Bir beyaz kaðýt açýyorum önüme. Ben ne yazarsam o yazýlacak. Ve silersem silinecek. Ne kadar kolay bu kaðýdý yönetmek. Oysa hayat öyle mi? Sorular çoðalmasýn diye, hýzla akan nehirde nereye gittiðini bilmeden kontrolsüz yol almamak için bir yerlere mi düðümlemek istemiþtim kendimi? Hayatýn tümünü sorgulamak yerine sadece bir çoban olup kuzularýndan sorumlu olmak ve onlarý kaybettiðine üzülmek. Aþk bu muydu?? Ve baðlandýðýmýz nice diðer þey..

Ýnsanýn içi konuþuyor iþte. Ya da hep soru soruyor. Konuþmasý gereken yerde ise susuyor, cevaplarda. O yüzden bazen hepten susturmak istiyorsun kendini, ben susayým hayat konuþsun diyorsun. Baþkalarý konuþsun. Bir þeyler otomatiðe baðlansýn, bir sistem olsun, kolayca ona uyayým. Okula gideyim, çalýþayým, baþarýlý olayým, evleneyim, çocuklarým olsun.

Bir gün elime bir sürü beyaz kaðýt verdiler. Ama boþ deðildi. Ýçinde insanýn içi vardý. Ýçini kaðýda kolayca aktarabilme yetisi verilmiþ bir adam. Yazmýþ yazmýþ yazmýþ, sadece kendi bilebileceði þeyleri, hepimizin gizlice taþýdýðý o iç dünyayý. Anarþistlik yapmýþ iþte yine, doðduðundan beri yaptýðý gibi, okurken karþýsýndakinin içinde patlayan bir bomba gibi, gönderilmesi yasaklanmýþ gizli mesajlar gibi, göndermiþ.. insanýz, yaþýyoruz ve bilmiyoruz ve sürükleniyoruz ve hissediyoruz ve anlatamýyoruz ve yalnýzýz... hiç inkar etmeye çalýþmayýn, hiç! BOOOM!!!

Kendi içine kendini bile koymazken, türlü türlü uðraþlar, bahaneler bulurken, baþkasýnýn içini kendi içinde buluyorsun. Ve belki ilk meþgul olduðun iç baþkasýnýn içi... ha haa valla gülerim ben buna. Sonra yoklamaya baþlýyorsun, benim içim nerde? Kendi içini tanýmýyorsun bile. Ha ben birine aþýk olmuþtum, zaman durmuþtu galiba, he he güzel bahane, iþe de yaramýþ, ne aþkmýþ be peeh! Ýçimi boþaltmýþým. Þimdi içsiz dolaþýyorum etrafta. Bir sürü de içsiz var. Servise biniyoruz, iþe gidiyoruz, günaydýn ... bey, günaydýn ... haným, dik otur, evraklarý düzenle, evraklarýn kölesi ol doðrusu.. dakikalarý say, akþam olsun, evet git, uyu, kalk, servise bin, yine ayný þeyleri yap!

Herkesin yakasýna yapýþmak istiyorum, “esin abla bak inkar etme senin bir için var biliyorum ben!” Sonra öbürüne; “senin için var!” “Senin için var!” “Saklama, çýkarsana, niye gizliyosun, niye, niye, niye?” Patron çay istiyor, lipton yaparken temizlikçi kadýn geliyor, “demlik çayýn yerini tutmaz deðil mi? Nasýl -iç-iyorlar bunu” diyor. “Ne bileyim ben adamlarda iç kalmamýþ ki!” Anlaþýldý çok içlendim ben!

Ýþin kötüsü bu iç dýrdýrýný yapan ilk ve tek kiþi ben deðilim. Nerede bunlar? Dünya neden deðiþmemiþ? Ýçimizdeler öyleyse, hangi içimizde? Dýþ içimizde mi, iç içimizde mi? Hiç þikayetçi deðilim açýkçasý bu sorularý sormaktan... Ama bir gün gelip patlamýþ bir balon gibi hava kaçýrmaya baþladýðýmda kendimden nefret edeceðim! Kaçýrdýðým her hava iç-in...