Bir sarý saçýn kývrýmýna takýlýp kaldý gözleri. Ahenkli gelmiþti birden herþey. Ýki yakasýnda ýþýklar yanan bu þehirde kavuþamamanýn bedelini mi ödüyordu herkes? Bilmiyordu. Sorularýn cevaplarýný, cevaplarýn peþini býrakalý uzun zaman olmuþtu. Bir sigara yaktý. Uzatmadý içine çektiði dumaný. Hayat bir sigara gibi iþliyordu zaten insanýn içine; eðri büðrü, güzel, müthiþ, karanlýk ve bir o kadar da aydýnlýktý herþey bu þehirde. Þehirden mi? Kendinden mi? Yoksa? ...
Boþverdi.
Denize devirdi gözlerini. Ferahlýðýný, ifadelendirdiklerini severdi denizin. Aslýnda denizi severdi. Ufak bir adýmla yaklaþtý betonla suyun bitiþtiði yere. Uzun zaman durduðu bir zaman aralýðýný hatýrlattý deniz ona. Kaç yýl, kaç ay, kaç gün sürmüþtü? Hatýrlamýyordu. Belki sandýðýndan kýsa, belki de hakikaten uzundu? Ne önemi vardý ki? Durmuþtu ya!
Ufak bir cümle yaktý içinde ýþýklarýný. Tüm uçurumlarýn kenarýnda manzara öyle güzeldir ki! Nerede duruduðunu unutturur insana. Öyle güzeldi ki! Unutmuþtu...
Beyaz bir tül uçuþtu gözlerinin önünde. Onu ilk gördüðü aný hatýrladý. Yere ilk kez basmýþtý sanki! Ýlk kez bu kadar belirgindi ayaklarýnýn üstünde duruþu. Kafasýnýn yerden yüksekliði ilk kez böyle geniþ bir ufuk saðlýyordu sanki! Oysa, þu andaki kadar basýyordu ayaklarý yere ve Ýstanbul ayný þu anki kadar fettandý. Sadece o baþka bir yerde duruyordu. Daha önce hiç bilmediði, hikayesine ikirciklendiði, dönüp baktýðýnda baþýnýn döndüðü, midesinin allak bullak olduðu, manzaranýn en güzel, büyüleyeci olduðu, o yerde.
Beyaz kanatlarýnda bir martý indi denizine. Tam da gagasýnda hafýzasýna kurþun gibi saplanmýþ bir anýyla. Onun söylediðini, bir martýyý asla sevmemesi gerektiðini, martýlarýn müthiþ ýsýrdýðýný hatýrladý. O günden sonra hiç bir martýya elini uzatmamýþtý. Bembeyaz tüyleri ne kadar sevilmeyi, ellerini tüylerinin içinde dolaþtýrmayý çaðrýþtýrsa da. Bir martýyý sevmiþti. Sevmemesi gereken bir þeyi...
Ýçinde küfür gibi boðuldu iskeleti. Ne kadar kalabalýktý bu lanet dünya! Yaþamak için ne çok sebebi vardý herkesin. Ýyi de! Neden hepsi ayný yerde tutunmuþtu bu sebebe? Bir nefes daha. Sakinledi kemik, kas, kan mabedi. Gözleriyle seyretti karþý yakayý. Güzeldi. Tanýdýk, alýþtýðý bir gizem gibi uzanýyordu bildiði yerinde. Kaçýp gitmek, herþeye yeniden baþlamak hayali belirdi aklýnda. Ýyi de kimden ve neden? Yüzlerce kez sormuþtu bu soruyu kendine. Ezberlediði yanýtý yineledi. Kendinden lanet olasý. Kendinden. Yani hiç kaçamayacaðýn tek aidiyetinden.
Martý yeniden açtý kanatlarýný. Uçtu. Gitti. Baktý ardýndan. Uzun uzun. Gözleri ne çok dalýyordu þu sýralar. Hayat yavaþlamýþ, alýþtýðý temposunun dýþýna çýkmýþtý sanki. Oysa hala ayný koþturmacanýn içinde uyuþturulmuþ insan rolünü oynuyordu. Tek bir farkla, kendini önemli, dünya onsuz olsa, sanki dönmeyecekmiþ sananlardan deðildi artýk. Yani rolünü elinde tutuðu metinden okuyabiliyordu. Dünyanýn ne olursa olsun döndüðünü bilmek ne acýydý! Tekrar uyuþturulmuþ olmayý ne kadar isterdi!
Sabah olsa diye geçirdi içinden. Biraz ýþýk, biraz serinlik düþþe yeþil yapraklarýn üzerine. Aydýnlýðýn umuduna tutunmak kolaylaþtýrýrdý belki yaþamanýn çaresizliðini. Sonra aydýnlýk bir göðe daha az düþerdi martý gölgeleri. Düþsüz bir uyku kadar huzurlu yorgunluk diledi kendine. Kendi için dilediði hiçbirþey olmamýþ olmasýna raðmen.
Güzel bir kadýn yüzü takýldý gözbebeklerine. Güzelliði kadar hüzünlüydü yüzü. Hüzün... ne kadar büyük harflerle yazýlmýþtý hayatýna. Bazýlarýnýn böyle olurdu. Büyük puntolarla hüzün, hayatýn üstüne gerince kanatlarýný, hiç sýrasý deðildi ya hüznün! memleketine kurban, bir kuyrukta bile sýrada duramayan insanlarýn soyundandý genleri. Yalancý sonbaharýnýn sarý yapraklarýna býraktý kendini. Herkesin hayattan intikam alýþ þekilleri vardý. O kendine göre bir metod geliþtirememiþti. Ýntikamdan öyle uzaktý ki; ne canýný yakandan, ne de hayattan uzak kalabiliyordu. Kendini aðlatandan yana bile aðlayabilirdi, aðlamak çözmese de düðümleri. Su yolu gibi sakin içine kaydýrmak acýlarý, geride hiçbir iz býrakmadan, suskun ve tek bir damla yaþ süzülmeden yanaklarýndan. Adam gibi hýçkýrmayalý, aðlamanýn da hakkýný vermeyeli epey olmuþtu. Herkesin ölümü özlediði anlar olur hayat dizgisinde. Bir sene içinde belki bin defa istemiþti nihayeti. Nihayet yaþça uzak olsa da fikirce hayli yakýnýndaydý.
Bir koca adým geriye çekildi. Deniz çekildi. Martý sesleri sustu. Sigarasý elinden düþtü. Kýz kulesi kýrptý gözünü. Devam dedi...
Devam...
Ferman yazdýracak kadar kara gözlerinin uðruna devam!
Devam etti... Yoluna... Uðruna...
Bir þarkýnýn sözleri döküldü dudaklarýndan belli belirsiz:
Sonuna kadar geldim aþkýn...*
*Ferda Anýl Yarkýn