Ahþap pervazlý penceremden dýþarý doðru süzülen kýsýk lambamýn ýþýðý , bahçeyi þenlendiren
yaz güllerinin üstünü örtüyordu o gece.
Saat yine on oldu ,dedim içimden .Son bir senedir her gece ayný saatte , ayný soruyu tekrarlýyordum kendime.Niye deðiþmiyor hiçbirþey ?
Gözlerim eski bir hediyeye takýldý , o günü ve son günü dün gibi hatýrladým ve ahhh dedim.
Ýç sesimi öyle derin dinledim ki , kalbimi saðdan soldan sýkýþtýrdýlar yine , derin bir nefes aldým.Hatýralar geçmiþiyle yaþayan bir insan için aðýr yüktür , iþte o gündü dedim , o güne kadar sabitlediðim tüm düþünceler ,birbiri ardýna baðlanabilecek teorilerin hepsi yerlebir olmuþtu.Düþlerin pek çoðunun üstünden o aðzýna kadar gerçek dolu týr geçti,
hiç durmak istemedi yavaþlamadý biçti geçti.
Her son yeni bir baþlangýçtýr , geçiþler hep sancýlý.
Sancýlý zamanlar mutluluða gebedir , sezgilerin olanca sadeliðin de zamanda süzülüp uçarsýn,
Bedenin yerçekiminden kurtulur , rüzgar arkadan iter umutla dolar için.Geçmiþten yavaþ yavaþ sýyrýlýrsýn yeni bir yenilgiye kadar.
Niye deðiþmiyor hiçbirþey ? ve on dakika sessizlik ,fonda piyano týnlýyor.Eski bir albüm elimde,fotoðraflar kýsa metrajlý filimlere dönüþüyor zihnimde.Kimi zaman Phasilis’in asýrlýk sokaklarýnda dolaþýyorum,hemen arkasýndan bir doðumgünü mumu üflüyorum binbir dilekle,bir iki sayfa sonra boþ boþ bir bilgisayar monitörüne bakýyorum hemen arkasýndan gülümseyerek fotoðrafý çekeni engellemeye çalýþýyorum.
Bir yýl boyunca kendime bu soruyu sormuþ hiçbirþey deðiþmemiþ zannederken , albümlerin içinde ki ufak bir tur ne kadar deðiþmiþ olduðumu bana on dakikada anlattý.
Dört sene önceki çocuk bakýþlar bu yetiþkin gözlerle ne kadarda deðiþikti.Rüzgar herþeyi alýp
götürecekmi ?
Sanýrým artýk deðiþmesi gereken bir pencerem ve saat onda deðiþmesi gereken bir sorum var.Sancýlar sona eriyor , kýzýmýn adýný Umut koymalý.