Karanlýðýný, insanýn gözle göremeyip, elle dokunamayýp, ancak hissettiði bir gün, bilmedik, tanýmadýk sokaklarý dolaþarak vakit geçirmeye çalýþan, üzgün bakýþlý bir kadýn var bu öyküde. Öykünün ileri aþamalarýnda karþýmýza çýkacak fantastik yaný ile ne kadar uyumlu bilemem ama adý Süheyla olsun istedim bu kadýnýn. Günün her anýna sinmiþ karanlýk hissi kadar siyah saçlarý var, güneþ yanýðý bir teni ve hep düþlediðim gibi dalgýn, daima uzaklarý gören kara kara gözleri var.
Süheyla, düþ sokaklarýnýn gezgini, karanlýk günün dar sokaklarýnda gezinirken rastladým kendisine. O beni fark etmedi, O yürüdü, ben sokak kedisi misali, kimi zaman pýsarak bir kuytuya, kimi zaman hýzlý adýmlarla, kimi zaman imkansýz yerlerden süzülerek geçerek, takip ettim kendisini. Ýþte bu, o takibin hikayesi.
     Vakit, sabah ile öðle arasýnda bir saatler. Kararsýz adýmlarla, þehrin sokaklarýnda dolaþýyor Süheyla, elinden tutmuþ; küçük, muhtemelen babasýna benzemiþ ve ama babasýný hiç tanýmamýþ sarý saçlý bir oðlan çocuðunun. Çocuk da Süheyla gibi, uzaklarda her daim gözleri. Belli, gözleri annesinden, huyu gibi. Yürümekten sýkýlmýþçasýna araþtýran gözlerle çevreyi tarýyor ve sabitlenen bakýþlarýndan anlaþýldýðýna göre bir karar aný yaþadýðý. Ana uygun adýmlarla, caddenin karþýsýna geçiyor, ahþap ve beyaz kumaþ döþemeli koltuklarla bezeli, küçük bir cafeye giriyor. Cafeden yayýlan ve kendisini,belki bakýþlarýnýn ulaþtýðý Latin ülkesinin ýlýk iklimi ile kuþatan, ýlýman müzik çaðýrmýþ gibi. Evine gelmiþ gibi rahat Süheyla, kendi gibi rahat oðlu. Oðlunun adý Can. Babasý, Ercan’ýn caný. Er yitmiþ gitmiþ, geride kalmýþ Can. Süheyla, kahve istedi, üniversiteli olduðunu düþündüðü sevimli garson kýzdan, oðluna da bir meyve suyu.. Süheyla kahve tiryakisi, ama hep bir þeyleri eksik olduðundan galiba kahvenin yanýnda sigara içmiyor. Oysa içse Süheyla, sigaranýn kahveye ne çok yakýþtýðýný anlayacak, ama içmez. Müzik ve kahvenin birleþiminden ihtiyaç duyduðundan fazla enerji toplayan Süheyla, geliþindeki durgunlukla taban tabana zýt bir hareketlilikle terk etti cafeyi. Þimdi þen adýmlarla geçiyorlar ayný caddeyi. Vitrinlerde dolaþýyor gözleri, iþte bir bluzu beðendi. Maðazadan içeri girdi, beðendiðini alabilecek durumda Süheyla, ya da alabileceklerini beðenmek gibi bir huyu var, buradan belli olmuyor. Sizleri yanýltmak istemem. Tezgahtar kýz, heyecanla gösteriyor bluzu ve denemesi için ýsrar ediyor Süheyla’ya. Garip, çünkü bu maðazada penye bluzlar deneme dýþýnda aslýnda. Süheyla da kararsýz, vitrinde gördüðü gibi deðil, turuncusu bluzun. Ama denemeye karar veriyor iþte, kýzýn arkasýndan kabinlerin olduðu bölüme doðru yürümeye baþlýyor. Tezgahtar kýz, kapýyý açarken, elini Süheyla’nýn çantasýna uzatýyor, mavi- beyaz çizgili deri bir çantasý var, ilkin vermek istemiyor ve bu yakýn ilgiden rahatsýz oluyor Süheyla, ama kýz çok