MEHMET ALÝ GÜNEY


HAYATIN BAÐLARI
Annesiz çocuklara

“Kadýn küçük çocuða biberonunu vermek için arka tarafa geçer. Adam sahneyi daha iyi görmek için dikiz aynasýyla oynar ve bakar: bir anne ve çocuklarý , hafta sonu tatilinden dönerken baba arabayý kullanmakta.
Otoyolda, yeniden arkaya bakar. Ýki çocuk annelerinin dizleri üstünde uyumaktadýr. Ýçinde ýlýk bir þeyler yükselir, sonra kadýna sorar:
-bütün bunlara bir son vermek ister misin?
Kadýn duraksar ve cevaplar:
-hayýr.
-çocuðumuz olmasaydý ne yapardýn?
-daha kolay olurdu.
-ne daha kolay olurdu?
Kadýn sessiz durur.
-gitmek mi kolay olurdu?
Cevap vermez kadýn.” *

Elindeki kitabý fýrlatýp atar adam. Öfkelidir. Diþlerinin gýcýrdadýðýný fark eder. Bir þeyler yapmalýdýr. Ayaða kalkar, odanýn içini geliþi güzel adýmlar. Bir þeyler yapmalýdýr, oturur. Duramaz yerinde. Tekrar kalkýp attýðý yerden kitabý eline alýr. Tekrar okur, dayanamaz kitabý tutup yýrtar. Hýrsla bakar yýrtýlýp daðýlmýþ kitaba:
–kahretsin Tanrým! Kahretsin, diye fýrlar yerinden. Diþleri kenetlenir adamýn baðýramaz. Gecenin bir vaktidir, odasýnda yýðýlýp kalýr.
Sevgilisi gelir yanýna. Baþýný usulca kucaðýna alýr, eliyle saçlarýný okþar. Elini kaydýrýp avuçlarýnýn arasýna yüzünü alýr. Saðnak saðnak bakar adamýn gözlerine:
-gözlerin bi harika tatlým, gözlerinde erimek istiyorum, der. Okuldan çýkmýþlardýr. Beyazýt’tan Sultanahmet’e doðru yürümektedirler. Adam kýzýn gözlerine bakarak ilerlemektedir. Annesi gözleriyle uyarmaktadýr. Annesinin bakýþlarý korkutur çocuðu. Çocuk ne yapacaðýný bilemez. Yüzü kýzarmýþtýr. Saklanmak ister, saklanamaz. Kaçýp kurtulmak ister yapamaz. Sýðýnacak yeri yoktur. Kýz karþýlýk verir, adamýn elini dudaklarýna götürür. Adam çocukluðuna kaçar. Annesi eðilip çocuðunu öpmek ister. Çocuk yüzünü kaçýrýr. Annesi anlam veremez.
Adam mutfaða girer. Niçin girdiði bilinmez. Fýrýna doðru ilerlemektedir. Niçin ilerlediði bilinmez. Büyük bir ziyafet verilecektir. Ne adýna verileceði bilinmez. Adam kaynamakta olan tencereler görür. Fýrýnýn altýný kýsar niçin kýstýðý bilinmez. Mutfaktan çýkar niçin çýktýðý bilinmez. Adam mutfaða tekrar girer niçin girdiði bilinmez. Adam þaþkýnlaþýr: tencereler taþmýþ, mutfaðýn zeminini tamamen kýrmýzý bir sývý kaplamýþtýr ne olduðu bilinmez. Adam bir tencerenin kapaðýný tutup kaldýrýr. Kaldýrmasýyla birlikte çýðlýk atmaya baþlar: Odaya doluþan aile þaþkýnlýkla bakarlar adama. Adam hýçkýrýklarla aðlamaktadýr. Annesi sokulur yanýna:
-hayýrdýr inþaallah! evladým sakin ol geçti geçti, diye teselli verir. Sakinleþemez adam gördüklerini düþünür. Tencerenin içine yarý canlý kývrýlýp yatmýþ siyah beyaz pullu yýlaný düþünür, anlam veremez. Ayaða kalkar, odanýn içini geliþi güzel adýmlar. Gördüklerinin tamamýný hatýrlamaya çalýþýr, hatýrlayamaz. Parçalanmýþ kitabýn bir sayfasýný eðilip alýr yerden:
“Kadýn gün be gün uzaklaþmaktadýr. Adam ne yapacaðýný bilemez. Kadýn süslenmektedir, kime süslenmektesin diye soramaz. Kadýn evden çýkar gider, nereye gidiyorsun diyemez. Suskundur adam gidip çocuklarýný kontrol eder. Küçük çocuk aðlamaya baþlar ne yapacaðýný düþünemez”.*
Adam parçalara ayýrýr sayfayý, kaldýðý yerden devam edemez:
-kahretsin Tanrým! kahretsin, der. Sabahýn erken vakti çýkar evden. Sýðýndýðý kentin sokaklarýný bir bir geçer. Yenikapý da yan yatmýþ gemiye bakmaktadýr. Sevgilisi kucaðýnda uyumaktadýr. Sabahýn serin sularý hýþýmla vurmaktadýr gemiyi. Gemi karaya baðlanmýþtýr. Dalgalar vurdukça diðer yanýný kurtarmak ister gemi, fakat halatlardan kurtulamaz. Adam halatlarý imrenir :
-     Tanrým, der... Tanrým... bize de sapasaðlam bir bað ver....

Yaþadýklarýna anlam vermeye baþlamýþtýr adam. Yalnýzlýðýný yürümektedir þimdi. Terk ettiði kentin sokaklarýna niçin diye sorar... bir cevap alamaz. Adam ölmeye karar verir, ölmek için bir kent bulamaz....



Mart/2001/Konya

* Dan Frank/Ayrýlmak/Ýletiþim Yayýnlarý