Ýstanbul!
Yaðmurlarýný indirme bu mevsim üzerime.
Gözlerimi al, bulutlarýnýn yerine.
Boðazýný yar benim için,
Koynuna gireceðim.
Sür köpüklerini üzerime,
Baþtan ayaða yara bereyim.
Tuzlu denizinde iyileþeceðim.

Ýki yakadan tut ellerimi
Köprülerinden düþeceðim.
En güzel masallarýndan birini fýsýlda,
Yeniden iþiteceðim.

Topraðýnda uyuyor tüm sevdiklerim,
Yamaçlarýndan birinde,
Mezarlarýný aç bana.
Uzanýp seni seyredeceðim.
Tak mücevherlerini,
Yak ýþýklarýný.
Yeniden göreceðim.

Kýrýklar içinde bedenim.
Kubbelerinden sarkýyor,
Ýdam edilmiþ yüreðim.
Çekil önümden istanbul!
Delireceðim...