Küçükken pencerede;
Okuldan eve dönen çocuklarý izlerdim
Haftasonu onlarla oynayabileceðim günü düþünür
Hafta içi dört duvar arasýnda harcayabildiðim kadar harcardým enerjimi
Ve iple çekerdim pazar gününü
Ki o haftasonu adeta kozasýndan çýkmýþ bir kelebek gibi uçardým
Bir günlük ömrü olan
Ve tutunurdum sokaktaki özgürlüðe
Sýmsýký, küçüklükçe
Önümde yine odadaki tek pencere
Ýlk sýrdaþým
Dünyayý tanýdýðým
Düþüncelerimin ilk tezini yazdýðým yer
Hayal alemimin gerçeðe dönüþmüþ þekli
Ne güzeldi...
O kadar güzeldi ki tüm güzellikler okula gitmek kadardý sadece
Ve 1 yaþ kadar yakýndý
Büyümek kadar gerçek...
Evet gerçekti büyümek ve mecburendi o saatten sonra kendi kararlarýný vermek
Biliyorum kalbindeyim pencerenin
Bende ise büyüyüp koyulaþmýþ ama yaþayan eski bir dem
Nasýl dönebilirim ki o geçmiþe
Ya da yetermi o hayaller, doyurabilirmi bu yaþlý yürüyen bedenime
Hayat ne kadar da hýrçýn
Zaman ne kadar da deli
Siz hayatým boyunca terkedenler beni
Yaþayýn, yaþadýðýnýzý hissettirin
Ama görmeyeyim sizi
Dayanamam bir dahaki gidiþinize