-I-


Ne zaman seni düþünsem; yanýk mektup kokusu siner ellerime. Uzaðýma düþmüþ bir sevda yankýlanýr tenimde, gökyüzü tunç, yeryüzü mermer vursam kendimi kahýrlara, ses vermez taþ duvar olur dilin… kanayan ta þuramda.

Ne zaman seni düþünsem; güneþli günlerin hasreti gibi ýlýk bir buðu çöreklenir gözlerime, kýrkikindi yaðmurlarýyla baþlar hüzün hasadý… Tutup bir þiire yatýrasým gelir yüreðimi uzun susarak eylül sabahlarýnda, demlensin diye sevdanýn renginde, kokusunda, kederinde…

Ne zaman seni düþünsem; bir kýz çocuðunun direnciyle, tutsak edilmiþ hayatlarýn öyküsüne katarým ellerimi, biraz ben olurum-biraz sen… Yaðmalanmýþ bir türkünün ortasýnda bir þehre tutunur, yeniden yazarým bütün þiirlerin vuslatsýz sonlarýný…

Ne zaman seni düþünsem; susan bir türkü olur gözlerim, geceyi aðýr ýþýltýsýyla ikiye bölen hançer gibi keskin izler býrakýr hüznüm göðün titrek mavisinde. Çocukluðumun sokaklarýndan tozlu bir aný düþer aklýma, dile gelmemiþ bir sevdanýn, yürekle bakmasý gibi bakarýz birbirimize, dokunamayýz…

Ne zaman seni düþünsem; boðazýma düðümlenen bir düþ olur adýn, yutkunamam… “eski bir gemi gibi bakarým sulara” sapsarý bir gülüþ olur her dalga, kendi ayazlarýmda üþürüm…

Bir gün gelseydin bana; bildiðim herþeyi unutur, gerekçesine seni yazardým ömrümün…

-II-

*
Uzun kýþ gecelerinde üstünde kestane patlattýðýmýz eski sobanýn etrafýnda bir kedi yavrusu oynar ip yumaðýyla. Okuduðum romanýn kahramanlarý birer birer odama girer. Arsýz bir sarmaþýk týrmanýr pencereme. Radyoda baþlamadan caz saati, odalardan gün çekilirken kuytulara, son akþam çaylarý yudumlanýr. Mahallenin çocuklarý top oynar sokakta gürültüyle… Uzaklarda bir türkü söylenir; “allý turnam bizim ile varýrsan…”
Ben yine, seni düþünürken yakalanýrým, ansýzýn bastýran yaz yaðmurlarýna…
*

Ne zaman seni düþünsem; usuldan bir þiir baþlar gökyüzünden, dökülür aðýr aðýr saçlarýma. Tepeden týrnaða mýsraya batarým, tepeden týrnaða aþka. Yokluðun; aðýr-aksak adýmlarýyla yelkovanlarýn, bitmeyen bir yürüyüþ olur akþamlarýmda… Yokluðun; þarap rengi akþamlar olur ufuklarýmda…

Kendimi, dipsiz uçurumlara- yüreðine atarým. Kanatýrým.

Ne zaman seni düþünsem; bahçemde kýzýl güllerden bir yangýn olur hayalin. O uzak duruþun, o belli belirsiz acý gülümseme dudaklarýnda, gözlerinde o hain pýrýltý… Bir bir dökülüp avuçlarýma kanayan bir ýrmak olur göðsümün yataðýnda.

Ne çýkar baþka gönüllerin sultanýysan…. Ýnandýðým herþey yerle yeksân, bildiðim herþey koca bir yalan. Dilim, süslü sözcüklerin kofluðunda tutuk bir þiirdir kendini haykýramayan.
Vakitsiz göç yollarýna düþen o beyaz kuþlar, birer yaralý kanattýr, güz rengi gözlerimde acýyý damýtan…

Ne zaman seni düþünsem; ellerinin karanfil kokusu siner yazdýðým mektuplara. Koskoca bir þehir gülümser.
Ýçimde kýrlangýç fýrtýnasý, sokaðýmda baþtan sona keder…

Nafile…
Tenimde eskiyor vurgun yemiþ bir aþkýn hatýrasý.
Yorgunum
Susuyorum…

Gelseydin bana bir tek gün;
bildiðim herþeyi unutur,
gerekçesine seni yazardým ömrümün…