Sabaha karþý; kim bilir saat kaç? Alacakaranlýkta, varlýklarýnýn anlamýný yitirmeye baþlayan sokak lambalarýnýn ýþýðý henüz rüyamý bölememiþ. Yine de görebiliyormuþum sarý beyaz ýþýltýlarýný. Kan ter içindeymiþim. Rivayetle söylüyorum; çünkü ancak uyandýktan sonra hatýrlanabildiler.

   1942 kýþý mýdýr nedir? Kuzey Ýtalya olsa gerek. Duman ve ziftten kararmýþ tahtalarý bir insan kolunun ancak sýðabileceði kadar boþluklar býrakýlarak yanlamasýna çakýlmýþ olan vagon, týklým týklým insan dolu. Kollarý tahta parmaklýklarýn arasýndan uzanmýþ, elleri havayý avuçlamakta. Parmak eklemleri çýtýrdýyor; sanki avuçlar daha fazla açýlýrsa bir umut yakalamalarý mümkün olabilecekmiþ gibi. Arada bir, vagonun önünden geçen SS subaylarý boþluðu avuçlayan ellere kýrbaçlarýyla vuruyorlar. Parmaklar kanýyor. Gözlerdeki kanlar, kanlý parmaklarla silinmelerinden midir, yoksa kanlý yaþlar dökmelerinden mi? Anlaþýlmýyor. Çýðlýklar, çýðlýklar… Yardým mý, ekmek mi, yoksa merhamet mi diledikleri bilinemeyen haykýrýþlar, belki de olasý akýbetin korkusundandý. “Aiutilo per favore dio! Aiutilo per favore dio!”

   Vagonun ön tarafýnda neden çuvala konduðu bilinmeyen bir beden çýrpýnýyor. Çuval, vazgeçmek bilmeyen mahkûmunun çýrpýnýþlarý yüzünden rutin hareketlerle kývranýyor. Çýkabilse çuvaldan ne olacak ki? Umut bir damla daha fazla nefesten baþka bir þey deðil çuvaldaki için. Kývranýyor, kývranýyor.

   SS subaylarýndan biri bana doðru yürüyor. Subay, komþum Hüseyin amcadan baþkasý deðil. Þaþýrýyorum. “Was tun Sie dort? Ausgehen!” diye baðýrýyor. Kýrbacý yüzümde patlýyor. Tüm Nazi askerlerini tanýyormuþum meðer. Ürperiyorum. Konu-komþu, eþ-dost, akraba, hýsým veya hasým. “Ausgehen! Ausgehen!”. Sanýrým gitmemi istiyorlar. Ellerimle yüzümü kapatýyorum. Sesler diniyor. Buharlý lokomotifin týslamalarý, düdük sesleri, çýðlýklar, hakaretler, inlemeler… Hepsi, zifiri karanlýk bir suskunluðun içinde kayboluyor. Sadece çuvaldakinin çýrpýnýþlarý kalýyor. Vagonun ahþap zemininde, dizlerinin, dirseklerinin çýkardýðý gümbürtüleri iþitiyorum. Durmak bilmiyor. Merak edip yüzümü açýyorum. Karþýmda kendimi görüyorum. Ýkili koltuðumda oturmuþum. Kederliyim. Ýleri geri sallanýyorum. Korkunç bir manzara. Göðüs derim soyulmuþ, adalelerim kazýnmýþ. Göðüs kafesime baktým dehþetle.

   Kaburgalarým, her bir arzunun uzanabileceði kadar boþluklar býrakýlarak yanlamasýna dizilmiþ. Ýçerisi týklým týklým aþk dolu. Aþkýn, þehvetin, özlemin, hüznün, tutkunun ve tüm arzularýn elleri kaburgalarýmýn arasýndan uzanmýþ; merhamet dileniyorlar. Sað tarafta, sevgilinin neden içinde olduðunu yalnýzca benim bilebildiðim bir yürek çýrpýnýyor. Varlýklarý önemsendiðinde ancak görülür olabilen Nazi askerleri, hain sýrýtýþlarla trenin ardýndan el sallýyorlar.

   Varlýklarýný önemsediðimizde ancak görülür olabilen Nazi askerleri, tutkularý toplama kampýna yolluyorlar. “Allah vere de ölmeseler” diye dua ediyorum. Uyanýyorum… Aðlamýþým. Rivayet deðil –miþli geçmiþ zaman…Ýspatý ýlýk bir ýslaklýk ile yastýðýmda iþte.


   Faik Murat MÜFTÜLER