Yýldýzlara uzanmak ister gibi; bu sessiz ama içten varoluþum, yaþayýþým. Uzaklara ama çok uzaklara gitmek ister gibi edemediðim isyanlarým. Haykýrmak ister gibi. Ya da vazgeçmek ister gibi. Bölünmüþlük gibi; tek tarafým war, tek tarafým yok.
Çürük bir yaným.
Kim ister ki yok olmasýný güzel þeylerin?
Kim istemez ki yok olmasýný acý verenlerin?
Nefesin tükenene kadar mýrýldanmak gibi ensevdiðin þarkýyý. Belki de anlatamayacaðýn kadar anlamak insanlarý; herþeyin baþladýðý yer. Neden düþündüðünü bilmemek ama inadýna yarana tuz basma misali düþünmek.
En büyük yaralara yarabandýdýr zaman. zamanýn açtýðý yaralarýn varsa orasýný bilemem.
Hava gibi, su gibi, ekmek gibi bakma baþkasýna. Ve acýma sakýn aynalarda gördüðüne.
Aynadaki ben ve içimdeki ben...
Ýçimdekiler ve ben...Çýkarýp atamadýklarým içimden... Ve içime koyamadýklarým.. Yerleri hazýrken.. Ben ve yine ben...
Anlamasýný beklemiyorum kimsenin.Anlaþýlmak sýradan kýlar insaný. Herkes gibi bir hayatým var. Ýstediklerim ve istemediklerim. Sevdiklerim ve sevmediklerim. Biraz da sevemediklerim var. Yaþadýklarým var. Geride býraktýklarým... Düþününce acýtanlar var. Aslýnda acýtanlar hep var. Yaralarým var. Her dakika acýyan yaralar. Bütün bunlara raðmen baktýðým yerlerde gördüklerim var.
Anlamaya çalýþma beni. Boþver!
Yazdýklarým kadar yazamadýklarým var.