candan kýrmak istemiyor ve çantasýný asmasý için kýza veriyor. Elinde turuncu bluz öylece bekliyor, tezgahtar kýz çantasýný kabinin dibindeki, mermer kaya görünümlü bankonun önüne, bir cenazeye duyulan saygý ile benzeþen titizlikle yerleþtiriyor. Süheyla ilk kez görüyormuþçasýna çantasýndan ayýramýyor gözlerini ve bu sayede görüyor çantasýný kayanýn arasýndan çekip almaya çalýþan küçük, beyaz, kýz çocuðunun elini. Uzanýp çantasýný çekmek istiyor, ama çantasý ile beraber kendini de, ellerine küçük kýzýn siyah saçlarý dolanmýþ bir halde, kayanýn ardýnda buluyor. Birden yaný baþýnda, görüyor Can ile el ele tutuþmuþ Ercan’ý. Gülüyor Ercan keyifle, sarýlmak istiyor, Süheyla’ya. Ercan, turuncu bir bluz giymiþ, Süheyla’nýn beðendiði bluz hala elinde…Küçük kýz da gülüyor, tezgahtar kýz da. Herkes gülüyor, Süheyla hariç. Süheyla böyle yaramazlýklara katlanamýyor, aklýn almadýðý bu öyküden kaçýp kurtulmak ve Can’ý çekip almak istiyor. Ama Can çok mutlu, ilk kez gülüyormuþçasýna keyifli. Boðazý düðümleniyor Süheyla’nýn. Çaresiz. Tezgahtar kýza, patronu görmek istediðini söylüyor, ortada bir þaþkýnlýk havasý. Olamaz diyen gözleri kýzýn. Bunu istemeyin diye yakaran gözleri. Israrlý Süheyla, patron gelmeli.
     Masasýndaki kapalý devre televizyondan maðazayý izleyen patron göremiyor onlarý. Kabinlerde kamera yok.
     Maðazanýn patronu, gelmesinin istendiðini bilemediðinden gelmedi. Ancak Süheyla’nýn koparttýðý yaygaradan olsa gerek, baþkaca birileri geldi. Uzun boylu, kýrlaþmýþ ve önden dökülmüþ saçlarý ile orta yaþ grubuna dahil edilmesi pek kolay, fakat dinç vücudu ve seri adýmlarýna dikkat edince yaþýndan tereddüt edeceðiniz bir adamla, boyu ona nazaran daha kýsa, dalgalý, uzun ve kumral saçlarý ile genç yüzünü çevreleyen kirli sakalýyla, yirmili yaþlarý içerisinde olduðu açýkça anlaþýlan bir delikanlýydý gelenler. Gülümseyen üçlüye þaþkýnlýkla bakan Süheyla’ya doðru yürüdü daha yaþlý olaný, ve seri bir el hareketiyle yönlendirdiði delikanlýnýn Can’ýn elinden tutarak kendilerine doðru gelmesini bakýþlarýyla izleyerek, neler olduðunu sordu Süheyla’ya. Anlattý, anlaþýlmayacaðýndan korksa da Süheyla. Adam anladý. Süheyla anlamadý ama, anlattý. Ercan baktý sevgiyle, Can güldü. Can yine güldü. Ercan’ýn sevgisine hasret Can, ne güzel gülüyordu. Süheyla’nýn gözleri dumanlandý, boðazý düðümlendi. Ses çýkarmak istedi, sesi çýkmadý.
     Süheyla, Ercan ve Can el ele, önlerinde uzanan yeþilliklerle çervrelenmiþ toprak yolda yürümeye baþladýlar, geride iki adamý býrakmýþ olmanýn bir rahatsýzlýðýný duymadan, neþe ile ve giderilmiþ hasret duygusunu bir daha yaþamamak niyetiyle. Buluþmalarýn en güzeli deðildi belki ama, yeterince güzeldi üçü için de.
     Geride, acý siren seslerini kapatan, turuncu yazý bantlý bir ambulans ve yolda açýlýp kalmýþ, Süheyla’nýn çantasý kaldý. Bir de garson kýzýn, kederli gözleri.