimin doðum kentinde

Pamuksu hafiflik içinde
Yükseliriz kentin üzerinde beyaz bulutumuza,
Geçerken boðazdan yakamozlar arasýnda
Dans ederiz yýldýzlarýn ýþýðýnda
Ilýk bir rüzgar okþar yüzümüzü
Gönlümüz titrer hassas dokunuþuyla sevginin

Meteor yaðmuru olsa gökyüzünde
Siper ederim bedenimi her birine
Duman bürüdükçe havamýzý
Var gücümle üfleyip daðýtýrým onu
Bütün zehirleri senden alýr
Müptelasý olurum gerekirse acýlarýn

Her anýnda sýðýnacaðýn gizli maðaran
Tükendiðinde içeceðin hayat iksirin
Daðlarýn doruklarýnda aradýðýn huzurun
Okyanuslara uzanmýþ yatan sessizliðin
Her biri hayatý yakýndan tanýyan kalbimde
Rüyalarýmda köz olup kavruldu
Görünmezliðinde, bir umutla, sabýrsýzca beklerken

Bir gün meleðim giderse hiç düþünmem yakarým bu kenti
Kendimi de atarým alevlerin içine
Isýnýrým onun hayal ateþiyle, dokunamaz kimse varlýðýma
Zaman akýp gider, küllerimi ardýndan býrakarak